Συνέδριο της Βερόνας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ + λινκς |
|||
Γραμμή 15:
# Ο Πρίγκιπας Καρλ φον Χάρντενμπεργκ και ο Κόμης Κρίστιαν φον Μπέρνστορφ, εκπρόσωποι του Βασιλέως της Πρωσίας
# Ο Υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας Δούκας Μονμορανσύ-Λαβάλ και ο διπλωμάτης Φρανσουά ντε Σατωμπριάν
# Ο Δούκας του Ουέλινγκτον, εκπροσωπώντας την Αγγλία, ο οποίος σημειωτέον πήρε τη θέση του [[ Ρόμπερτ Στιούαρτ (υποκόμης Κάσλρηγ)|Υποκόμη
# Ο Βασιλεύς της Σαρδηνίας Κάρολος Φήλιξ της Σαβοΐας.
# Ο Βασιλεύς των Δύο Σικελιών [[Φερδινάνδος Α΄ των Δύο Σικελιών|Φερδινάνδος Α΄]] των Βουρβόνων.
Γραμμή 66:
====Άρνηση του Συνεδρίου====
Η αρνητική στάση του συνεδρίου να δεχθεί τις ελληνικές αντιπροσωπείες θα πρέπει να εξετάζεται με τις συγκυρίες εκείνες που ίσχυαν τότε και που μοιραία οδηγούσαν σ΄ αυτή, ενώ δεν υφίστατο τίποτα το ιδιαίτερο κατά των Ελλήνων. Οι κύριοι λόγοι ήταν βασικά δύο συναφείς μεταξύ τους παράλληλα και με τις συγκεχυμένες ακόμα έννοιες περί Ελλήνων και ελληνικού έθνους.<br>
Πρώτος λόγος ήταν η δέσμευση της Ιερής Συμμαχίας επί της διακήρυξης που είχε εκδώσει στο [[Συνέδριο του Λάυμπαχ]],
Δεύτερος και ουσιώδης λόγος ήταν η ιδιότητα των Ελλήνων αντιπροσώπων όπου αν γινόταν δεκτή η παρουσία τους αυτομάτως αναγνωριζόταν και ο φορέας αυτών δηλαδή η επαναστατική ελληνική κυβέρνηση, που προέβαινε σε ενέργειες δια των όπλων.
Έτσι εκ των πραγμάτων καθίστατο αδύνατη η αποδοχή της παρουσίας των Ελλήνων αντιπροσώπων στο συνέδριο. Η διαφαινόμενη αυτή άρνηση ήταν γνωστή στους Έλληνες και με δεδομένο ότι ουδέποτε σε τέτοιο παρόμοιο ανώτατο συνέδριο είχαν παρευρεθεί εκπρόσωποι λαών. Τούτο δε
Βέβαια μπορεί ο πρακτικογράφος Τατιτσέφ να σημειώνει ότι "ουδεμία φωνή ''ηκούσθει''...", πλην όμως αναγνώσθηκε! Τόσο η διακήρυξη των Ελλήνων όσο και οι διάφορες άλλες επιστολές ακόμα και η τελευταία αναφορά του Α. Μεταξά έφθασαν και επιδόθηκαν στους ηγεμόνες πριν τη λήξη των εργασιών του συνεδρίου και τούτο αποκαλύπτεται από τον χαρακτηρισμό της ελληνικής διακοίνωσης εκ μέρους του Μέτερνιχ ως "''αυθάδεις και αδέξιοι''" (χειρισμοί).<br>
Οι Έλληνες έχοντας ενημερωθεί κατάλληλα, έσπευσαν να κάνουν μια προσπάθεια διεθνοποίησης και αναγνώρισης του Αγώνα τους, γνωρίζοντας το δύσκολο του εγχειρήματος. Φαινομενικά το εγχείρημά τους έδειξε να απέτυχε, επί της ουσίας όμως... θριάμβευσε, αφενός από την εύστοχη σύνδεσή του με το ρωσοτουρκικό ζήτημα, όσο και από το τυχαίο γεγονός της αυτοκτονίας του
== Αποφάσεις ==
Γραμμή 96:
* Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larous Britannica τ.14ος, σ.134-135
* Αμερικανική Εγκυκλοπαίδεια, Ελλάς τ.Γ΄
* Κ.
* Διονύσιος Κόκκινος "''Η Ελληνική Επανάστασις''" τ.6 Αθήναι 1957
* Εμμ. Ρούκουνας: "''Διπλωματική Ιστορία 19ος Αιών''", Αθήναι 1975
* Εκδοτική ΑΕ: "''Ιστορία του Ελληνικού Έθνους''" τ.14 Αθήναι 1974-1978
* Χαραλ. Νικολάου "''Διεθνείς πολιτικές και στρατιωτικές συνθήκες - συμφωνίες και συμβάσεις''" Αθήνα 1996
* National Geographic - Μονογραφίες: "Ο Ξεσηκωμός του Γένους" Αθήνα 2010
{{DEFAULTSORT:Συνεδριο της Βερονας}}
| |||