Ιταλοί στρατιώτες με 40 αυτοκίνητα έφθασαν στη Μαυρίτσα, χωρίστηκαν σε 3 φάλαγγες και αφού χώρισαν το χωριό σε 3 τομείς μπήκαν σε αυτό, ενώ ένας άλλος λόχος το υπερφαλάγγισε από την πλευρά του Προφήτη Ηλία. Μέχρι που να μπουν στο χωριό όποιον βρίσκανε τον εκτελούσαν επί τόπου. Η πρώτη φάλαγγα βρέθηκε στο σπίτι του Γιάννη Καραγιάννη και το βαλε φωτιά. Αυτό ήταν και το σύνθημα. Σε λίγο όλο το χωριό καιγότανε.
Μεταξύ άλλων εκτελέσανεκτέλεσαν τις Κωνσταντινίδου Βαρβάρα και Κερασίνα Μπαράκου διότι ήταν άρρωστες και δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν τους υπόλοιπους. Οι Δομενικιώτες πιστεύοντας τα λόγια του τότε διορισμένου από τη Λεγεώνα Προέδρου του χωριού Νίκου Χώτου συγκεντρώθηκαν στην πλατεία και με την απειλή των πολυβόλων οδηγήθηκαν στον τόπο της συμπλοκής στη Μαυρίτσα. Εκεί άρχισαν να ξεχωρίζουν τους άνδρες από 14 χρόνων και πάνω ξεχωρίζοντας μόνο τους πολύ ηλικιωμένους. Στη συνέχεια διέταξαν τα γυναικόπαιδα να βαδίσουν προς το διπλανό χωριό Αμούρι λέγοντας ότι τους άνδρες θα τους πήγαιναν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Λάρισα. Αμέσως μετά με ονομαστική κατάσταση που τους είχε παραδώσει ο δοσίλογος Χώτος έβγαλαν από τη γραμμή τους αδελφούς Ζάγκα και εκτέλεσαν πρώτα το Γιώργο με στιλέτο κόβοντας του την καρωτίδα ενώ ο δεύτερος ο Βαγγέλης πιάνοντας το χέρι του Ιταλού ζήτησε και εκτελέστηκε με το τουφέκι. Στη συνέχεια αφού εκτέλεσαν άλλους 20 περίπου και οδήγησαν τους υπόλοιπους σε άλλο σημείο. Καθοδόν στη Μυλόγουστα (το σημερινό Μεσοχώρι) έκαψαν άλλα 40 σπίτια και σκότωσαν όσους συνάντησαν, περαστικούς ή εργαζόμενους στα κτήματα τους (1 κάτοικο του Αμουρίου, 12 κατοίκους του Μεσοχωρίου και 5 του Δαμασίου). Είχε ήδη βραδιάσει όταν ήρθε η διαταγή για την εκτέλεση από τον εγκληματία πολέμου διοικητή της ''Μεραρχίας Πινορέλο'' αντιστράτηγο Μπενέλι. Χωρισμένοι σε επτάδες οι κρατούμενοι άρχισαν να εκτελούνται και να βάφουν με το αίμα τους το χώμα του Καυκακιού. Μόνο 6 κατάφεραν να σωθούν. Ο Πέτρος Κιάτος έσπρωξε τον Ιταλό σκοπό και έτρεξε μέσα στα πουρνάρια προς το ποτάμι χωρίς να τον βρουν οι σφαίρες ενώ οι άλλοι 5 (ο Γιώργος Κιάτος, ο Ευάγγελος Ντάσιος, ο Χρήστος Κυπαρρίσης, ο Βασίλης Ζάγκας και ο Σωτήρης Δισακόπουλος) γλύτωσαν καθώς παρέμειναν κρυμμένοι κάτω από το σωρό των πτωμάτων των υπόλοιπων εκτελεσθέντων.
Για το έγκλημα αυτό ζητήθηκε η ποινική δίωξη των υπευθύνων ητοι: 1) του Ταγματάρχη πεζικού Antonio Festi, που ήταν Φρούραρχος και Διοικητής των Ιταλικών δυνάμεων Ελασσόνας 2) του συνταγματάρχη της Καραμπινερίας και εθνοσύμβουλο του Fatsio Antonio Bali, που ήταν και αυτός που διέταξε την πυρπόληση της Tσαριτσάνης και την εκτέλεση 45 κατοίκων της στις 12-3-1943 3) του Αντισυνταγματάρχη της Καραμπινερίας Antonio Tsigano και 4) του Διοικητή της Ιταλικής Μεραρχίας Λάρισας Benelli.
Γραμμή 34:
Μοίραρχος
Λόγω της στάσης του αυτής, συνελήφθηκεσυνελήφθη, φυλακίστηκε καταδικάστηκε σε θάνατο άλλα γλίτωσε την εκτέλεση και στάλθηκε όμηρος σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Ιταλία από όπου επέστρεψε μετά την απελευθέρωση. Σύμφωνα με την επίσημη αναφορά του Διοικητή της Μεραρχίας Μπενέλλι που ήρθε στο φως μέσα από την έρευνα της κας Λύντια Σανταρέλλι, καθηγήτριας της σύγχρονης Ιταλικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης και του Έλληνα Ιστορικού Κωστή Κορνέτη στα αρχεία της μεραρχίας Πινερόλο, διοικητής των Ιταλικών Δυνάμεων στις επιχειρήσεις του Δομενίκου που είναι ο υπεύθυνος αξιωματικός την βραδιά της σφαγής ήταν ο Αντισυνταγματάρχης Αντόνιο ντι Πάουλα που μάλιστα προτείνεται από τον Μπενέλλι για εύφημο μνεία ενώ βαρύτατη είναι η ευθύνη του Στρατηγού Τζελόζο, που ήταν Διοικητής του Σώματος του Ιταλικού Στρατού στην Ελλάδα, καθότι η πολιτική των αντιποίνων κατά του άμαχου πληθυσμού, όπως αποδεικνύεται ξεκάθαρα από την έρευνα της κας Σανταρέλλι, αποτέλεσε επίσημη τακτική του Ιταλικού στρατού σε όλα τα Βαλκάνια.
