Καπνοδόχος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Οι μεταλλικές καπνοδόχοι κατασκευάζονται συνήθως με διπλά τοιχώματα, αφενός για να ελαττώνεται η [[θερμική ακτινοβολία|ακτινοβολία της θερμότητας]] των καυσαερίων προς το εγγύς περιβάλλον και αφετέρου να μη ελαττώνεται η ένταση του ελκυσμού λόγω ψύξης αυτών. Όταν τα καυσαέρια από 2 ή 3 [[λέβητας|λέβητες]] εξάγονται σε κοινή καπνοδόχο τότε εσωτερικά αυτής υπάρχουν χωρίσματα που σχηματίζουν ιδιαίτερους οχετούς για καθένα λέβητα. Στη περίπτωση αυτή κάθε οχετός είναι εφοδιασμένος με ένα "καπνοφράκτη" ή "δικλείδα" (κοινώς "ντάμπερ") ώστε με αυτούς ν΄ ανοίγονται μόνο οι οχετοί που αντιστοιχούν στους εν λειτουργία λέβητες.

 

Γενικά η διατομή της καπνοδόχου λαμβάνεται περίπου ίση προς το 20 μέχρι 25% της επιφάνειας της εσχάρας, για δε το ύψος της ιδιαίτερα για φυσικό ελκυσμό το δυνατόν μεγαλύτερο. Στα παλαιότερα πλοία που έφεραν λέβητες με φυσικό ελκυσμό, επειδή η ένταση του ανέμου είναι μεγάλη το ύψος (υπολογιζόμενο από την επιφάνεια της σχάρας ή το στόμιο του καυστήρα) έφθανε τα 30 - 40 μέτρα. Στις εγκαταστάσεις ξηράς απαντώνται καπνοδόχοι μεγαλύτερου ύψους.

 

Σε εγκαταστάσεις τεχνικού ελκυσμού το ύψος της καπνοδόχου είναι μόνο 8-10 φορές μεγαλύτερο της διαμέτρου της, και αυτό διότι ο τεχνητός ελκυσμός δημιουργείται από τους ανεμιστήρες και είναι ανεξάρτητος του ύψους της καπνοδόχου. Συνεπώς όπως προαναφέρθηκε στη περίπτωση αυτή η καπνοδόχος παίζει ρόλο οχετού μόνο απαγωγής καυσαερίων.

 

Τα μόνα μηχανοκίνητα πλοία που ευνόητα στερούνται καπνοδόχου είναι τα [[πυρηνοκίνητο πλοίο|πυρηνοκίνητα]], τα [[υποβρύχιο|υποβρύχια]] και τα [[βαθυσκάφος|βαθυσκάφη]].