Τσαρούχι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η λέξη προέρχεται από το τουρκικό «τσαρίκ» (''carik''). Κατασκευαζόταν από ακατέργαστο ή κατεργασμένο δέρμα από τέσσερα συνήθως τεμάχια την "«πατωσιά"» (ή σόλα) τα δύο πλάγια και στην άκρη του τη "«μύτη"» σε διάφορες παραλλαγές, άλλοτε γυμνή και γυρισμένη προς τα πάνω είτε καλυμένη με πλούσια, μάλλινη φούντα, η οποία ήταν συνήθως μαύρη για τους άνδρες και τις γυναίκες είτε πολύχρωμη για τα παιδιά. Το δέρμα από το οποίο κατασκευάζονταν ήταν το λεγόμενο "«τελατίνι"» χρώματος [[κόκκινο|ερυθρού]]. Τα τσαρούχια καθημερινής χρήσης ήταν απλά χωρίς στολίδια, ενώ τα πλουσιώτερα είχαν κορδόνια και πούλιες.

Στη στρατιωτική ορολογία, το τσαρούχι που φέρουν οι εύζωνες (τσολιάδες) ονομάζεται "«ταρρούχιον"». Παρόλ' αυτά, όταν οι εύζωνες αναφέρονται σε αυτό, χρησιμοποιούν τον όρο "«τσαρούχι"».

* «''"έγινε η γλώσσα μου τσαρούχι"''», κάτι που υποδηλώνει ότι η γλώσσα έγινε σκληρή σαν τσαρούχι σε περιπτώσεις δίψας,

* «''"μπήκε με τα τσαρούχια"''» σε προσωπικές επιτυχίες.

* «''"θα σας πάρουμε με τα τσαρούχια"''» (θα σας νικήσουμε κατά κράτος).

Επίσης, στην [[αργκό]] των ευζώνων η έκφραση "«σπάω το τσαρούχι"» σημαίνει χτυπάω δυνατά το πόδι μου στο έδαφος, κατά τη διάρκεια του ευζωνικού βηματισμού. Στους δημοτικούς χορούς, η έκφραση "«λύγισε τσαρούχι"» ή "«κάνε τσαρούχι"» σημαίνει να λυγίσει κανείς το πέλμα του ποδιού προς τα επάνω (κατά το χαρακτηριστικό σχήμα του τσαρουχιού). Τέλος, στη περίοδο του Ελληνοϊταλικού πολέμου του [[1940]] το τσαρούχι του Έλληνα τσολιά υπήρξε το πιόπιο δημοφιλές θέμα τόσο στις γελοιογραφίες της εποχής και στις [[θέατρο|θεατρικές]] επιθεωρήσεις όσο και στα ευθυμογραφήματα.