Βουλγαρική Εξαρχία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ →Ελληνική αντίδραση: + |
μ →Σχίσμα - αφορισμοί: + |
||
Γραμμή 55:
Κάτω από αυτό το γενικό θεολογικό πλαίσιο οι Πατέρες, λαμβάνοντας υπόψη ότι προϋπόθεση για ύπαρξη ανεξάρτητης Εκκλησίας είναι η ύπαρξη προηγουμένως ανεξάρτητης πολιτικής διοίκησης, σύμφωνα με τον κανόνα 36 της Πενθέκτης του 691, όπου δεν μπορεί να υπάρχει εκκλησιαστικός αρχηγός μέσα στην περιφέρεια άλλου, χαρακτήρισαν αφενός τον φυλετισμό ως πολέμιο της ενότητας της Εκκλησίας, περιέχον «''καινήν δόξαν διάδοσης κακού''» και «''νεωτερική λύμη''», την δε Βουλγαρική Εξαρχία «'''''φυλετική παρασυναγωγή'''''» που συνήλθε με αθέτηση ιερών κανόνων και τους δε συμμετέχοντες σ' αυτήν, ή αποδέχοντες αυτήν φυλετιστές: ξένους, «'''''αλλοτρίους'''''», προς το Σώμα της Εκκλησίας, «''απαυθαδιάσαντες''», και τοιουτοτρόπως «'''σχισματικούς'''».
Σημειώνεται ότι η εν λόγω Σύνοδος Κωνσταντινουπόλεως του 1872, λόγω άρνησης συμμετοχής της Εκκλησίας της Ρωσίας δεν κατέστη "πανορθόδοξη" αλλά "Αγία και Μεγάλη Σύνοδος", συνήλθε δε στον ιερό ναό Αγίου Γεωργίου των Πατριαρχείων, σε τρεις συνεδρίες, η πρώτη στις 29 Αυγούστου, η δεύτερη στις 12 Σεπτεμβρίου και η τρίτη στις 16 Σεπτεμβρίου όπου και έγινε η επικύρωση του Όρου της Συνόδου. Μεταξύ δε των προσερχομένων ήταν και ο πατριάρχης Ιεροσολύμων Κύριλλος, που όμως παρασυρόμενος από τον ραδιούργο πρέσβη Ιγνάτιεφ, ανεχώρησε έκτακτα προφασιζόμενος ότι το πατριαρχείο Ιεροσολύμων θα επισκεπτόταν ο Ρώσος Μέγας Δούκας Νικόλαος, χωρίς ν΄ αφήσει, ή να ορίσει κάποιον αντιπρόσωπο για να υπογράψει.<ref>Σημειώνεται ότι λίγο αργότερα ο Πατριάρχης Κύριλλος διαφωνώντας με την Ιερά Σύνοδο των Ιεροσολύμων και την "Αγιοταφική Αδελφότητα" εξέπεσε από το αξίωμά του. (ΜΕΕ τ.Ζ', σ.681)</ref>
Ο παραπάνω όρος της Συνόδου της Κωνσταντινούπολης αναγνώσθηκε επίσημα σε όλους του ιερούς ναούς και ανακοινώθηκε σε όλες τις τότε αυτοκέφαλες εκκλησίες. Όλες αναγνώρισαν την ορθότητα αλλά και την κανονικότητα της πράξης του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης εκτός της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ρωσίας, που παρότι ήταν αυτή πρώτη που είχε χαρακτηρίσει τους Βουλγάρους ιεράρχες σχισματικούς, στη συνέχεια, ίσως και υπό την πίεση των πανσλαβιστών, δεν την ακολούθησε.<ref>Ο δε Ρώσος ιστορικός Τέρτιος Φιλίππωφ για τη θλιβερή εκείνη έκβαση των γεγονότων σημειώνει: "''την ενοχή της βουλγαροελληνικής διαφοράς δεν δεν υπέχει το Πατριαρχείον αλλά η επαναστατήσασα ποίμνη αυτού, εν μέρει δε και οι Ρώσοι.''"(ΜΕΕ τ.Ζ' σ.681)</ref>
== Ελληνική αντίδραση ==
| |||