Διεθνής γοτθικός ρυθμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1:
[[Image:Torun SS Johns Mary Magdalene.jpg|thumb|right|Μαρία Μαγδαληνή και άγγελοι, τέλος 14ου αι. (?), από τη χανσεατική πόλη [[Τόρουν]] στην Πολωνία.]]
Με τον όροΩς '''διεθνής γοτθικός ρυθμός''' εννοείται στην [[τέχνη]] ένας διεθνής ρυθμός, συνδυασμός του [[Ιταλία|ιταλικού]] και του [[Γαλλία|γαλλικού]] [[Γοτθικός ρυθμός|γοτθικού ρυθμού]].
 
 
==Η διαμόρφωση του ρυθμού==
Γραμμή 25:
Οι βωμοί, τα παράθυρα, οι άμβωνες και οι θέσεις της χορωδίας αυτού του σημαντικού εκπροσώπου του διεθνούς γοτθικού διακρίνονται για τη χαρακτηριστική λεπτομέρεια του ρυθμού, ενώ διατηρήθηκαν επίσης και μεσαιωνικές [[Τοιχογραφία|τοιχογραφίες]] (φρέσκα) στα οποία απεικονίζεται με λυρική και εκλεπτυσμένη διακοσμητική διάθεση η κοσμική ζωή της μεσαιωνικής μεταλλευτικής πόλης, άλλο ένα στοιχείο του διεθνούς γοτθικού ρυθμού<ref>Αλμπάνη-Κασιμάτη 2001, 65.</ref>.
 
Ένα άλλο αημαντικόσημαντικό αρχιτεκτονικό παράδειγμα του διεθνούς γοτθικού ρυθμού είναι η μονή των Ιερωνυμιτών που βρίσκεται στο Μπέλεμ της [[Λισαβόνα|Λισαβόνας]], στην [[Πορτογαλία]]. Θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα κτήρια της Λισαβόνας και ταυτόχρονα ένα από τα καλύτερα δείγματα του ''ύφους του Μανουήλ''. Η μονή σχεδιάστηκε με αυτή την τεχνοτροπία από τον [[Ντιόγκο ντε Μποιτάκα]] (Diogo de Boitaca), έναν από τους επινοητές τούτου του ιδιαίτερου ρυθμού με τη μονή του Ιησού του Σετουμπάλ, στο [[Σετουμπάλ]]. Έκτισε τον ναό, τη μονή, το σκευοφυλάκιο και την τραπεζαρία της μονής.
 
Θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα κτήρια της Λισαβόνας και ταυτόχρονα ένα από τα καλύτερα δείγματα του ''ύφους του Μανουήλ''.
Τον διαδέχθηκε στην κατασκευή ο Ισπανός [[Ζοάο ντε Καστίγιο]] (João de Castilho), περί το 1517, ο οποίος εφάρμοσε τον ''ρυθμό Πλατερέσκο'', μια τεχνοτροπία με άφθονα διακοσμητικά στοιχεία που υπενθυμίζουν αργυρά τέχνεργα (''plata''). Οι αλλεπάλληλοι γλύπτες και αρχιτέκτονες που ανέλαβαν διαδοχικά το έργο πρόσθεσαν τα δικά τους στοιχεία, ωστόσο ο εσωτερικός διάκοσμος των αψίδων η επίμονη χρήση των αντηρίδων και η λεπτομέρεια στις κιονοστοιχίες είναι το στοιχείο του ''ύφους του Μανουήλ'' που αναδεικνύεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, υπενθυμίζοντας παράλληλα βασικά στοιχεία της διεθνούς γοτθικής τεχνοτροπίας, όπως είναι η έντονη διακοσμητική διάθεση και η λεπτομέρεια<ref>Αλμπάνη-Κασιμάτη 2001, 62.</ref>
Η μονή σχεδιάστηκε με αυτή την τεχνοτροπία από τον [[Ντιόγκο ντε Μποιτάκα]] (Diogo de Boitaca), έναν από τους επινοητές τούτου του ιδιαίτερου ρυθμού με τη μονή του Ιησού του Σετουμπάλ, στο [[Σετουμπάλ]].
Έκτισε τον ναό, τη μονή, το σκευοφυλάκιο και την τραπεζαρία της μονής.
Τον διαδέχθηκε στην κατασκευή ο Ισπανός [[Ζοάο ντε Καστίγιο]] (João de Castilho), περί το 1517, ο οποίος εφάρμοσε τον ''ρυθμό Πλατερέσκο'', μια τεχνοτροπία με άφθονα διακοσμητικά στοιχεία που υπενθυμίζουν αργυρά τέχνεργα (''plata'').
Οι αλλεπάλληλοι γλύπτες και αρχιτέκτονες που ανέλαβαν διαδοχικά το έργο πρόσθεσαν τα δικά τους στοιχεία, ωστόσο ο εσωτερικός διάκοσμος των αψίδων η επίμονη χρήση των αντηρίδων και η λεπτομέρεια στις κιονοστοιχίες είναι το στοιχείο του ''ύφους του Μανουήλ'' που αναδεικνύεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, υπενθυμίζοντας παράλληλα βασικά στοιχεία της διεθνούς γοτθικής τεχνοτροπίας, όπως είναι η έντονη διακοσμητική διάθεση και η λεπτομέρεια<ref>Αλμπάνη-Κασιμάτη 2001, 62.</ref>
==Ο διεθνής γοτθικός ρυθμός στη ζωγραφική==
Ο διεθνής γοτθικός βρήκε απήχηση και στη [[ζωγραφική]] της περιόδου με σημαντικό εκπρόσωπο στις Κάτω Χώρες τον [[Ολλανδία|Ολλανδό]] καλλιτέχνη [[Γιαν Μάελβελ]], ο οποίος χρησιμοποίησε την τεχνική του χρυσού βάθους, χαρακτηριστική για τον διεθνή γοτθικό, στα έργα του<ref>Το χρυσό βάθος σε συνδυασμό με τις λεπτομέρειες των ενδυμάτων είναι σαφή χαρακτηριστικά της διεθνούς τεχνοτροπίας στη ζωγραφική. Βλ. Αλμπάνη-Κασιμάτη 2001, 62.</ref>.