Ναυμαχία των Αργινουσών: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 17:
| σημειώσεις =
}}
Η '''Ναυμαχία στις Αργινούσες''' (νησιά στα παράλια της Μικράς Ασίας απέναντι από τη Λέσβο)<ref>οι Αργινούσες σήμερα λέγονται Garip και Kalem adasi αλλά πιθανόν στην αρχαιότητα να υπήρχαν εκεί και άλλες νησίδες και γενικά οι ακτογραμμές ήταν λίγο διαφορετικές</ref> δόθηκεέγινε το [[406 π.Χ.]] κατά τα τέλη του [[Πελοποννησιακός Πόλεμος|Πελοποννησιακού Πολέμου]] μεταξύ οκτώ Αθηναίων στρατηγών που ηγούνταν 155 [[τριήρης|τριήρεων]] και του Σπαρτιάτη [[Καλλικρατίδας|Καλλικρατίδα]] που ηγείτο 120.
 
Η ναυμαχία έληξε με νίκη των Αθηναϊκών δυνάμεων και το αποτέλεσμα προκάλεσε πρόταση συνθηκολόγησης από τη Σπάρτη, απορρίφθηκε όμως από την Αθήνα ως ασύμφορη, αφού προϋπόθετε να παραμείνουν στην πελοποννησιακή συμμαχία πολλά νησιά του [[Αιγαίο πέλαγος|Αιγαίου]] και πόλεις της [[Ιωνία]]ς που είχαν στο μεταξύ αλλάξει στρατόπεδο. Επιπλέον, η νίκη αμαυρώθηκε από την εκτέλεση των νικητών Αθηναίων στρατηγών, οι οποίοι καταδικάστηκαν σε θάνατο επειδή δεν διέσωσαν τους ναυαγούς και δεν περισυνέλεξαν τις σωρούς περίπου 5.000 συμπολεμιστών τους.
Γραμμή 80:
[[Αρχείο:Socrates_Louvre.jpg|thumb|left|150px|Ο Σωκράτης]]
 
Το θέμα τέθηκε στην [[πρυτανεία]], δηλαδή στους πενήντα άνδρες που εκλέγονταν κάθε 36 ημέρες από μια διαφορετική φυλή και αποτελούσαν τρόπον τινά ένα προβουλευτκό σώμα – καθόριζαν ποιάποια πρόταση θα πήγαινε για ψήφιση. Οι πρυτάνεις αντέδρασαν και είπαν ότι η πρόταση για παράνομη δίκη, είναι παράνομη πρόταση. Ανάμεσά τους ήταν και ο [[Σωκράτης]], που επέμεινε μέχρι τέλους ότι δεν θα παρανομούσε προωθώντας για ψήφιση κάτι παράνομο. Αυτό έκαμψε τότε κάπως το πλήθος και άρχισε να συζητείται ότι πρέπει να γίνει κανονική δίκη για τους οκτώ στρατηγούς, τους έξι παρόντες και τους 2 που το είχαν σκάσει, αλλά πήρε το λόγο για να υπερασπιστεί τους στρατηγούς ο [[Ευρυπτόλεμος]], που επέμεινε στις χωριστές δίκες για τον καθένα τους. Ο Ευρυπτόλεμος ήθελε ουσιαστικά να κερδίσει χρόνο, γιατί ο νόμος δεν όριζε πως έπρεπε να δικάζονται χωριστά οι κατηγορούμενοι για το ίδιο αδίκημα και οι μόνοι που υποστήριζαν ότι η μαζική δίκη συνιστούσε αδίκημα ήταν ο Ευρυπτόλεμος και ο Σωκράτης.
 
Στην ουσία το ζητούμενο ήταν να γίνει κανονική δίκη, γιατί μέχρι τότε όποτε πήγαινε να πάρει το λόγο ένας από τους στρατηγούς για να απολογηθεί ή κάποιος από τα πληρώματα για να καταθέσει τη μαρτυρία του περί κακοκαιρίας, ο κόσμος του διέκοπτε και δεν τους άφηνε να μιλήσουν. Ο Ευρυπτόλεμος και όσοι ήθελαν δικαιότερη κρίση επέμειναν στις χωριστές δίκες, επειδή προφανώς δεν έβρισκαν άλλο τρόπο να κερδίσουν χρόνο μέχρις ότου ανακτήσει ο κόσμος την ψυχραιμία του. Είπε ο Ευρυπτόλεμος να χωρίσουν τη μέρα στα τρία και να μοιράσουν δια του τρία τις ώρες για το κατηγορητήριο, την απολογία και την ψηφοφορία. Ο ίδιος ή κάποιος άλλος πρότεινε όμως να δικαστούν για παράνομες εισηγήσεις όσοι επέμεναν στην καταδίκη άνευ δίκης.