Η μεθανάλη παράχθηκε τυχαία για πρώτη φορά το [[18591855]] από το [[Ρωσία|Ρώσο]] [[Χημεία|χημικό]] [[Αλεξάντερ Μιχαήλοβιτς Μποτέλροβ]] (''Бутлеров, Александр Михайлович''). ΣτηΗ συνέχειαπρώτη παρασκευάστηκετεχνική απόπαρουσίαση τονπαραγωγής [[Άουγκουσττης, Βίλχελμμε φοναφυδρογόνωση Χόφμαν[[μεθανόλη|μεθανόλης]], πραγματοποιήθηκε το [[1867]], ενώ απομονώθηκε και ταυτοποιήθηκεαπό το [[1892Γερμανία|Γερμανό]] από τον [[Φρίντριχ φον Στράντοβιτς]] (''August Wilhelm von Hofmann''). Για την παραγωγή της μεθανάλης, ο Χόφμαν χρησιμοποίησε [[μίγμα]] ατμών [[μεθανόλη|μεθανόλης]] και [[ατμόσφαιρα|ατμοσφαιρικού αέρα]], το οποίο πέρασε πάνω από ένα σπιράλ [[λευκόχρυσος|λευκόχρυσου]] ως [[κατάλυση|καταλύτη]]. Αυτή η μέθοδος, δηλαδή η [[οξειδοαναγωγή|οξείδωση]] μεθανόλης με αέρα, χρησιμοποιώντας κάποιο μέταλλο ως καταλύτη, είναι μέχρι σήμερα η βάση για το μεγαλύτερο μέρος της βιομηχανικής παραγωγής μεθανάλης. Εναλλακτικά, όμως, εφαρμόζεται και η καταλυτική οξείδωση [[μεθάνιο|μεθανίου]], προερχόμενο από το [[φυσικό αέριο]]. Με την ανακάλυψη των ρητινών ουρίας και φαινολικές ρητίνες αυξήθηκε από την αρχή του [[20ός αιώνας|20ού αιώνα]], η ανάγκη για μεθανάλη απότομα. Η εμπορική της παραγωγή ξεκίνησε ήδη από τη δεκαετία του [[1900]] ενώ σήμερα τοποθετείται ανάμεσα στα 25 πρώτα χημικά προϊόντα στις [[ΗΠΑ]]. από πλευράς όγκου παραγωγής.
Η εμπορική της παραγωγή ξεκίνησε ήδη από τη δεκαετία του [[1900]] ενώ σήμερα τοποθετείται ανάμεσα στα 25 πρώτα χημικά προϊόντα στις [[ΗΠΑ]]. από πλευράς όγκου παραγωγής.
