Οροσειρά του Λιβάνου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Νέα σελίδα: {{coord|34|18|N|36|07|E|type:mountain|display=title}} Αρχείο:Cedars under the snow.jpg|250px|thumb|Η οροσειρά το χειμώνα. Διακρίνονται...
 
Γραμμή 13:
Το όρος Λίβανος αναφέρεται στην [[Παλαιά Διαθήκη]] αρκετές φορές. Ο βασιλιάς Χιράμ Α΄ της Τύρου έστειλε μηχανικούς με ξύλο κέδρου το οποίο ήταν άφθονο στο όρος Λίβανος, να φτιάξουν τον Εβραϊκό Ναό της Ιερουσαλήμ. Οι [[Φοίνικες]] χρησιμοποιούσαν τους κέδρους για να κατασκευάσουν πλοία τα οποία έπλεαν στη Μεσόγειο, και έτσι έγιναν οι πρώτοι που ίδρυσαν χωριά στο όρος Λίβανος και ζούσαν από την [[υλοτομία]] και τη μεταφορά του ξύλου στην ακτή.<ref name="LTF"/>
 
Μετά τον 5ο αιώνα, Χριστιανοί μοναχοί οι οποίοι ακολουθούσαν έναν ερημίτη ο οποίος ονομαζόταν [[ΜαρόνΜάρων]] έφτασαν από την κοιλάδα του [[Ορόντης ποταμός|Ορόντη]] στη βόρεια Συρία και άρχισαν να μεταδίδουν τη θρησκεία τους στους κατοίκους των βορειότερων τμημάτων της οροσειράς. Στο τέλος του 8ου αιώνα, μια ομάδα η οποία ονομαζόταν [[Μαρδαΐτες]] εγκαταστάθηκαν στο βόρειο Λίβανο ύστερα από εντολή του Βυζαντινού Αυτοκράτορα, ώστε να κάνουν επιδρομές στις ισλαμικές περιοχές της Συρίας. Συγχωνεύθηκαν με τους ντόπιους πληθυσμούς, αρνούμενοι να φύγουν μετά από συνθήκη που υπέγραψε ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας και ο Χαλίφης της Δαμασκού, και έτσι έγινε τμήμα της κοινότητας των [[Μαρωνίτες|Μαρωνιτών]]. Το 1291, μετά την πτώση της [[Άκρα]], το τελευταίο σταυροφορικό φυλάκιο στο Λεβάντε, οι Ευρωπαίοι που κατάφεραν να ξεφύγουν από τους Μαμελούκους εγκαταστάθηκαν στο βόρειο Λίβανο και έγιναν τμήμα της κοινότητας των Μαρωνιτών.
 
Τον 9ο αιώνα, φυλές από την περιοχή Τζαμπάλ ελ Σουμάκ βόρεια του [[Χαλέπι]] στη Συρία άρχισαν να εγκαθίστανται στο νότιο μισό της οροσειράς. Αυτές οι φυλές ήταν γνωστές ως Τανουκχιγιούν και τον 11ο αιώνα έγιναν [[Δρούζοι]] και κυριαρχούσαν στις περιοχές της οροσειράς από το Μετν στο βορρά μέχρι το Τζεζίν στο νότο. Όλη αυτή η περιοχή έγινε γνωστή ως Τζαμπάλ αντ-Ντουρούζ. Στις αρχές του 17ου αιώνα, ο εμίρης Φαχρ-αλ-Ντιν Β΄ ανέβηκε στο θρόνο των Δρούζων, στη περιοχή γνωστή ως Τσουφ, και προσπάθησε να ενώσει Μαρωνίτες και Δρούζους.<ref name="LTF"/>