Κωνστάντιος Β´: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Κωνστάντιος ήταν ο πρώτος γιος που ευρισκόμενος στην [[Κωνσταντινούπολη]] πρόλαβε να αποδώσει τιμές στο νεκρό σώμα του πατέρα του, καθώς μετά ακολούθησε άγρια σφαγή των αρρένων συγγενών του προκειμένου να εξασφαλισθεί η διαδοχή από τους γιους του Κωνσταντίνου Α' με τη Φαύστα. Μόνο δύο μικρά ξαδέλφια του, οι Γάλλος και [[Ιουλιανός]] (παιδιά του ΙούλιουΙουλίου Κωνστάντιου, αδελφού του Κωνσταντίνου του Μεγάλου) κατάφεραν να σωθούν.

Και ενώ είχε αναθέσει στον ξάδελφό του Γάλλο με τον τίλο του Καίσαρος τη φύλαξη των ασιατικών συνόρων με έδρα την [[Αντιόχεια]] ([[351]]) δίδοντάς του και την αδελφή του Κωνσταντία ως σύζυγο, η τυρρανικήτυραννική διαγωγή του Γάλλου τον φόβισε ότι μπορεί να εξελιχθεί σε νέο Μαγνέτιο, κάλεσε αυτόν στη Νόλα της [[Ίστρια|Ίστριας]] ([[354]]) και τον αποκεφάλισε (εκεί που ο πατέρας του είχε σκοτώσει τον αδελφό του [[Κρίσπος|Κρίσπο]]).

Μετά τα γεγονότα αυτά ο Κωνστάντιος, έρμαιος των ευνούχων, γινόταν μέρα με τη μέρα πιόπιο ωμός. Οι επιδρομές βαρβάρων και [[Περσία|Περσών]] άρχισαν να πολλαλασιάζονταιπολλαπλασιάζονται. Με παρέμβαση της συζύγου του Ευσεβίας ανακηρύσσει Καίσαρα τον μόνο ξάδελφό του Φλάβιο Κλαύδιο Ιουλιανό και του εμπιστεύεται την Γαλατία. Σε μια πολύχρονη εκστρατεία κατά των Περσών δεν κατάφερε τίποτε. Το [[348]] υπέστη δεινή ήττα από το βασιλιά των Περσών [[Σαπώρης Β΄|Σαπώρη Β']]. Δέκα χρόνια μετά, ο Σαπώρης καλεί τον Κωνστάντιο να εγκαταλείψει την [[Αρμενία]] και τη [[Μεσοποταμία]].

Η συμπάθεια που εξαρχής επέδειξε ο Κωνστάντιος στους ''Ομοίους'' (μία εκ των τριών αρειανικών ομάδων) οδήγησε τους χριστιανούς αντιπάλους του να τον αποκαλέσουν «''εχθρό της ορθοδοξίας''»<ref>Κόλια-Δερμιτζάκη Αθηνά, «''Ο Βυζαντινός Ιερός Πόλεμος''», Ιστορικές Εκδόσεις Στέφανος Δ. Βασιλόπουλος, Αθήνα 1991, σελίς 353.</ref> αφού ως «''μονοκράτωρ...εθεώρησεν εύκολον την επιβολήν των αρειανικών απόψεων καθολικώς''»<ref>Χρήστου Παναγιώτης, «''Ελληνική Πατρολογία''», Τόμος Γ', Πατριαρχικόν Ίδρυμα Πατερικών Μελετών, Θεσσαλονίκη 1987, σελίς 479.</ref> όχι μόνο στέλνοντας στην εξορία ορθοδόξους επισκόπους<ref>Καραγιαννόπουλος Ιωάννης, «''Το Βυζαντινό Κράτος''», Τόμος Β', Ερμής, Αθήνα 1988, σελίς 19.</ref>, αλλά επιβάλλοντας και γενικότερο, «''συστηματικό διωγμό εναντίον των οπαδών του Συμβόλου της Νικαίας''»<ref>''Ιστορία του Ελληνικού Έθνους'', Τόμος Ζ', «''Βυζαντινός ελληνισμός - πρωτοβυζαντινοί χρόνοι 324-642 μ.Χ.''», Εκδοτική Αθηνών Α.Ε., Αθήνα 1978, σελίς 54Β.</ref>. Για το ζήτημα των διώξεων επί Κωνσταντίου, ο [[παγανισμός|παγανιστής]] Αυτοκράτορας [[Ιουλιανός]] ο οποίος τον διαδέχθηκε, έγραφε σε επιστολή του: «''είχα τη γνώμη ότι οι αρχηγοί των Γαλιλαίων θα είχαν μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη σ' εμένα παρά στον προκάτοχο μου στη διοίκηση, γιατί επί βασιλείας του έτυχε πολλοί απ' αυτούς να εξοριστούν, να καταδιωχτούνκαταδιωχθούν και να φυλακιστούν και μάλιστα πολλές φορές να σφαγεί μεγάλος αριθμός απ' αυτούς τους λεγόμενους αιρετικούς, όπως στα Σαμόσατα, στην Κύζικο, στην Παφλαγονία, στη Βιθυνία, στη Γαλατία και σε πολλά άλλα μέρη, όπου ολόκληρες κωμοπόλεις λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν''»<ref>Επιστολή Ιουλιανού προς Βοστρήνους (362 μ.Χ.), μτφρ. "Κάκτος" στο ''Ιουλιανός-Άπαντα'', τόμ. 5, Κάκτος, Αθήνα 1994, σελ. 193.</ref>.

Ταυτόχρονα, την ίδια περίοδο περίπου (μέσα του 4ου αιώνα), «''ήταν η εποχή που η φιλυποψία του ΚωνσταντίουΚωνστάντιου άρχισε να αποκτά διαστάσεις μανίας καταδιώξεως. Οι αμέτρητοι μυστικοί αστυνομικοί του αυτοκρατορικού περιβάλλοντος επωφελήθηκαν από αυτή την κατάσταση για να καταστρέψουν τη σταδιοδρομία κάθε ταλαντούχου στρατηγού και πολιτικού, που δεν ανήκε στην παράταξή τους''»<ref>''Ιστορία του Ελληνικού Έθνους'', ενθ.αν., σελίς 51Α.</ref>. Ο [[Αμμιανός Μαρκελλίνος]] αναφέρει τον τρόμο που «''ένιωθε ο Κωνστάντιος Β΄, όταν σκεπτόταν ότι μπορεί να υπήρχαν άνθρωποι που ζητούσαν χρησμούς σχετικά με τη ζωή και τον θάνατό του. Τον τρόμο αυτό φρόντιζαν να καλλιεργούν κόλακες οι οποίοι του υπέβαλλαν την ιδέα ότι πολλοί συνωμοτούσαν εναντίον του, ζητώντας χρησμούς από τα μαντεία για το μέλλον του, και ότι η μοίρα του εξόντωνε όλους όσους προσπαθούσαν να την επηρεάσουν''»<ref>Βακαλούδη Αναστασία, «''Η μαγεία ως κοινωνικό φαινόμενο στο πρώιμο Βυζάντιο, 4ος-7ος μ.Χ. αι.''», Ενάλιος, Αθήνα 2001, σελίς 155.</ref>. Επρόκειτο, για μια γενικευμένη κατάσταση της εποχής. «''Ο φόβος της μαγείας δεν περιοριζόταν στους αδαείς. Άνθρωποι υψηλής παιδείας όπως ο Πλωτίνος και ο Λιβάνιος πίστευαν σοβαρά ότι είχαν δεχθεί μαγική επίθεση...Έτσι εξηγείται η ανελέητη εφαρμογή των νόμων του Κωνστάντιου Β΄...κατά της μαγείας'' [που] ''τώρα πια έγινε αιτία θανατικής ποινής''»<ref>Dodds R. Ε., «''Εθνικοί και Χριστιανοί σε μια Εποχή Αγωνίας''», Αλεξάνδρεια, 1995, σελίς 193-194, υποσημ. #68.</ref>.