Το πρωτάθλημα, όπως και την [[Παγκόσμιο πρωτάθλημα Φόρμουλα 1 (1952)|προηγούμενη χρονιά]], διοργανώθηκε με τους κανόνες της Φόρμουλα 2 (εκτός από το Indianapolis 500). Αν και ο [[Χουάν Μανουέλ Φάντζιο|Φάντζιο]] -που επέστρεψε μετά από τον σοβαρό τερυματισμότραυματισμό του το [[1952]] - οδηγώντας μια [[Maserati]] κατάφερε να βγει δεύτερος, νικώντας τον τελευταίο αγώνα στην [[Ιταλία]], η Φερράρι ήταν και πάλι το καλύτερο αυτοκίνητο, νικώντας στάστα 7 από τα 8 ευρωπαϊκά γκραν πρι. Ο Ασκάρι μάλιστα, κατάφερε να διευρύνει το ρεκόρ του, μένοντας αήττητος για 9 συνεχόμενους αγώνες, μέχρι την [[Γαλλία]], όπου νικητής ήταν ο [[Μάικ Χόθορν]]. Στη [[Γερμανία]] νικητής ήταν ο [[Τζουζέπε Φαρίνα]], ενώ στο [[Σίλβερστόουν]] ο Ασκάρι και ο Γκονσάλες μοιράστηκαν τον βαθμό του ταχύτερου γύρου. Νικητής στο [[Indianapolis 500]] ήταν ο Μπιλ Βούκοβιτς.
== Αγώνες ==
Γραμμή 103:
== Βαθμολογία ==
Οι 5 πρώτες θέσεις βαθμολογούνταν με 8, 6, 4, 3 και 2, ενώ 1 επιπλέον βαθμό έπαιρνε ο οδηγός με τον ταχύτερο γύρο. Σε περίπτωση αντικατάστασης του οδηγού με άλλον, οι δυόδυο τους μοιράζονταν τους βαθμούς. Μόνο τα καλύτερα 4 αποτελέσματα μετρούσαν στη τελική βαθμολογία κάθε οδηγού. Από τους 104 οδηγούς που πήραν μέρος, οι παρακάτω 19 κατάφεραν να πάρουν βαθμούς, ενωενώ συνολικά 63 κατάφεραν να τερματίσουν σε κάποιο από τους αγώνες.
