Νικηφόρος Α´: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 24:
|υπογραφή =
}}
Ο '''Νικηφόρος Α'''' ήταν Αυτοκράτορας της [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|Βυζαντινής Αυτοκρατορίας]] μεταξύ των ετών [[802]] και [[811]].
Γραμμή 40 ⟶ 38 :
Μετά την ενθρόνισή του, ο Νικηφόρος επισκέφθηκε την Ειρήνη, της δήλωσε ότι ενήργησε βιαζόμενος από τους άρχοντες, την διαβεβαίωσε για την ασφάλεια της, αλλά ζήτησε επιτακτικά να του δώσει τους θησαυρούς της. Η Ειρήνη δέχτηκε υπό τον όρο να της επιτραπεί να παραμείνει στο ανάκτορο του Ελευθερίου. Ο Νικηφόρος συμφώνησε, πήρε τους θησαυρούς και την εξόρισε στην Λέσβο όπου και πέθανε αυτή τον επόμενο χρόνο (803).<ref>Θεοφάνης 740-743</ref>
Εκείνο που χαρακτηρίζει προ πάντων την βασιλεία του Νικηφόρου είναι η αγωνιώδης αναζήτηση χρημάτων. Κατηγορήθηκε ως φιλάργυρος και πλεονέκτης.<ref>Θεοφάνης 743 </ref> Αλλά είναι γνωστό ότι η Ειρήνη δαπανούσε αφειδώς για να έχει τον λαό με το μέρος της, είχε χαρίσει φόρους και είχε, μεταξύ άλλων, καταργήσει τα τελωνειακά δικαιώματα του
==Η ανταρσία του Βαρδάνη==
Γραμμή 51 ⟶ 49 :
Ο Νικηφόρος δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα με το εκκλησιαστικό ζήτημα και διατήρησε τα πράγματα όπως είχαν επί Ειρήνης, επιδεικνύοντας θρησκευτική ανοχή. Αυτή του όμως η ανοχή ήταν που τον έκανε στόχο των μοναχών και των χρονογράφων.
Το [[806]] πέθανε ο Ταράσιος και ο Νικηφόρος επέλεξε ως διάδοχό του τον συνονόματό του [[πατριάρχης Νικηφόρος Α΄|Νικηφόρο]], λαϊκό και βασιλικό γραμματέα όπως ακριβώς ήταν και ο Ταράσιος. Ο ηγούμενος της μονής του Σακκουδίωνος Πλάτων και ο ανεψιός του [[Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης|Θεόδωρος ο Στουδίτης]] αντέδρασαν έντονα λόγω της αθρόας χειροτονίας του νέου πατριάρχη, αλλά η χειροτονία αυτή δεν ήταν κάτι το χωρίς αρκετά προηγούμενα.<ref>Θεοφάνης 747 : ''«ουκ ην το πράγμα ξένον της εκκλησίας και προσφάτως επινοηθέν»''. Να σημειωθεί εδώ ότι ο Θεοφάνης ήταν ενδοεικονολατρικός και ενδεχομένως προσωπικός αντίπαλος του Θεόδωρου Στουδίτη.</ref> Ο αυτοκράτορας σκέφτηκε να διαλύσει την μονή του Στουδίου, αλλά τον συμβούλευσαν να μη συνδέσει την άνοδο του πατριάρχη που ο ίδιος επέλεξε με την διάλυση μονής 700 μοναχών. Έτσι αρκέστηκε να φυλακίσει για λίγες μέρες τον Πλάτωνα<ref>Θεοφάνης 747 και 752 </ref> αλλά αμέσως δόθηκε άλλη αφορμή.
Ήταν ο ιερέας Ιωσήφ, που είχε τελέσει τον γάμο του Κωνσταντίνου ΣΤ΄ με την Θεοδότη, όταν ο τελευταίος έκλεισε την πρώτη του γυναίκα σε μοναστήρι. Οι Στουδίτες είχαν επιτεθεί τότε στον Ταράσιο γιατί επέτρεψε να γίνει ο γάμος και η Ειρήνη τον υποχρέωσε να αφορίσει τον Ιωσήφ. Τώρα ο βασιλιάς, θέλοντας να ανταμείψει τον Ιωσήφ για υπηρεσίες που του προσέφερε κατά την στάση του Βαρδάνη, ζήτησε από τον πατριάρχη να άρει τον αφορισμό. Έτσι έγινε, και οι Στουδίτες «απέστησαν της κοινωνίας» προς τον πατριάρχη. Επειδή το σκάνδαλο ήταν μεγάλο, συγκροτήθηκε σύνοδος που αποφάσισε την διάλυση της μονής του Στουδίου και την εξορία του Πλάτωνα και του Θεόδωρου σε δύο νησιά της Προποντίδας.<ref>Θεοφάνης 752</ref>
| |||