Αντόν Ρουμπινστάιν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Bach (συζήτηση | συνεισφορές) Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Bach (συζήτηση | συνεισφορές) Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 2:
Ο '''Αντόν Γκριγκόρεβιτς Ρουμπινστάιν''' (ρωσικά: Анто́н Григо́рьевич Рубинште́йн), Βιχβάτινετς (Выхватинцы) (σημερινό Οφατίντι στη [[Μολδαβία]]), [[16 Νοεμβρίου]]/[[28 Νοεμβρίου]] <ref>Ιουλιανό/Γρηγοριανό ημερολόγιο αντίστοιχα</ref> [[1829]] - [[Πέτερχοφ|Πετερχόφ]] (Петерго́ф), [[8 Νοεμβρίου|3]]/[[20 Νοεμβρίου]] [[1894]], ήταν [[Ρωσία|Ρώσος]] [[πιάνο|πιανίστας]], συνθέτης, [[διευθυντής ορχήστρας]] και εκπαιδευτικός, από τους σπουδαιότερους της εποχής του και ιδρυτής του περίφημου Ωδείου της Αγίας Πετρούπολης.
Ως πιανίστας, ο Ρουμπινστάιν συγκαταλέγεται μεταξύ των μεγάλων βιρτουόζων του 19ου αιώνα. Έγινε διάσημος για κάποια εντυπωσιακά [[ρεσιτάλ]]ς -επτά, μεγάλης εμβέλειας, συνεχόμενες «σειρές»- που κάλυπταν την ιστορία της μουσικής που είχε γραφεί για το πιάνο. Τις εμφανίσεις αυτές, πραγματοποίησε σε περιοδείες σε όλη τη Ρωσία, την Ανατολική Ευρώπη αλλά και στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αν και είναι περισσότερο γνωστός ως πιανίστας και εκπαιδευτικός -κυρίως λόγω του ότι υπήρξε καθηγητής σύνθεσης του [[Τσαϊκόφσκι]]-, ο Ρουμπινστάιν ήταν επίσης ένας παραγωγικός συνθέτης για μια μεγάλη περίοδο της ζωής του. Μεταξύ άλλων, συνέθεσε πολλές όπερες, πέντε κοντσέρτα για πιάνο, έξι συμφωνίες και μεγάλο αριθμό έργων μουσικής δωματίου (βλ. Εργογραφία).
Γραμμή 68:
Ο Βιεννέζος μουσικοκριτικός Ε. Χάνσλικ, έγραψε το 1884, ότι, παρά την άνω των τριών ωρών συναυλία, το αισθησιακό στοιχείο του παιξίματος του Ρουμπινστάιν δίνει χαρά στους ακροατές. Τόσο οι αρετές όσο και τα ελαττώματα του πιανίστα, πηγάζουν από μια πηγαία φυσική δύναμη και άμφυτη φρεσκάδα. «Ναι, παίζει σαν θεός», γράφει κλείνοντας ο Χάνσλικ», αλλά μην το πάρετε στραβά, διότι από καιρό σε καιρό, μεταμορφώνεται όπως ο Δίας, σε ταύρο». <ref>Schonberg, p. 274</ref>
Ο συμφοιτητής του Ραχμάνινοφ στο πιάνο, Μ. Πρέσμαν προσθέτει: «Σε συνάρπαζε με τη δύναμή του, και σε γοήτευε με την κομψότητα και τη χάρη του παιξίματός του, με το θυελλώδες, φλογερό ταμπεραμέντο του, τη ζεστασιά και τη γοητεία του. Το κρεσέντο του δεν είχε όρια στην ανάπτυξη της δύναμης του ηχοχρώματός του, ενώ το ντιμινουέντο του έφθανε ένα απίστευτο πιανίσιμο, που εν τούτοις ακουγόταν στις πιο μακρινές γωνιές μιας τεράστιας αίθουσας. Όταν παίζει, ο Ρουμπινστάιν δημιουργεί και, δημιουργεί χωρίς μιμήσεις και με ιδιοφυΐα. Συχνά αντιμετώπιζε το ίδιο πρόγραμμα με απολύτως διαφορετικό τρόπο, όταν έπαιζε τη δεύτερη φορά, αλλά, το πιο εκπληκτικό είναι ότι, το αποτέλεσμα έβγαινε υπέροχο και στις δύο περιπτώσεις». <
Ο Ρουμπινστάιν ήταν επίσης έμπειρος στον αυτοσχεδιασμό-μια πρακτική όπου ο Μπετόβεν είχε διαπρέψει-. Ο συνθέτης Καρλ Γκόλντμαρκ (Karl Goldmark) έγραψε για μία συναυλία, όπου ο Ρουμπινστάιν αυτοσχεδίασε πάνω στο τελευταίο μέρος της Συμφωνίας αρ. 8 του Μπετόβεν: «Αυτοσχεδίασε πάνω στο θέμα με αντίστιξη στο μπάσο, ενώ στη συνέχεια το ανέπτυξε για πρώτη φορά ως κανόνα, κατόπιν ως τετράφωνη φούγκα και, τελικά το μετέτρεψε σε ένα τρυφερό τραγούδι. Έπειτα επέστρεψε στην αρχική μορφή του Μπετόβεν, αργότερα έκανε παραλλαγή σε ένα χαρούμενο βιενέζικο βαλς, με τη δική του ιδιόμορφη εναρμόνιση, και τελικά το διάνθισε με καταρρακτώδη, λαμπερά περάσματα, μια τέλεια καταιγίδα από ήχους, όπου όμως το αρχικό θέμα ήταν ακόμα ολοφάνερο. Ήταν εξαιρετικό». <ref>Schonberg, p. 272</ref>
| |||