Εμποροκρατία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
P.a.a (συζήτηση | συνεισφορές) μ →Γενικά |
|||
Γραμμή 8:
Στις αντίθετες γνώμες του εμποροκρατισμού άρχισαν στη συνέχεια να συμφωνούν οι μεταγενέστεροι Βρετανοί οικονομολόγοι με κυριότερους τους Μάλθους και Ρικάρντο. Έτσι στο τέλος του 19ου αιώνα, η λεγόμενη Γερμανική σχολή, η "των ιστορικών οικονομολόγων", και ιδιαίτερα ο Σχμόλλερ διατύπωσε μια ευνοϊκότερη άποψη χαρακτηρίζοντας τον εμποροκρατισμό ως μια διαπλαστική κρατική πολιτική με ευρύτερη όμως σημασία, συμπληρώνοντας ότι μόνο το κράτος μπορεί να παρέχει στο λαό την αναγκαία υποστήριξη της εξουσίας, που απαιτεί μία οικονομία για να επιτύχει. Όσα δε κράτη ακολούθησαν αυτή την πολιτική βρέθηκαν στη πρώτη γραμμή *ανάπτυξης). Οι απόψεις αυτές δεν επηρέασαν μόνο τις γερμανικές οικονομικές επιστήμες, αλλά και Βρετανούς επιστήμονες μεταξύ των οποίων και τον Γ. Κάννιγκαμ που τόνισε ιδιαίτερα το στοιχείο της εξουσίας στον εμποροκρατισμό.
Γενικά οι απόψεις των οικονομολόγων συγγραφέων ως προς τα προσόντα του εμποροκρατισμού αν και εμφανίζουν μεγάλες διαφορές τελικά όμως συμφωνούν ότι επί εποχής του Α. Σμιθ ο μηχανισμός αυτός απαρτιζόταν (κατά έκφραση του Σμιθ), από "δύο μηχανές" παρέμβασης αφενός προώθησης εξαγωγών και ταυτόχρονα αποθάρρυνσης εισαγωγών, εκτός των απαραίτητων αγαθών.
Άλλοι επίσης συγγραφείς του 18ου αιώνα έστρεψαν περισσότερο την προσοχή τους σε θέματα που αφορούσαν τον όγκο της απασχόλησης ως κριτήριο αποδοτικότητας των ρυθμιστικών μέτρων και όχι τόσο σε καθαρά κέρδη από πολύτιμα μέταλλα. Παρά ταύτα κ κοινωνική πλευρά του μερκαντιλισμού συνέχισε ν΄ ασκεί μεγάλη επιρροή και να εντυπωσιάζει ως προ το επιχείρημα της απασχόλησης, ιδιαίτερα στον ευρωπαϊκό νότο (Ισπανία, Ιταλία) αλλά και στη Γερμανία που διαδίδονταν από τους λεγόμενους υπό τον Ε. Ρολλ "καμεραλιστές" (...ψεδοοικονομολόγοι σύμβουλοι Ηγεμόνων).
| |||