Βρετάνη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''Βρετάνη''' αποτελεί μια ιστορική, γεωγραφική και πολιτισμική οντότητα (συχνά αποκαλείται και '''ιστορική Βρετάνη''' ώστε να διαφοροποιείται από την [[Περιφέρεια Βρετάνης]]). Είναι μια χερσόνησος, στο δυτικό άκρο της [[Γαλλία|Γαλλίας]]ς, η οποία βρίσκεται μεταξύ της [[Μάγχη|Μάγχης]]ς στα βόρεια, της [[Κελτική Θάλασσα|Κελτικής Θάλασσας]] και της [[Ιρουάζ]] στα δυτικά και του [[Κόλπος της Γασκόνης|Κόλπου της Γασκόνης]] στα νότια. Με την διάλυση της [[Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]], γνώρισε σημαντική αύξηση στον πληθυσμό της, λόγω της μαζικής μετανάστευσης<ref>Léon Fleuriot, ''Les Origines de la Bretagne'', chapitre II « Les Bretons sur le continent dans l’armée romaine et les premiers Bretons en Armorique » pages 39 à 50, Payot, Paris, 1999, ISBN 2-228-12711-6</ref>{{,}}<ref>John Morris, ''The Age of Arthur'', Poenix, Londres, 1993 ISBN 1-842124773.</ref> νησιωτικών Βρετόνων σε αυτό το τμήμα της παλαιάς κελτικής [[Αρμορίκη|Αρμορίκης]]ς. Αυτοί, ίδρυσαν βασίλειο<ref>Joël Cornette, ''Histoire de la Bretagne et des Bretons'', Seuil, Paris, 2005, ISBN 2-02-054890-09</ref> κατά τον 9^ο αιώνα, το οποίο, στη συνέχεια, έγινε [[δουκάτο]]<ref>Joël Cornette, ''op. cit.'', 2005 ISBN 2-02-054890-09.</ref> εξαρτώμενο από το Βασίλειο της Γαλλίας. Ενωμένο με το [[Γαλλικό Στέμμα]] το 1532, αποτέλεσε τμήμα των βασιλικών κτήσεων και αποτέλεσε, από διοικητικής άποψης, ένα στρατιωτικό καθεστώς, μια κυβέρνηση (την Κυβέρνηση της Ρεν), και, από τελωνειακής άποψης, μία ''« [[Traites|εμπορική επαρχία]] »'' ,<ref>Alain Déniel, ''Le Mouvement breton, 1919-1945'', éditions La Découverte, Paris, 1976 ISBN 270710826X.</ref>, μέχρι και τον διοικητικό της αφανισμό το [[1790]] και την διαίρεσή της σε πέντε [[Νομοί της Γαλλίας|νομούς]] : [[Κοτ-ντ'Αρμόρ|Κοτ-ντυ-Νορ]], [[Φινιστέρ]], [[Ιλ-ε-Βιλαίν]], [[Λουάρ-Ατλαντίκ|Λουάρ-Ανφεριέρ]] και [[Μορμπιχάν]]. Η Βρετάνη διαθέτει μια ισχυρή εθνική ταυτότητα, η οποία, όμως, είναι ακόμη αμφισβητήσιμη .<ref>Pierre-Jean Simon, ''La Bretonnité. Une ethnicité problématique'', Terre de Brume/Presses universitaires de Rennes, 1999.<br />Ronan Le Coadic, ''L’Identité bretonne'', Presses universitaires de Rennes/Terres de Brume, 1998.</ref>.

Η ονομασία '''[[Περιφέρεια Βρετάνης|Βρετάνη]]''' ορίζει επίσης μια [[ΠεριφέρειεςΠεριοχές της Γαλλίας|γαλλική περιφέρεια]], η οποία αποτελείται από τέσσερεις [[Νομοί της Γαλλίας|νομούς]]. Ο νομός της [[Λουάρ-Ατλαντίκ]], αν και ιστορικά βρετονικός, αποτελεί, σήμερα, τμήμα της περιφέρειας της [[Χώρα του Λίγηρα|Χώρας του Λίγηρα]], ενώ το ζήτημα [[Ζήτημα της επανένωσης της Λουάρ-Ατλαντίκ με την περιφέρεια της Βρετάνης|της επανένωσής της με την περιφέρεια της Βρετάνης]] αποτελεί αντικείμενο συζητήσεων.

Οι κάτοικοι της ''Πρεττανικής'' ονομάζονταν Πρεττανοί, ''Pritteni'' ή ''Prettani'',<ref>{{en}} Christopher Snyder,''The Britons'', 2003, Blackwell Publishing. ISBN 0-631-22260-X</ref>, λογικά κέλτικη ονομασία, ενδεχομένως αυτή που χρησιμοποιείτο από τους Γαλάτες για τον ορισμό των κατοίκων των νήσων.<ref>{{en}} Donnchadh Ó Corrain, professeur d'histoire de l'Irlande à l'université de Cork, ''Prehistoric and Early Christian Ireland'', novembre 2001, Foster. ''The Oxford History of Ireland'', Oxford University Press. ISBN 0-19-280202-X.</ref>. Από αυτό τον όρο προέρχεται η [[Ουαλική γλώσσα|ουαλική]] λέξη ''Prydain'' (στα μέσα ουαλικά ''Prydein'') που ορίζει την Βρετάνη (την νήσο της Βρετάνης).

Μετά την πτώση της [[Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]] και καθώς, σταθερά, οι Βρετόνοι εγκαθίσταντο στα ηπειρωτικά, στην περιοχή της [[Αρμορική|Αρμορικής]]ς, η ονομασία της πατρίδας καταγωγής τους πήρε την θέση αυτής της παλαιάς περιοχής της [[Αρμορική|Αρμορικής]]ς, χωρίς, ωστόσο, να την αντικαταστήσει πλήρως. Επικράτησε οριστικά στα τέλη του 6^ου αιώνα και, πιθανώς, από τα τέλη, κιόλας, του 5^ου αιώνα.<ref>Léon Fleuriot, ''Les Origines de la Bretagne'', pages 52-53, Payot, Paris, 1980.</ref>. Γινόταν λόγος, τότε, για ''Britannia Minor''<ref>Κατά το 1136 στο έργο του με τιτλο [[Historia Regum Britanniae]] ("Ιστορία των Βασιλέων της Βρετάνης"), ο [[Γοδεφρείδος του Μονμάουθ]] έκανε λόγο για ''Britannia minor'' ως αντιπαράθεση στην ''Britannia major'', την Μεγάλη Βρετανία.</ref> ή ''Britannia'' για τον ορισμό των εδαφών που βρίσκονταν υπό τον έλεγχο των Βρετόνων.

Το « Breizh », η βρετονική ονομασία της Βρετάνης, προέρχεται από τον παλαιό όρο ''Brittia''.<ref>Kervella, Divi ''Petit guide des noms de lieux de Bretagne'', Coop Breizh, p.25.</ref>.

Ο όρος « [[Αρμορική]] » χρησιμοποιείται συχνά για τον ορισμό της Βρετάνης κι αυτό παρά το γεγονός πως, αρχικά, αυτός όριζε μία, κατά πολύ, μεγαλύτερη εδαφική οντότητα. Εικάζεται ότι προήλθε από το [[Γαλατική γλώσσα|γαλατικό]] ''aremorica'' που σήμαινε « κοντά στην θάλασσα ».<ref>Pierre-Yves Lambert, ''La Langue Gauloise'', Paris, 1997, page 34.</ref>. Η συγγένεια με το βρετονικό ''ar mor'' (η θάλασσα) χρονολογείται από εκείνη την εποχή. Μία τρίτη ονομασία, ''Letauia'' (στα ελληνικά « Λεταβία ») χρησιμοποιήθηκε μέχρι και τον 11^ο και τον 12^ο αιώνα. Προήλθε από μια κελτική ρίζα, η οποία σήμαινε « πλατύ και ίσιο », « εκτείνομαι », « αναπτύσσω » και συναντάται, σήμερα, στην [[Ουαλική γλώσσα|ουαλική]] λέξη ''Llydaw'' που ορίζει την ηπειρωτική Βρετάνη.<ref>Léon Fleuriot, ''Les Origines de la Bretagne'', Payot, 1980, pages 53-54.</ref>.

Η Βρετάνη κατοικείτο από τον άνθρωπο από την [[Παλαιολιθική περίοδος|Πρότερη Παλαιολιθική Περίοδο]] με πληθυσμό που αποτελείτο από [[Νεάντερταλ]], χωρίς να παρουσιάζει κάποια ιδιαίτερη διαφορά με αυτόν της Δυτικής Ευρώπης ως σύνολο και ο οποίος ήταν, αναμφίβολα, μικρός αριθμητικά. Η μοναδική ιδιαιτερότητά του ήταν η ύπαρξη μίας ιδιαίτερης μορφολογίας των προσώπων τους, τον Κολομβάνιο,<ref>Le «Colombanien»: un faciès régional du Paléolithique inférieur sur le littoral armoricano-atlantique : [http://cat.inist.fr/?aModele=afficheN&cpsidt=4290580 RefDoc.fr]</ref>, με επίκεντρο το [[Καρνάκ]]. Μία από τις αρχαιότερες εστίες παγκοσμίως, χρονολογούμενη περίπου στο 450.000 π.Χ., ανακαλύφτηκε στο [[Μενέζ-Ντρεγκάν]] του [[Πλουχινέκ]].

Κατά την μεσολιθική περίοδο η Βρετάνη καλύφτηκε από δασικές εκτάσεις και κατοικήθηκε από πολυάριθμες μικροκοινότητες, οι οποίες ήταν χωρισμένες σε τρεις τοπικές κατηγορίες. Κατά την ύστερη μεσολιθική εμφανίστηκε μια τάση προς την ίδρυση οικισμών, κυρίως στην περιοχή του Τεβιέκ και του [[Χοεντίκ]],<ref>[http://www.espace-sciences.org/science/10065-sciences-ouest/20113-Annee-2000/10149-164/10450-gros-plan/13578-histoire-et-societe/13579-les-pionniers-de-l-archeologie/ http://www.espace-sciences.org/ ]</ref>, με ένα ενδεχόμενο πέρασμα προς την εκτροφή ζωοειδών.

Η αγροκαλλιέργεια κατέφθασε στην Βρετάνη την 5^η χιλιετία π.Χ., εισηγμένη από πληθυσμούς προερχόμενους από τον Νότο και τα ανατολικά και οι οποίοι είχαν εγκατασταθεί στην ευρύτερη περιοχή. Ο νεολιθισμός, ωστόσο, δεν χαρακτηρίστηκε από μεταβολή στον πληθυσμό. Οι τοπικοί κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες υιοθέτησαν τις νέες τεχνικές που έδωσαν την δυνατότητα ανάδειξης σύνθετων κοινωνιών, με επίκεντρο την περιοχή περιμετρικά του [[Κόλπος του Μορμπιχάν|Κόλπου του Μορμπιχάν]].

Στη διάρκεια της [[Κέλτες|κελτική πρωτοϊστορίας]], η περιοχή κατοικήθηκε, κυρίως, από πέντε φυλές:<ref>Venceslas Kruta, ''Les Celtes, Histoire et Dictionnaire'', page 427 (Éditions Robert Laffont, coll. « Bouquins », Paris, 2000 ISBN 2-7028-6261-6) ; collectif, ''Toute l'histoire de Bretagne'', chapitre 2 : « Les Celtes des origines à la fin du {{-s-|III|e}} » (Skol Vreizh, Morlaix, 1997 ISBN 2-911447-09-3).</ref> :

* τους '''[[Βένετοι|Βένετους]]''' οι οποίοι ήταν εγκατεστημένοι στο σημερινό [[Μορμπιχάν]], και είχαν συγγένεια με τα συνώνυμα φύλα του [[Βένετο|Βένετου]]υ και του [[Γκουΐνεντ]], ενώ έδωσαν το όνομά τους στην πόλη της [[Βαν]] (''Gwened'' στα βρετονικά).

Σε αυτούς μπορούν να προστεθούν και οι [[Αμπιλάτρες]], οι οποίοι κατοικούσαν στα νότια της Λουάρ Ατλαντίκ και στα βόρεια της [[Βαντέ (νομός)|Βαντέ]], αλλά η ακριβής τοποθεσία τους παραμένει άγνωστη και, ακόμη, η ύπαρξή τους τίθεται υπό αμφισβήτηση.<ref>Venceslas Kruta, ''Les Celtes - Histoire et dictionnaire. Des origines à la romanisation et au christianisme'', Robert Laffont, coll. « Bouquins » ISBN 2-221-05690-6.</ref>.

Ήταν μέλοι μιας « Αρμορικανής Συνομοσπονδίας » γαλατικών λαών η οποία, σύμφωνα με τον [[Ιούλιος Καίσαρ|Ιούλιο Καίσαρα]], περιελάμβανε « τους [[Κοριοσολίτες]], τους [[Ρεδόνοι|Ρεδόνες]], τους [[Αμπιμπάριοι|Αμπιμπάριους]], τους [[Καλέτες]], τους [[Όσισμοι|Όσισμες]], τους [[Λεμοβίκοι|Λεμοβίκους]] και τους [[Ουνέλες]] » (''[[Commentaires sur la Guerre des Gaules]]'', Livre VII, 75.<ref>[[s:La Guerre des Gaules - 7|Wikisource : Jules César, ''Commentaires sur la Guerre des Gaules'', Livre VII.]] Σύμφωνα με τον [[Πλίνιος ο Πρεσβύτερος|΄Πλίνιο τον Πρεσβύτερο]] (''Histoire naturelle'', Livre IV, XXXI.) ο όρος Αρμορίκη όριζε, επίσης, και την Ακουιτανία.</ref>.).

Η έκταση της μελλοντικής Βρετάνης, όπως και το σύνολο της [[Αρμορίκη|Αρμορίκης]]ς, κατακτήθηκε από τους [[Ρωμαίοι|Ρωμαίους]] στη διάρκεια των [[Γαλατικοί Πόλεμοι|Γαλατικών Πολέμων]].

Στα τέλη του 5^ου αιώνα, οι Βρετόνοι της νήσου της Βρετάνης (σημερινής [[Μεγάλη Βρετανία|Μεγάλης Βρετανίας]]), μετανάστευσαν στην Αρμορίκη, φέρνοντας μαζί τους τα έθιμα και την γλώσσα τους, με την μετανάστευση αυτή να έχει οργανωθεί από τους Ρωμαίους, ως άμυνα απέναντι στην πρόοδο των γερμανικών φύλλων. Η εικασία σύμφωνα με την οποία αυτή η μετανάστευση, είχε ως αιτία την πίεση που ασκούσαν στους Βρετόνους οι [[Αγγλοσάξωνες]], προκύπτει από το έργο ''[[De Excidio et Conquestu Britanniae|De Excidio]]'' του [[Γκίλντας ο Σοφός|Γκίλντας]], έχει, τελευταία, αρχίσει να επικρατεί, ως άποψη μεταξύ των σύγχρονων ιστορικών. Ο Αντρέ Σεντεβίλ και ο Υμπέρ Γκιλοτέλ αναφέρουν, για παράδειγμα : « Φαντάζει, πλέον, σίγουρο πως η πίεση αυτή προήλθε από τα δυτικά και όχι από τα ανατολικά και ότι προήλθε από άλλους κελτικούς λαούς, διαφορετικής, επιπλέον, γλώσσας : τους Σκώτους της Ιρλανδίας ».<ref>André Chédeville et Hubert Guillotel, ''La Bretagne des saints et des rois V^e - X^e'', chapitre I « De l’Armorique à la Bretagne », page 30 et suivantes, éditions Ouest-France Université, Rennes, 1984.</ref>.

Ο [[Νομινόης]], άρχοντας της Βρετάνης από το 845 ως το 851, υπήρξε ο κυριότερος συντελεστής στην γέννηση μιας ενωμένης και ανεξάρτητης Βρετάνης, απ'όπου πήρε τον τίτλο του [[Πατέρας του Έθνους|Πατέρα του Έθνους]] (''Tad ar Vro'' στα βρετονικά) τον οποίον του απέδωσε ο [[Αρτύρ ντε Λα Μπορντερί]] το 1898.<ref>Arthur de La Borderie, ''Histoire de la Bretagne'', Tome II, Paris, 1898.</ref>.

Αυτή η Βρετάνη κατέστη κατά τον 9^ο αιώνα, στη διάρκεια της βασιλείας του [[Ερισπόης|Ερισπόη]], ένα ενοποιημένο βασίλειο,<ref name="autogenerated1" />, το [[Βασίλειο της Βρετάνης]]. Το [[Σύμφωνο της Ανζέ]], τον Σεπτέμβριο του 851, οριστικοποίησε τα σύνορά του. Το σύμφωνο της Ανζέ, πρακτικά ακυρώθηκε κατά την βασιλεία του [[Σολόμωντας της Βρετάνης|Σολομώντα]], ο οποίος ξεκίνησε εκ νέου πόλεμο κατά του [[Κάρολος ο Φαλακρός|Καρόλου του Φαλακρού]], με τον τελευταίο να βρίσκεται, εκείνη την περίοδο, σε πόλεμο με τους Βίκινγκ. Χάρη στις κατακτήσεις του βασιλιά [[Σολομώντας της Βρετάνης|Σολομώντα]], η Βρετάνη έφτασε, τότε, στην μέγιστη έκτασή της, στην οποία περιλαμβάνονταν μεταξύ άλλων το [[Αβρανσάν]], το [[Κοταντέν]], οι [[Αγγλονορμανδικές Νήσοι]], ένα σημαντικό τμήμα του [[Κομητεία του Μαιν|Μαιν]] και του [[Ανζού]].

Η Βρετάνη έχασε τις τελευταίες της κτήσεις στο [[Ανζού]], την [[Κομητεία της Μαιν]] και την [[Νευστρία]]. Το 909, μετά τον θάνατο του βασιλιά της Βρετάνης [[Άλαν Α΄ της Βρετάνης|Άλαν Α΄ του Μέγα]], ο [[Φούλκων Α΄ του Ανζού]] έλαβε την [[Κομητεία της Νάντης]] (κομητεία που ενέταξε οριστικά την [[Χώρα του Ρετς]] στο [[Πουατού]]). Η τελευταία επανακτήθηκε από τους Βίκινγκ από τον Δούκα [[Άλαν Β΄ της Βρετάνης]] το 937.<ref>Χρονικό του Φλοδοάρδου (AD 937) : « Οι Βρετόνοι επέστρεψαν έπειτα από μακρά ταξίδια στη ρημαγμένη πατρίδα τους [...] είχαν συχνές συγκρούσεις με τους Νορμανδούς [...] παρέμειναν νικητές και επανέκτησαν την ρημαγμένη πατρίδα τους »</ref>.

Από τα τέλη του 13ου αιώνα (και πολύ καιρό πριν από την ένωση του Δουκάτου της Βρετάνης με το Βασίλειο της Γαλλίας), η δουκική διοίκηση εγκατέλειψε τα λατινικά προς όφελος των γαλλικών, χωρίς να υπάρξει ενδιάμεση χρήστη των βρετονικών. Μέχρι τον 13ο αιώνα, τα δικαστικά και διοικητικά διατάγματα και αποφάσεις συγγράφονταν στα λατινικά, προτού τα γαλλικά έρθουν να ανταγωνιστούν τα λατινικά στην χρήση στα πρακτικά της καγκελαρίας<ref>Ένα μονάχα απόσπασμα συγγραμένο στα παλαιά βρετονικά εντοπίστηκε μεταξύ των παλαιών κειμένων, σε ένα πρακτικό του [[Καρτουλάριο του Ρεντόν|Καρτουλάριου του Ρεντόν]], με τους συμβαλλόμενους να ορίζουν τις ρήτρες του συμβολαίου στα λατινικά, αλλά η ανάλυσή τους να γίνεται στα βρετονικά {{pdf}} [http://www.chd.univ-rennes1.fr/Chercheurs/SoleilS/Villers-Cotter%C3%AAts.pdf]</ref>{{,}}.<ref name="Abalain">[http://books.google.fr/books?id=FJz7qWog5BsC&pg=PA26&lpg=PA26&dq=politique+linguistique+ducs+de+bretagne&source=bl&ots=RrC2r81XBa&sig=3FK8JRZC4rKqVpTXyGujPhG8iqg&hl=fr&ei=QXcTTLbOGtOs4Qal2e2yDA&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=9&ved=0CDUQ6AEwCA#v=snippet&q=cartulaire%20g%C3%A9n%C3%A9ral%20du%20Morbihan&f=false Histoire de la langue bretonne, ]</ref>.

Η Βρετάνη αποτελούσε ένα φέουδο του Βασιλείου της Γαλλίας ή του Βασιλείου της Αγγλίας — απόδοση τιμών στον Βασιλιά της Γαλλίας (942), και έπειτα στους Κόμητες του Ανζού και της Μπλουά, στου Βασιλείς της Αγγλίας και Δούκες της Νορμανδίας (από το 1030 ως το 1200), και πάλι στους Βασιλείς της Γαλλίας από το 1203 (με τον [[Γκυ του Τουάρ]]), και έπειτα στους Βασιλείς της Αγγλίας από το 1341 ως το 1396.<ref>« L'Hommage de la Bretagne en droit et dans les faits », Paul Jeulin, in Annales de Bretagne, 1934, vol. 41, 41-3-4, pp. 386-473 [http://www.persee.fr/web/revues/home/prescript/article/abpo_0003-391x_1934_num_41_3_1723].</ref> <ref>« La Guerre de Cent ans » de Jean Favier, Editions Fayard.</ref>.

Στο παιχνίδι των φεουδαρχικών σχέσεων, η Βρετάνη έγινε αντικείμενο σημαντικής αντιπαράθεσης μεταξύ του Βασιλιά της [[Αγγλία|Αγγλίας]]ς (ο οποίος διεκδικούσε τον γαλλικό θρόνο) και τον Βασιλιά της [[Γαλλία|Γαλλίας]]ς. Οι σχέσεις μεταξύ του Δουκάτου και των γειτόνων του εξαρτώνταν αποκλειστικά από τις προσωπικές σχέσεις που είχαν μεταξύ τους οι ηγέτες τους. Η πολιτική των [[Δούκες της Βρετάνης|Δουκών της Βρετάνης]] ήταν τις περισσότερες φορές ανεξάρτητη, αλλά ορισμένες φορές επιβαλλόταν από τον [[Βασιλείς της Αγγλίας|Βασιλιά της Αγγλίας]] και άλλες από τον [[Βασιλείς της Γαλλίας|Βασιλιά της Γαλλίας]]. Οι [[Δούκες της Βρετάνης]], εκμεταλλευόμενοι τις δυσκολίες της βασιλικής εξουσίας απέναντι στους μεγάλους φεουδάρχες, συντήρησαν μια πολιτική ανεξαρτησία απέναντι στον Βασιλιά της Γαλλίας, κυρίως από τον 14^ο-15^ο αιώνα με την άνοδο στον θρόνο της δυναστείας των [[Μονάρχες της Βρετάνης#Καπετιανός Οίκος του Μονφόρ (1365-1514)|Μονφόρ]]. Αυτή πολιτική αυτονομίας έφτασε στο απόγειό της κατά την βασιλεία του [[Φραγκίσκος Β΄ της Βρετάνης|Φραγκίσκου Β΄ της Βρετάνης]] με τον εκδιωγμό των βασιλικών κυβερνητικών εκπροσώπων.

Η περίοδος μεταξύ του 15^ου και του 18^ου θεωρείται ως η καλύτερη περίοδος της Βρετάνης, καθώς βρισκόταν, τότε, στην καρδιά των πλέον δραστήριων υδάτινων εμπορικών οδών μεταξύ [[Ισπανία|Ισπανίας]]ς, [[Αγγλία|Αγγλίας]]ς και [[Ολλανδία|Ολλανδίας]]ς, και είχε μεγάλο κέρδος, κυρίως, από την ανάπτυξη της Πρώτης Αποικιοκρατικής Αυτοκρατορίας της Γαλλίας σε Αμερική και Ινδίες (ίδρυση της πόλης του ''"L'Orient"'', η οποία έγινε αργότερα "[[Λοριάν]]"). Τα υφάσματα από [[καννάβι]] και [[λινό]] που παράγονταν στην περιοχή συμβόλιζαν την οικονομική ανάπτυξη της Βρετάνης στη διάρκεια εκείνης της περιόδου, κάτι που έδωσε και την δυνατότητα χρηματοδότησης εντυπωσιακών μνημείων αρχιτεκτονικής κληρονομιάς. Το [[Νομισματικό Μέγαρο της Ρεν]] ήταν, τότε, το πρώτο στην Γαλλία. Ο [[κολμπερτισμός]], με την δημιουργία μονάδων παραγωγής και σε άλλες περιοχές του Βασιλείου, και οι συγκρούσεις με την Αγγλία που επεδίωκε την απώθηση των στόλων των ηπειρωτικών κρατών, είχε ως αποτέλεσμα μια οικονομική καταστροφή που έφτασε στο απόγειό της στα τέλη του 19^ου αιώνα.

Το πρώτο σχέδιο ξεκίνησε στις 29 Σεπτεμβρίου 1789, όπου μια διαίρεση σε διοικητικές περιφέρειες διαμοίραζε την επαρχία σε ισοδύναμες υποδιαιρέσεις αντίστοιχες σε έκταση 72 &nbsp;km, οι οποίες ήταν χωρισμένες σε 9 περιφέρειες, με τις τελευταίες να είναι χωρισμένες σε 9 καντόνια. Ο στόχος αυτού του εδαφικού επανασχεδιασμού ήταν ο καλύτερος έλεγχος των περιοχών αυτών με χαμηλό πληθυσμό, ώστε να μειωθεί η εξουσία της κεντρικής διοίκησης.

Έτσι, το [[Σαιν-Μαλό]] ήταν πρωτεύουσα του νομού του.<ref>Bodlore-Penlaez et Kervella 2011, p. 106</ref>.