Αλεξέι Πετρόβιτς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Geilamir (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 2:
[[Αρχείο:Alexeijpetrowitsch.jpg|thumb|Αλεξέι Πέτροβιτς.]]
==Βίος==
===Τα πρώτα χρόνια===
Ο '''Αλεξέι Πέτροβιτς''' γεννήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 1690. Πατέρας του ήταν ο [[Πέτρος Α΄ της Ρωσίας (ο Μέγας)|Πέτρος Α΄ της Ρωσίας]] και μητέρα του η Ευδοξία Λαπουχίνα. Βαπτίστηκε στις 23 Φεβρουαρίου 1690. Νονοί του ήταν Πατριάρχης Ιωακείμ και η μεγάλη του θεία Tsarevna Τατιάνα Mikhailovna.<ref name="rusartnet">[http://www.rusartnet.com/biographies/russian-rulers/romanov/family-of-peter-i-and-eudoxia-lopukhina/tsarevich-alexis-petrovich Tsarevich Alexis Petrovich]</ref> Μεγάλωσε κυρίως με τη μητέρα του επειδή ο αυτοκράτορας πατέρας του ήταν αφοσιωμένος με τη διακυβέρνηση της Ρωσικής αυτοκρατορίας. Η μητέρα του διακρινόταν για τη θρησκοληψία της. Αλλά και τα υπόλοιπα πρόσωπα που τον περιέβαλαν στο [[Κρεμλίνο]] όπου ζούσε, διάκειντο εχθρικώς προς τις μεταρρυθμίσεις και τις καινοτομίες του [[Τσάρος|Τσάρου]]<ref name="moraitakis">Ευριπίδης Μωραϊτάκης, 1974 σσ. 54-63.</ref>.
 
Μέχρι την ηλικία των εννέα ετών δεν διακρινόταν για την ευφυίαευφυΐα του, ούτε και για το ενδιαφέρον του για τη διαδοχή και δακυβέρνηση της χώρας του. Όταν σε ηλικάηλικία εννέα ετών η μητέρα του κλείστηκε από τον πατέρα του σε [[Μοναστήρι (θρησκεία)|μοναστήρι]], ανέλαβε την ανατροφή του η θεία του, από την πλευρά του πατέρα του Ελένη. Ο πατέρας του είχε αναθέσει την μόρφωσή του σε διάφορους παιδαγωγούς, οι οποίοι όμως επείδή αποστέλλονταν συχνά στο εξωτερικό για διπλωματικές αποστολές, αυτό είχε σα συνέπεια να έχει η εκπαίδευσή του αποσπασματικό χαρακτήρα.<ref name="rusartnet"/> Στα 1703 και σε ηλικία 13 ετών ο πατέρας του τον κατέταξε ως απλό στρατιώτη στο [[πυροβολικό]], με σκοπό να αποκτήσει παιδιόθεν ενδιαφέρον για τον στρατό. Προκειμένου, επίσης να του εμφυσήσει το ενδιαφέρον για τις αυτοκρατορικές υποθέσεις, του ανέθεσε τη διεκπεραίωση κυβερνητικών υποθέσεων. Όμως ούτε στα στρατιωτικά, ούτε στα διοικητικά επέδειξε κάποιο ενδιαφέρον.
Το 1709, στάλθηκε να σπουδάσει στη [[Δρέσδη]], όπου στράφηκε περισσότερο στο διάβασμα, συγκροτώντας μια μεγάλη βιβλιοθήκη από εκκλησιαστικά βιβλία και βιβλία αστικού δικαίου, αλλά και έργα της λογοτεχνίας. Αγαπημένοι τίτλοι του ήταν για τη θρησκεία, το μυστικισμό και την παγκόσμια ιστορία<ref name="rusartnet"/>.
Οι συνήθειές του επικεντρώνονταν κατά κύριο λόγο στις γυναίκες και στο πιοτό. Ο πατέρας του συνειδητοποιούσε σταδιακά πως δεν θα είχε ένα άξιο διάδοχο. Έτσι θέλησε να τον πατρέψειπαντρέψει με την πριγκήπισσαπριγκίπισσα Σοφία-Καρλόττα Μπρούνσβικ-Βόλφενμπούτελ, με σκοπό να του αλλάξει τρόπο ζωής μια γυναίκα μορφωμένη και κοσμοπολίτισσα.<ref name="moraitakis"/>Δεν την συγχώρεσε όμως που δεν άλλαξε την λουθηρανική πίστη της με την ορθοδοξία.<ref>Will&Ariel Durant, Παγκόσμιος Ιστορία του Πολιτισμού,τομ.Η,εκδ.Αφοί Συρόπουλοι, Αθήναι 1970, σελ.454</ref>
===Ο γάμος η διαδοχή και η διαμάχη με τον πατέρα του===
 
Στη συνέχεια όμως εκείνος ερωτεύθηκε μια Φινλανδή υπηρέτρια και την εγκατέστησε στο παλάτι. Στις 11 Οκτωβρίου απέκτησε από τη Σοφία ένα γιο και λίγες ημέρες αργότερα η γυναίκα του πέθανε. Ο [[Πέτρος Α΄ της Ρωσίας (ο Μέγας)|Πέτρος Α΄ της Ρωσίας]] είδε στον εγγονό του τον μελλοντικό του διάδοχο, αλλά μόνο προσωρινά, καθώς επιθυμούσε να ορίσει ως τέτοιον τον γιο που ήλπιζε να αποκτήσει από την δεύτερη γυναίκα του Αικατερίνη. Μετά την κηδειακηδεία της Σοφίας, ο Πέτρος έστειλε επιστολή στον γιο του φέρνοντάς τον ενώπιον των ευθυνών του ως διαδόχου του θρόνου ή να παραιτηθεί. Την ίδια στιγμή το περιβάλλον του Αλεξέι τον προέτρεψε να παραιτηθεί για να αποφύγει τις πατρικές πιέσεις και μετά να τον επαναφέρει ο ρωσικός λαός και ο ίδιος να τον διεκδικήσει ως νόμιμος πρωτότοκος υιός. Ο Πέτρος για να αποτρέψει αυτό το ενδεχόμενο του προτείνει να αποσυρθεί σε μοναστήρι. Ο πατέρας του τού επέυθυνεαπηύθυνε εκ νέου πρόσκληση να αναλάβει τις ευθύνες του και τον κάλεσε να τον συναντήσει στην [[Κοπεγχάγη]].
===Η συνωμοσία και η επιστροφή στη Ρωσία===
 
Ο Αλεξέι όμως αφού ζήτησε χρηματική ενίσχυση από το Κρατικό Ταμείο ταξίδεψε, στα 1716, με την ερωμένη του και με μια πολυπληθή συνοδεία προς την Βιέννη και τον [[Κάρολος ΣΤ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας|Κάρολο ΣΤ']]. Εκεί ζήτησε βοήθεια από τον Αυστριακό ηγεμόνα και εκείνος τον φυγάδεψε με στρατιωτική συνοδεία στη [[Νεάπολη]] και στο φρούριο Σαντ Έλμο. Ο Πέτρος ανέθεσε σε δύο έμπιστά του πρόσωπα, τον πρώην πρεσβευτή της Ρωσίας στην Κωνσταντινούπολη Τολστόι και στον στρατηγό Ρουμνιάτσωφ, να εντοπίσουν τον γιο του. Αφού εντοπίστηκε, ζητήθηκε από τον [[Κάρολος ΣΤ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας|Κάρολο ΣΤ']] να τους επιτραπεί να τον επισκεφθούν. Εκεί τον συνάντησαν και του πρότειναν να επιστρέψει στην Πετρούπολη, με την υπόσχεση να μην τιμωρηθεί από τον πατέρα του, αλλά και να παντρευτεί την ερωμένη του. Μέσα Ιανουαρίου 1717 ο Αλεξέι Πέτροβιτς επέστρεψε στη Ρωσία.<ref name="moraitakis"/>
 
Ο πατέρας του τον κάλεσε να αποκαλύψει όλους όσοι κρύβονταν πίσω από τη συνομωσίασυνωμοσία εναντίον του και ώθησαν τον γιο του να δραπετεύσει στο εξωτερικό και αφού το κάνει -αποκαλύπτει πως ήταν κληρικοί και λαϊκοί, αλλά και η ίδια του η μητέρα- να ορκιστεί ενώπιον της Ιεράς Συνόδου και άλλων αξιωματούχων πως παραιτείται του θρόνου.<ref name="moraitakis"/> Όταν έφτασε και η ερωμένη του από τη Νεάπολη, ανακρίθηκε και αποκάλυψε πως ο Αλέξιος ήταν αυτός που είχε ζητήσει από τον [[Κάρολος ΣΤ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας|Κάρολο ΣΤ']] να του δώσει στρατό με σκοπό να τον βοηθήσει να καταλάβει την εξουσία στη Ρωσία.<ref name="moraitakis"/>Στις 14 Ιουνίου συνελήφθη και κλείσθηκε στο φρούριο των Αγίων Πέτρου και Παύλου του νησιού Πετροπλαβόσκ. Στις 19 Ιουνίου 1718 μετά από εξέταση από το Ανώτατο δικαστήριο καταδικάσθηκε σε 25 μαστιγώματα με κνούτο Τα βασανιστήρια και οι μαστιγώσεις επαναλήφθηκαν με την παρουσία και του Τσάρου
===Το τέλος===
Τελικά πέθανε κάτω από άγνωστες συνθήκες στις 26 Ιουνίου 1718. Ξένοι διπλωμάτες ανέφεραν πως ο Αλέξιος αποκεφαλίσθηκε ή ότι του έκοψαν τις αρτηρίες, αλλά αμέσως απελάθηκαν<ref>Will&Ariel Durant, Παγκόσμιος Ιστορία του Πολιτισμού,τομ.Η,εκδ.Αφοί Συρόπουλοι, Αθήναι 1970, σελ.456</ref>.