Χριστός Παντοκράτωρ (Σινά): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 6:
Υπάρχει μια μικρή ασυμμετρία στα μάτια, η οποία τραβά την προσοχή του θεατή. Η τεχνοκριτικοί αναγνωρίζουν συγγένεια ανάμεσα στα μάτια αυτής της βυζαντινής εικόνας και στα μάτια των προσωπογραφιών του Φαγιούμ<ref>Πανσελήνου Ν., 2002, 97.</ref> ή εκείνων που παράχθηκαν στη [[Ρωσία]] στους επόμενους αιώνες, ειδικά από τον Αντρέι Ρουμπλέφ (Andrei Rublev)<ref>Βλ επίσης Weitzmann, Κ. (εκδ). 1982, ''The Icon: Images-Sixth to Fourteenth Century'', Alfred A. Knopf, Rev. Edition, New York, 55.</ref>. Ο [[Χριστός]] είναι ενδεδυμένος με τον παραδοσιακό πορφυρό χιτώνα<ref>Με τον πορφυρό χιτώνα συμβολίζεται το αίμα του Χριστού, το οποίο θυσίασε χάριν του ανθρώπου, ενώ ο μανδύας ή «ιμάτιον» σε σκούρο [[μπλε]] συμβολίζει το ''μυστήριον'' της θείας φύσης.</ref>. Το φωτοστέφανο που περιβάλλει το κεφάλι του φέρει σταυρό και μια σειρά διακοσμητικές χάντρες στην περιφέρειά του. Μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια είναι η διαφορά ανάμεσα στο χρώμα του προσώπου και το χρώμα των χεριών. Σύμφωνα με τον Κουρτ Βάιτζμαν (Kurt Weitzmann), «η υψηλή ποιότητα αυτής της εικόνας στηρίζεται στο λεπτό χειρισμό της σάρκας, που υποδεικνύει μια σταθερή σχέση με τη κλασική παράδοση, και στη δυνατότητα του καλλιτέχνη να ξεπερνά την ανθρώπινη φύση του Χριστού με τη μεταβίβαση της εντύπωσης του άχρονου που συνδέεται με το θείο»<ref>Βλ. Weitzmann, K., 1982, 40.</ref>.
 
==Μετάβαση==
==Τάσεις-Συγκρίσεις==
 
Στη συγκεκριμένη εικόνα συνυπάρχουν οι νατουραλιστικές τάσεις της [[ελληνιστική περίοδος|ελληνιστικής]] παράδοσης –ιδιαίτερα στο πρόσωπο- με την εμφανή προσπάθεια του καλλιτέχνη να προχωρήσει στην αφαιρετική διαδικασία και να προβάλλει μια άχρονη Ύπαρξη πίσω από την ανεικόνιση του συγκεκριμένου προσώπου, χρησιμοποιώντας συγκεκριμένες χρωματικές αποδόσεις, τη μετωπικότητα, την έκφραση των ματιών, τα σύμβολα του φωτοστέφανου και του [[Σταυρός|σταυρού]]. Η μετάβαση από το [[Νατουραλισμός|νατουραλισμό]] στην αφαίρεση<ref>Η αφαίρεση ως αναζήτηση της υπερβατικότητας. Βλ. επίσης, Αλμπάνη, Τζ., 22.</ref> είναι ένα κυρίαρχο στοιχείο στη διαδικασία της ιστορικής μετάβασης της [[τέχνη|τέχνης]] από την Ύστερη Ρωμαϊκή στην Πρώιμη Βυζαντινή περίοδο και ως εκ τούτου είναι ένα σημείο αιχμής για τη διάκριση και καθιέρωση μιας πραγματικά μοναδικής αντίληψης για την τέχνη<ref>Είτε επιθυμεί να ασπαστεί κανείς τη θεωρία της «καλλιτεχνικής πρόθεσης» του Riegl για τα έργα της Πρώιμης Βυζαντινής περιόδου ή όχι, το αποτέλεσμα είναι ότι μέσω τούτης της τεχνοτροπίας επιτυγχάνεται η απόδοση της πνευματικής έντασης και του ισχυρού συναισθήματος με έναν τρόπο μοναδικό, μάλλον [[Ιμπρεσιονισμός|ιμπρεσιονιστικό]] παρά [[Εξπρεσιονισμός|εξπρεσιονιστικό]], όπως ισχυρίζεται ο Α. Hauser, που δίνει ιδιαίτερη σημασία στην πνευματική σημασία των απεικονιζόμενων αντικειμένων ή πράξεων. Βλ. επίσης, Hauser, A. 1976, ''Κοινωνική Ιστορία της Τέχνης'', Τομ. 1, Κάλβος, Αθήνα, 161-165.</ref>.
 
==Παραπομπές - σημειώσεις==