Κρητική λογοτεχνία της Αναγέννησης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το είδος της ποιμενικής ποίησης, που αναπτύχθηκε στην Ιταλία στο τελευταίο τέταρτο του 16ου, έγινε δημοφιλές και στην Κρήτη˙ σώζονται τρία ποιμενικά δράματα, δύο στα [[ελληνική γλώσσα|ελληνικά]] και ένα στα [[ιταλική γλώσσα|ιταλικά]]. Το ένα ελληνικό έργο είναι μετάφραση του ''Pastor Fido'' του Giambattista Guarini, έργου που μετά την εκτύπωσή του το [[1590]] διαδόθηκε και μεταφράστηκε σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες. Η κρητική μετάφραση, με τον τίτλο ''Ο πιστικός βοσκός'', είναι αγνώστου συγγραφέα. Το άλλο ελληνικό έργο είναι η ''[[Πανώρια]]'', του Γεώργιου Χορτάτση, που γράφτηκε όπως φαίνεται γύρω στο 1600. Δεν ακολουθεί συγκεκριμένο ιταλικό πρότυπο, αλλά βασίζεται στα τυπικά μοτίβα της ιταλικής ποιμενικής ποίησης (ερωτευμένοι βοσκοί, βοσκοπούλες που αδιαφορούν, Σάτυροι και νύμφες), μεταφερμένα σε ελληνικό σκηνικό (διαδραματίζεται στην [[Όρος ΊδηΨηλορείτης|Ίδη]]) αλλά με λιγότερες μυθολογικές αναφορές και ταυτόχρονα διανθίζεται από την ειρωνεία του Χορτάτση, που «προσγειώνει» την ειδυλλιακή απεικόνιση της ποιμενικής ζωής παρουσιάζοντας ρεαλιστικά στοιχεία από την αγροτική ζωή της Κρήτης.<ref>Βλ. σχετικά Πούχνερ, «Επισκόπηση της ιστορίας του νεοελληνικού θεάτρου», ''ό.π.'', σελ. 372</ref> Το ιταλικό έργο είναι η ''Amorosa Fede'' του Αντώνιου Πάντιμου, που γράφτηκε το [[1620]].<ref>Για περισσότερες πληροφορίες βλ. Rosemary Bancroft-Marcus, «Ποιμενικό δράμα και ειδύλλιο», στο: ''Λογοτεχνία και Κοινωνία στην Κρήτη της Αναγέννησης, ό.π., σελ. 95-124 και Πούχνερ, «Επισκόπηση της ιστορίας του νεοελληνικού θεάτρου», ''ό.π.'', σελ. 370-373</ref>