Κλασικός φιλελευθερισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ωστόσο οι κλασικοί φιλελεύθεροι είχαν μεγαλύτερη ιδεολογική ομογένεια από αυτήν των Ουίγων. Οι κλασικοί φιλελεύθεροι πίστευαν στον ατομικισμό, την ελευθερία και στα ίσα δικαιώματα. Θεωρούσαν πως πρέπει να υπάρχει ελεύθερη αγορά με πολύ μικρή παρέμβαση. Συγγραφείς όπως ο John Bright και ο Richard Cobden αντιτάχθηκαν στα αριστοκρατικά προνόμια και ιδιοκτησία, καθώς πίστευαν πως αποτελεί τροχοπέδη στη δημιουργία μιας τάξης μικρών γαιοκτημόνων. Μερικοί Ουίγοι δεν αποδέχτηκαν αυτήν τη νέα θεώρηση, και είχαν ενστάσεις σχετικά με την εμπορική φύση του κλασικού φιλελευθερισμού. Αυτοί συνδέθηκαν με τον συντηρητισμό<ref>Vincent, σελ. 29–30</ref>.

 

Ο κλασικός φιλελευθερισμός υπήρξε η κυρίαρχη πολιτική θεωρία στην Βρετανία από τον 19ο αιώνα έως τον [[Α' Παγκόσμιος Πόλεμος|Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο]]. Τα αξιοσημείωτα κατορθώματα των κλασικών φιλελεύθερων ήταν η κίνηση της Χειραφέτησης των Ρωμαιοκαθολικών του 1829, η κίνηση της Λαϊκής Αντιπροσώπευσης του 1832 και η ακύρωση του «Νόμου του Καλαμποκιού» το 1846. Τα μέλη του «Συνδέσμου κατά του Νόμου του Καλαμποκιού» (''Anti-Corn Law League'') συνέπηξε ένα συνασπισμό από φιλελεύθερες και προοδευτικές ομάδες που υποστήριζαν το ελεύθερο εμπόριο, υπό την ηγεσία των Richard Cobden και John Bright, οι οποίοι αντιτίθονταν στον μιλιταρισμό και την δημόσια δαπάνη. Οι πολιτικές τους σχετικά με τη χαμηλή δημόσια δαπάνη και χαμηλή φορολογία υιοθετήθηκαν από τον William Ewart Gladstone όταν ανέλαβε Υπουργός Οικονομικών και αργότερα πρωθυπουργός. Ο κλασικός φιλελευθερισμός συχνά συσχετιζόταν με θρησκευτική ανυπακοή και αντικομφορμισμό<ref>Gray, σελ. 26–27</ref>.

 

==Πνευματικές πηγές==

===Τζων Λοκ===

{{Main|Τζων Λοκ}}

Η ανάλυση των «''Second Treatise of Government''» και «''A Letter Concerning Toleration''» του Τζων Λοκ, με τη δεύτερη να έχει συγγραφεί προς υπεράσπιση της «[[Ένδοξη Επανάσταση|Ένδοξης Επανάστασης]]» του [[1688]], κυριάρχησε στην ιδεολογία του κλασικού φιλελευθερισμού. Παρότι τα εν λόγω κείμενα θεωρούνταν πολύ ακραία για την εποχή από τους νέους ηγέτες της Βρετανίας, αναφέρθηκαν αργότερα από τους Ουίγους, ακραίους και υποστηρικτές της Αμερικάνικης Επανάστασης<ref>Steven M. Dworetz, ''The Unvarnished Doctrine: Locke, Liberalism, and the American Revolution'' (1989)</ref>. Παρόλα αυτά, δεν εξέφρασε ύστερη φιλελεύθερη σκέψη στα κείμενά του ή υπήρχαν σποραδικές αναφορές, με αποτέλεσμα αυτά να ποικίλουν σε αναλύσεις. Για παράδειγμα γίνεται πολύ περιορισμένος λόγος για τον συνταγματισμό, τη διάκριση των εξουσιών και την ελεγχόμενη κυβέρνηση<ref>Richardson, σελ. 22–23</ref>. Ο James L. Richardson κατηγοριοποίησε το έργο του Locke σε πέντε κύριες θεματικές: την διαφορετικότητα, την αποδοχή (κοινωνική συγκατάβαση), το κράτος δικαίου και την κυβέρνηση ως θεματοφύλακά του, την αξία της ιδιοκτησίας και την θρησκευτική ανοχή. Παρότι ο Λοκ δεν ανέπτυξε θεωρία φυσικών δικαιωμάτων, εντούτοις οραματίστηκε τα άτομα στη φυσική τους κατάσταση ως ελεύθερα και ίσα. Το άτομο, και όχι η κοινωνία ή οι θεσμοί, ήταν το σημείο αναφοράς. Ο Λοκ πίστευε πως η άδεια στην κυβέρνηση δινόταν ατομικά και κατ’ επέκταση η εξουσία πήγαζε από το λαό και όχι το αντίθετο. Αυτή η ιδέα ενέπνευσε μεταγενέστερα επαναστατικά κινήματα<ref>Richardson, σελ. 23</ref>.

 

===Άνταμ Σμιθ===

{{Main|Άνταμ Σμιθ}}

«''Ο Πλούτος των Εθνών''» του [[Άνταμ Σμιθ]], που εκδόθηκε το 1776, παρείχε τις περισσότερες ιδέες για την οικονομία, τουλάχιστον μέχρι την δημοσίευση του «Αρχές της Πολιτικής Οικονομίας» του Τζον Στιούαρτ Μιλ το 1848<ref>Mills, σελ. 63, 68</ref>. Ο Σμιθ ασχολήθηκε με το κίνητρο για την οικονομική δραστηριότητα, τα αίτια των τιμών και την κατανομή του πλούτου, και τις πολιτικές που το κράτος πρέπει να ακολουθήσει για να μεγιστοποιήσει τον πλούτο<ref name="Mills, p. 64">Mills, σελ. 64</ref>. Ο Σμιθ έγραψε ότι όσο η προσφορά, η ζήτηση, οι τιμές κι ο ανταγωνισμός αφήνονται ελεύθερα, χωρίς κρατική παρέμβαση, η επιδίωξη του ιδιοτελούς συμφέροντος, αντί του αλτρουισμού, θα μεγιστοποιεί τον πλούτο της κοινωνίας<ref>[http://books.google.com/books?id=KpWg1DYxRTwC&pg=PA81&lpg=PA81&dq=%22public+good%22&source=bl&ots=lgx2t0b3Xu&sig=ygsWFIUuw8JhsxYeiXgaiE5LdNc&hl=en&sa=X&ei=RGFIUfzqNe-N4gTvqoDgDA&ved=0CCgQ6AEwAA#v=onepage&q=%22public%20good%22&f=false Ο Πλούτος των Εθνών], Strahan and Cadell, 1778</ref> μέσω της παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών με σκοπό το κέρδος. Ένα «''αόρατο χέρι''» θα καθοδηγεί ιδιώτες κι επιχειρήσεις να εργαστούν για το καλό του έθνους, ως μια ακούσια συνέπεια των προσπαθειών για μεγιστοποίηση των δικών τους κερδών. Αυτό παρείχε μια ηθική δικαιολογία για τη συσσώρευση του πλούτου, η οποία είχε στο παρελθόν θεωρηθεί από κάποιους ως αμαρτωλή<ref name="Mills, p. 64"/>.

{{Ενσωμάτωση κειμένου|en|Classical liberalism|oldid=586865255}}

 

[[Κατηγορία:Πολιτικές θεωρίες]]

[[Κατηγορία:Φιλελευθερισμός]]