Φερράρα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

|colspan="2" align="center" width="140px"|[[Αρχείο:Ferrara-Stemma.png|100px|]]

| Εικόνα = [[Αρχείο:Ferrara_01Ferrara 01.jpg|250px|Δρόμος στο αναγεννησιακό κέντρο της πόλης.]]

Επί της βασιλείας του Ερκολε ντ' Εστε Α΄, ενός από τους σημαντικότερες προστάτες των τεχνών στην Ιταλία του τέλους του 15ου και των αρχών του 16ου αιώνα μετά τους [[Οίκος των Μεδίκων|Μεδίκους]], η Φερράρα εξελίχθηκε σε κέντρο πολιτισμού, φημισμένο για τη μουσική καθώς και για τις εικαστικές τέχνες. Οι ζωγράφοι δημιούργησαν δεσμούς με Φλαμανδούς καλλιτέχνες και τις τεχνικές τους, ανταλλάσσοντας επιρροές στις επιλογές χρωμάτων και συνθέσεων. Στη Φερράρα έρχονταν συνθέτες από πολλά μέρη της Ευρώπης, ιδιαίτερα τη Γαλλία και τη [[Φλάνδρα]]. Ο [[Ζοσκέν ντε Πρε]] εργάστηκε για ένα διάστημα για το Δούκα Ερκολε (δημιουργώντας τη Missa Hercules dux Ferrariae, που έγραψε γι'αυτόν), ο Γιάκομπ Όμπρεχτ ήρθε στη Φερράρα δυο φορές (και πέθανε κατά την εκδήλωση [[μαύρη πανώλη|πανούκλας]] εκεί το 1505) και ο Αντουάν Μπρυμέλ υπηρέτησε ως πριγκιπικός μουσικός από το 1505. Ο Αλφόνσο Α΄, γιος του Έρκολε, ήταν επίσης σπουδαίος μαικήνας. H προτίμησή του για την οργανική μουσική είχε ως αποτέλεσμα να γίνει η Φερράρα σημαντικό κέντρο συνθέσεων για λαούτο. Η αρχιτεκτονική της Φερράρας επωφελήθηκε από την ιδιοφυΐα του Μπιάτζιο Ροσέττι, που του ζητήθηκε το 1484 να επανασχεδιάσει το σχέδιο της πόλης. Η Αddizione Erculea είναι ένα από τα σημαντικότερα και ωραιότερα παραδείγματα αναγεννησιακής πολεοδόμησης και συνέβαλε στην επιλογή της Φερράρας ως [[Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς]] της UNESCO.

Το Καστέλο Εστένσε είναι μια μεσαιωνική κατασκευή με τάφρο στο κέντρο της πόλης με τέσσερις γωνιακούς πύργους. Στις 3 Μαΐου 1385 οι κάτοικοι της Φερράρας, οδηγημένοι στην απόγνωση από τους φόρους και τις πλημμύρες που τους είχαν καταστρέψει, πήγαν στο ανάκτορο του Μαρκήσιου Νικολό Β΄ ντ’ Εστε να συμβουλευθούν τον Τομάσο ντα Τορτόνα, τον ανώτερο αξιωματούχο, που θεωρείτο υπεύθυνος για αυτή τη σοβαρή κατάσταση. Ο Νικολό προσπάθησε να ηρεμήσει την εξέγερση όλη την ημέρα, αλλά το απόγευμα ήταν σαφές ότι το πνεύμα του λαού γινόταν όλο και πιο εξοργισμένο και η ίδια η ασφάλεια των Εστε έμπαινε σε κίνδυνο. Δόθηκε λοιπόν η διαταγή να κληθεί ο σε δυσμένεια Τομάσο, που εξομολογήθηκε, μετάλαβε και κατόπιν δόθηκε στο πλήθος, που κυριολεκτικά τον έκανε κομμάτια. Αυτό το επεισόδιο, που επέφερε αργότερα τη θανάτωση των ηγετών της εξέγερσης, έπεισε το Μαρκήσιο ότι το ανάκτορο της οικογένειας (που σήμερα είναι το Παλάτσο Κομμουνάλε) ήταν ανεπαρκές να εγγυηθεί την ασφάλεια των ευγενών σε περίπτωση ταραχών. Έδωσε λοιπόν εντολή για την κατασκευή ενός αμυντικού φρουρίου στη βόρεια πλευρά του Παλάτσο, αναθέτοντας το έργο στον αρχιτέκτονα Μπαρτολίνο ντα Νοβάρα. Αυτός χρησιμοποίησε ένα προϋπάρχοντα πύργο (Τόρε ντέι Λεόνι), που ήταν τμήμα των αμυντικών τειχών. Ο πύργος συνδέθηκε με τείχη με άλλους τρεις που χτίστηκαν για το έργο. Μεταξύ της κατοικίας των Έστε και του νέου φρουρίου κατασκευάστηκε μία εναέρια διάβαση (πιθανόν από ξύλο) για να τους επιτρέπει να διαφεύγουν από το ένα στο άλλο. Καθώς η πόλη μεγάλωσε τα τείχη μετατοπίστηκαν, έτσι η αμυντική λειτουργία του κάστρου έγινε λιγότερο σημαντική και άρχισαν να κτίζονται διαμερίσματα στο εσωτερικό του, που τώρα θεωρείτο παράρτημα του αυλικού ανακτόρου. Από την εποχή του Ερκολε Α΄ ντ’ Εστε (1471 – 1505) και μετά υπάρχουν πολλές καταγραφές κατασκευής διαμερισμάτων και μεγέθυνσης και ενίσχυσής τους. Οι οριστικές εργασίες τροποποίησης παραγγέλθηκαν από τον Έρκολε Β΄ μετά από μια φωτιά το 1544, που είχε καταστρέψει το προηγούμενο οίκημα. Ο αρχιτέκτονας Τζιρολάμο ντα Κάρπι έδωσε στο κάστρο την εξωτερική εμφάνιση που μπορούμε ακόμη να δούμε σήμερα, αν και το εσωτερικό έχει μετασχηματιστεί αρκετές φορές διαμέσου των αιώνων. Μετά τη μετακίνηση των Έστε στη Μόντενα, το κάστρο έγινε κατοικία του Παπικού Αντιπρόσωπου, που διοικούσε τα εδάφη της Φερράρας σαν πολιτικός διοικητής (για μέγιστη θητεία τεσσάρων ετών). Το 1860 η Φερράρα προσαρτήθηκε στο Βασίλειο της Ιταλίας. Το κάστρο, κρατική ιδιοκτησία πια, αγοράσθηκε από την Επαρχία της Φερράρας που το χρησιμοποίησε σαν έδρα της Νομαρχίας. Με τα χρόνια το Κάστρο υπέστη πολλά μικρά επισκευαστικά έργα, ιδιαίτερα μεταξύ 1910 και 1930, οπότε έγιναν μερικές πολύ αμφισβητήσιμες απόπειρες. Το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το κάστρο υπέστη σοβαρές ζημιές από αεροπορικούς βομβαρδισμούς, έτσι ανακατασκευάστηκε μερικά το 1946. Το 1999 με πρωτοβουλία της επαρχιακής διοίκησης ξεκίνησε το πρόγραμμα ΄΄Το Κάστρο για την Πόλη΄΄, που δρομολόγησε την πλήρη αποκατάσταση του κάστρου, που ολοκληρώθηκε το 2006. Ένας από τους πύργους υπέστη ζημιές από το σεισμό στη Βόρεια Ιταλία το Μάιο του 2012.

Η Εβραϊκή κοινότητα της Φερράρας είναι η μόνη στην [[Εμίλια Ρομάνια]] με συνεχή παρουσία από το [[Μεσαίωνας|Μεσαίωνα]] μέχρι σήμερα. Επαιξε σημαντικό ρόλο όταν η Φερράρα απολάμβανε τη μεγαλύτερη λαμπρότητά της το 15ο και 16ο αιώνα, με το δούκα Έρκολε ντ'Εστε. Η κατάσταση των Εβραίων επιδεινώθηκε το 1598, όταν η δυναστεία Εστε μετοίκησε στη Μόντενα και η πόλη πέρασε υπό παπικό έλεγχο. Η Εβραϊκή συνοικία, που βρισκόταν σε τρεις δρόμους, που σχημάτιζαν ένα τρίγωνο κοντά στον καθεδρικό, έγινε [[γκέτο]] το 1627. Εκτός από λίγα χρόνια υπό το [[Ναπολέων|Ναπολέοντα]] και κατά την επανάσταση του 1848, το γκέτο διατηρήθηκε μέχρι την [[Ιταλική ενοποίηση]] το 1859.

Κατά την Αναγέννηση ο Οίκος των Εστε, γνωστός για την υποστήριξη των τεχνών, υποδέχθηκε μεγάλο αριθμό καλλιτεχνών, ιδιαίτερα ζωγράφων, που συγκρότησαν τη λεγόμενη Σχολή της Φερρ΄σαρας. Ο εκπληκτικός κατάλογος ζωγράφων και καλλιτεχνών περιλαμβάνει τα ονόματα των [[Αντρέα Μαντένια]], Βιτσίνο ντα Φερράρα, Τζιοβάννι Μπελλίνι, Λέον Μπατίστα Αλμπέρτι, [[Πιέρο ντέλλα Φραντσέσκα]], Μπατίστα Ντόσι, Ντόσο Ντόσι, Κοσμέ Τούρα, Φραντσέσκο ντελ Κόσα και [[Τιτσιάνο]]. Το 19ο και 20ό αιώνα η Φερράρα φιλοξένησε και ενέπνευσε σημαντικούς ζωγράφους που συμπάθησαν τη μυστηριακή της ατμόσφαιρα, ανάμεσά τους οι Τζιοβάννι Μπολντίνι, Φιλίπο ντε Πιζις και [[Τζόρτζιο ντε Κίρικο]].