Τρεβωνιανός Γάλλος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 45:
== Η άνοδός του στην εξουσία ==
Τον Ιούνιο του 251, ο αυτοκράτορας [[Δέκιος]] και ο γιος του συν-αυτοκράτορας [[Ερέννιος Ετρούσκος]] σκοτώθηκαν στη [[μάχη της Αβρίττου]] ([[λατ.]] Abritus) από τους Γότθους. Σύμφωνα με φήμες που υποστηρίζονται και από τον [[Δέξιππος|Δέξιππο]] (σύγχρονος Έλληνας ιστορικός) και τον δέκατο τρίτο [[Σιβυλλικοί χρησμοί|Σιβυλλικό]] χρησμό, η αποτυχία του Δέκιου οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στον Τρεβονιανό ο οποίος είχε συνωμοτήσει με τους εισβολείς. Σε κάθε περίπτωση, όταν ο στρατός άκουσε την είδηση ανακήρυξε αυτοκράτορα τον Τρεβονιανό, μαζί με τον [[Οστιλιανός|Οστιλιανό]], επιζώντα γιο του Δέκιου, που όδευε για τον αυτοκρατορικό θρόνο της Ρώμης. Η αντίδραση του στρατού, και το γεγονός ότι ο Τρεβονιανός φαίνεται να είχε καλές σχέσεις με την οικογένεια του Δέκιου, κάνει τον ισχυρισμό του Δέξιππου να φαίνεται απίθανος.<ref>Potter (2004), σσ.247–248.</ref> Ο Τρεβονιανός δεν υποχώρησε από την πρόθεση του να γίνει αυτοκράτορας, αλλά αποδέχθηκε τον Οστιλιανό ως συν-αυτοκράτορα, ίσως για να αποφύγει τον κίνδυνο ενός άλλου εμφύλιου πολέμου.
[[File:MMA bronze 03.jpg|thumb|left|Χάλκινο άγαλμα του Τρεβονιανού που χρονολογείται στα χρόνια της βασιλείας του, το μοναδικό ανέπαφο χάλκινο ρωμαϊκό άγαλμα του 3ου αιώνα([[Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης (Νέα Υόρκη)|Μητροπολιτικό]])<ref>[http://www.metmuseum.org/toah/hd/ropo/ho_05.30_05.47.htm# Bronze portrait of Trebonianus Gallus, 05.30 ]</ref>]]
Στην προσπάθειά του να διασφαλίσει τη θέση του στη Ρώμη και να σταθεροποιήσει την κατάσταση στα σύνορα του Δούναβη, ο Τρεβονιανός σύναψε ειρήνη με τους Γότθους. Σύμφωνα με τους όρους της ειρήνης, επετράπη στους Γότθους να εγκαταλείψουν τη ρωμαϊκή επικράτεια, διατηρώντας παράλληλα τους αιχμαλώτους και τα λάφυρά τους. Επιπλέον, συμφωνήθηκε να τους καταβάλλεται ετήσια επιχορήγηση.<ref>The Cambridge Ancient History, σσ.39–40.</ref> Φτάνοντας στη Ρώμη, η διακήρυξη του Τρεβονιανού επικυρώθηκε επισήμως από τη Σύγκλητο, με το γιο του Βολουσιανό να ορίζεται Καίσαρας. Στις 24 Ιουνίου το 251 ο Δέκιος θεοποιήθηκε αλλά, από τις 15 Ιουλίου, ο Οστιλιανός εξαφανίζεται από την ιστορία. Είναι πιθανό ότι ο τελευταίος πέθανε κατά τη διάρκεια της επιδημίας πανώλης που έπληττε τη Ρώμη εκείνη την εποχή.<ref>Potter (2004), σ.248.</ref> Πρόθυμος να εμφανίσει τον εαυτό του κατάλληλο για την θέση και να κερδίσει την δημοτικότητα των πολιτών, ο Τρεβονιανός γρήγορα αντιμετώπισε την επιδημία παρέχοντας ταφή για τα θύματα της,
Ο Τρεβονιανός ίσως επίσης διέταξε ασυντόνιστους τοπικούς διωγμούς κατά των Χριστιανών,<ref name="ReferenceA">The Cambridge Ancient History, σ.40.</ref> η μόνη ένδειξη αυτού του ισχυρισμού είναι η φυλάκιση του Πάπα Κορνήλιου το 252.
Όπως και των προκάτοχων του, η βασιλεία του Τρεβονιανού δεν ήταν εύκολη. Στην Ανατολή, ένας ευγενής της Αντιόχειας, ο [[Μαριάδης]], επαναστάτησε και άρχισε να λεηλατεί την Συρία και την Καππαδοκία, στην συνέχεια κατέφυγε στους Πέρσες. Ο Τρεβονιανός διέταξε τα στρατεύματά του να επιτεθούν στους Πέρσες, αλλά ο Πέρσης αυτοκράτορας [[Σαπούρ Α']] εισέβαλε στην [[Αρμενία]] και την κατέστρεψε, νικώντας ένα μεγάλο ρωμαϊκό στρατό στην Βαρβαλισσό το 252. Στη συνέχεια εισέβαλε στις ανυπεράσπιστες επαρχίες της Συρίας, καταλαμβάνοντας το σύνολο των φρουρίων και λεηλατώντας τις πόλεις της, συμπεριλαμβανομένης της Αντιοχείας, χωρίς καμία απάντηση.<ref>Potter (2004), σσ.248–249.</ref> Οι Περσικές εισβολές επαναλήφθηκαν κατά το επόμενο έτος, αλλά ο Ουράνιος Αντωνίνος (ένας ιερέας που αρχικά ονομαζόταν Σαμψιγέραμος), απόγονος του [[Σαμψιγέραμος|ομώνυμου βασιλικού οίκου]] της [[Έμεσα]]ς, αντιμετώπισε τον Σαπούρ Α
==Θάνατος==
|