Πολ Μιούνι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Πολ Μιούνι''' ([[Αγγλική γλώσσα|αγγλ.]] '''Paul Muni'''), ([[22 Σεπτεμβρίου]] [[1895]] - [[25 Αυγούστου]] [[1967]]), ήταν Ουγγροαμερικανός ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου βραβευμένος με [[Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου]] για την ταινία ''Λουί Παστέρ (The Story Of Louis Paster) '' το [[1936]]. Κατά τη δεκαετία του '30 θεωρούταν ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της εταιρίας [[Warner Bros.|Warner]] κι ήταν ένας από τους λίγους ηθοποιούς που είχαν το προνόμιο να επιλέγουν τους ρόλους που ήθελαν να ερμηνεύσουν.

Υποδυόταν συνήθως δυναμικούς ήρωες, όπως για παράδειγμα ο Τόνι Καμόντε στην ταινία ''Σκάρφεϊς (Scarface, 1933)'' και το υποκριτικό του εύρος ήταν αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς και προετοιμασίας για την ερμηνεία του ρόλου που ήθελε να ερμηνεύσει. Πρωταγωνίστησε σε βιογραφικές ταινίες σημαντικών προσωπικοτήτων της παγκόσμιας ιστορίας και μελετούσε τις ιδιομορφίες του κάθε χαρακτήρα με σκοπό να τον απεικονίσει πιστά. Ήταν επίσης ικανός μακιγιέρ, ένα ταλέντο που του μετέδωσαν οι γονείς του που ήταν επίσης ηθοποιοί. Ξεκίνησε την καριέρα του ως ηθοποιός σε παιδική ηλικία, συμμετέχοντας σε παραστάσεις στο [[Γίντις|γίντις]] Θέατρο της Νέας Υόρκης. Σε ηλικία 12 ετών υποδύθηκε έναν άνδρα 80 χρονών, ενώ στην ταινία Seven Faces, υποδύθηκε 7 διαφορετικούς χαρακτήρες. Έλαβε συνολικά έξι υποψηφιότητες για [[Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου]].

Ο Πολ Μιούνι ήταν γόνος εβραϊκής οικογένειας, γεννήθηκε στο Λέμπεργκ της πρώην [[Αυστροουγγαρία|Αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας]], νυν [[Λβιβ]] της [[Ουκρανία|Ουκρανίας]]ς το [[1895]]. Η οικογένειά του μεταφέρθηκε στην Νέα Υόρκη το [[1902]] κι ο Μιούνι ακολούθησε τα χνάρια των γονιών του, που ήταν ηθοποιοί, συμμετέχοντας σε θεατρικές παραστάσεις στο [[Γίντις|γίντις]] Θέατρο της Νέας Υόρκης. Ως έφηβος ανέπτυξε τις γνώσεις του πάνω στο μακιγιάζ, ώστε να μπορεί να μεταμορφώνει τον εαυτό του και να μπορεί να υποδύεται μεγαλύτερους σε ηλικία χαρακτήρες<ref name=Actors>''International Dictionary of Actors and Actresses'' - Actors and Actresses'', 3rd Ed., St. James Press (1997) pp. 858-859</ref>. Ο ιστορικός κινηματογράφου Ρόμπερτ Όσμπορν τόνισε ότι οι ικανότητες του στον τομέα του μακιγιάζ ήταν τόσο δημιουργικές ώστε να αλλάζει εντελώς το πρόσωπό του κι ότι γι' αυτό το λόγο στα πρώτα του βήματα τον αποκαλούσαν ''Ο νέος Λον Τσάνεϊ''. Έκανε το ντεμπόύτο του σε ηλικία 12 χρονών υποδυόμενος έναν ογδοντάχρονο.<ref name=Osborne>Osborne, Robert; Miller, Frank. ''Leading Men: The 50 Most Unforgettable Actors of the Studio Era'', Chronicle Books (2006) pp. 153-155</ref>. Το [[1921]] παντρεύτηκε την Μπέλα Φίνκελ, επίσης ηθοποιό του θεάτρου και παρέμειναν παντρεμένοι μέχρι και το θάνατό του το [[1967]].

Ο Μιούνι ξεκίνησε τις εμφανίσεις του στο Μπρόντγουεϊ το [[1926]]. Ο πρώτος του ρόλος ήταν εκείνος ενός ηλικιωμένου Εβραίου στο θεατρικό έργο των Μαξ Σίγκελ και Μίλτον Χέρμπερτ Γκρούπερ ''We Americans''. Ήταν επίσης η πρώτη φορά που ερμήνευε κάποιο ρόλο στα αγγλικά. Το [[1929]] υπέγραψε συμβόλαιο με την εταιρία [[20th Century Fox|Fox]] και την ίδια χρονιά έλαβε την πρώτη του υποψηφιότητα για [[Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου|Όσκαρ Ανδρικής Ερμηνείας]] για την πρώτη του ταινία με τίτλο ''The Valiant'', παρά το γεγονός ότι ήταν εμπορική αποτυχία<ref name=Actors/>. Η δεύτερή του ταινία ''Seven Faces'' ήταν επίσης εμπορικά αποτυχημένη κι ο ηθοποιός απογοητευμένος από τους ρόλους που του προσέφεραν επέστρεψε στο Μπρόντγουεϊ, όπου πρωταγωνίστησε στην παράσταση ''Counselor at Law'' που έκανε μεγάλη επιτυχία<ref name=Osborne/>.

Το [[1932]], ο Μιούνι επέστρεψε στο Χόλιγουντ για να πρωταγωνιστήσει σε θρυλικές ταινίες (πριν την καθιέρωση του κώδικα λογοκρισίας Χέιζ), όπως την πρώτη εκδοχή του Σημαδεμένου, με τίτλο ''Σκάρφεϊς (Scarface)'' καθώς και το ''Είμαι Ένας Δραπέτης (I Am a Fugitive from a Chain Gang)'' για το οποίο έλαβε τη δεύτερή του υποψηφιότητα για βραβείο [[Όσκαρ]]. Η κριτική επευφημία που έλαβε ο Μιούνι για τις ερμηνείες του εντυπωσίασε τους παραγωγούς της [[Warner Bros.]] που του προσέφεραν συμβόλαιο μακράς διάρκειας. Η εταιρία τον προώθησε παρουσιάζοντάς τον ως τον ''Μεγαλύτερο Ηθοποιό της Οθόνης''"<ref name=Osborne/>.

Η ταινία ''Σκάρφεϊς'' ήταν μια από τις πρώτες σημαντικές γκανγκστερικές παραγωγές της κινηματογραφικής βιομηχανίας του Χόλιγουντ και το σενάριο είχε γραφτεί από έναν από τους σημαντικότερους σεναριογράφους της περιόδου, τον Μπεν Χεχτ<ref name=Corliss/>{{rp|6}} . Ο κριτικός κινηματογράφου Ρίτσαρντ Κόρλις τόνισε ότι η ταινία πέρα από την κεντρική της θεματολογία που πραγματεύεται τη ζωή ενός γκάγκστερ, ασκεί κριτική στον τύπο και τον καθιστά υπαίτιο για την προώθηση του τρόπου ζωής του υποκόσμου<ref name=Corliss>Corliss, Richard, ''Talking Pictures'', (1974) Overlook Press</ref>.

Το [[1936]], ο Μιούνι έπεισε τον [[Τζακ Γουόρνερ]] να πάρει το ρίσκο κάνοντας την παραγωγή μιας ιστορικής βιογραφίας. Επρόκειτο για τη βιογραφία του [[Λουί Παστέρ]], ρόλος που του χάρισε το [[Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου]] και αποτέλεσε την πρώτη από τις βιογραφικές ταινίες που πρωταγωνίστησε ο ηθοποιός. Μέχρι εκείνη την περίοδο, οι ταινίες που παρήγαγε η [[Warner Bros.]] αντλούσαν τη θεματολογία τους από τη σύγχρονη επικαιρότητα.

Ο ιστορικός Ρόμπερτ Όσμπορν τονίζει ότι ξαφνική επιτυχία της ταινίας ''Λουί Παστέρ (The Story of Louis Pasteur)'' έδωσε στην εταιρία Warner την ώθηση για την κατάκτηση της κορυφής του Box-Office κι απεδείχθη κερδοφόρα.<ref name=Osborne/>. Κατά συνέπεια ο ηθοποιός την επόμενη χρονιά συμμετείχε στην επίσης βιογραφική ταινία ''[[Η Ζωή του Εμίλ Ζολά]] (The Life of Emile Zola)'' που του χάρισε ακόμη μια υποψηφιότητα για [[Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου]] και που κέρδισε το [[Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας]]. Δυο Χρόνια αργότερα ο ηθοποιός υποδύθηκε τον Μεξικανό επαναστάτη Μπενίτο Χουάρες στην ταινία ''[[Χουαρέζ (ταινία)|Χουαρέζ]] (Juarez, 1939)''.

Το 1937, ο Μιούνι υποδύθηκε έναν Κινέζο χωρικό στην ταινία ''Υπό το Βλέμμα του Βούδα (The Good Earth)''. Στο ρόλο της ταπεινής συζύγου του εμφανίστηκε η [[Λουίζ Ράινερ]] που κέρδισε [[Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου]] για την ερμηνεία της στην ταινία. Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της [[Περλ Μπακ]]. Όταν ο παραγωγός της [[Metro-Goldwyn-Mayer]] [[Έρβιν Θάλμπεργκ]] τον προσέγγισε για να του προσφέρει το ρόλο, ο ηθοποιός του είπε αστειευόμενος ''Είμαι τόσο Κινέζος όσο κι ο Χέρμπερτ Χούβερ''<ref name=Osborne/>.

Όντας ανικανοποίητος από τη ζωή του στο Χόλιγουντ, ο Μιούνι αποφάσισε να μην ανανεώσει το συμβόλαιό του με την εταιρία [[Warner Bros.]] κι επέστρεψε στο θέατρο. Οι εμφανίσεις του στη μεγάλη οθόνη άρχισαν να αραιώνουν. Μια από αυτές ήταν στο ρόλο του καθηγητή του Φρέντερικ Σοπέν στην ταινία του 1945 ''Σοπέν (A Song to Remember, 1945)''. Εμφανίστηκε επίσης στην κωμωδία ''Πίσω μου σ' Έχω Σατανά (Angel on my Soulder, 1946)'' στο πλευρό του [[Κλοντ Ρέινς]] και της [[Αν Μπάξτερ]] όπου υποδύθηκε έναν γκάγκστερ του οποίου ο πρόωρος θάνατος κινεί το διάβολο να μεταφέρει την ψυχή του στο σώμα ενός δικαστή.

Στα τέλη του Αυγούστου του 1955, ο Μιούνι αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το θεατρικό, λόγω σοβαρής ασθένειας στο αριστερό του μάτι που προκάλεσε πρόβλημα στην όρασή του. Τον ρόλο του στο θεατρικό ανέλαβε ο Μέλβιν Ντάγκλας<ref>[http://news.google.com/newspapers?id=0L9OAAAAIBAJ&sjid=nQAEAAAAIBAJ&pg=7318%2C6099285 "Paul Muni Quits Broadway Play; Has Eye Ailment"], ''Toledo Blade newspaper'', August 31, 1955</ref>. Τον Σεπτέμβριο του 1955 του διέγνωσαν καρκίνο του αριστερού ματιού κι ο ηθοποιός υπεβλήθη σε εγχείρηση όπου του αφαιρέθηκε το μάτι.<ref name="Paul Muni Loses Left Eye to Tumor">[http://news.google.com/newspapers?id=Y6kkAAAAIBAJ&sjid=bhAEAAAAIBAJ&pg=1815%2C4926989 "Paul Muni Loses Left Eye to Tumor"], ''Milwaukee Sentinel newspaper'', September 7, 1955</ref>. Τον Δεκέμβριο του 1955, ο Μιούνι επέστρεψε στο Μπρόντγουεϊ όπου συνέχισε τις εμφανίσεις του στο ''Κληρονόμησε τον Άνεμο''.<ref>[http://news.google.com/newspapers?id name=Y6kkAAAAIBAJ&sjid=bhAEAAAAIBAJ&pg=1815%2C4926989 "Paul Muni Loses Left Eye to Tumor"], ''Milwaukee Sentinel newspaper'', September 7, 1955</ref>.

Ο Πολ Μιούνι εμφανίστηκε στο ρόλο του Γουίλι Λόμαν στην θεατρική παράσταση του [[Άρθουρ Μίλλερ]] ''Ο Θάνατος του Εμποράκου''. Το θεατρικό έκανε πρεμιέρα στο Λονδίνο τον Ιούλιο του 1949 σε σκηνοθεσία [[Ελία Καζάν]]. Ο ηθοποιός πήρε τη θέση του Λι Τζέι Κομπ που είχε ερμηνεύσει το ρόλο στο Μπρόντγουεϊ.