Καθεδρικός Λα Σέο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 35:
Το 1360, ανακαινίστηκε η κύρια πρόσοψη και κτίστηκε η λεγόμενη Παρροκιέτα, όλα σε μουδέχαρ ρυθμό. Το μόνο τμήμα που σώζεται είναι η Παρροκιέτα ή ενοριακό παρεκκλήσι του αρχάγγελου Μιχαήλ, το οποίο κατασκευάστηκε ως ένα κλειστό και ανεξάρτητο παρεκκλήσι μέσα στο κτίριο και το οποίο ο αρχιεπίσκοπος Δον Λόπε προόριζε για τόπο ενταφιασμό. Η κατασκευή, σε γοτθικό-μουδέχαρ ρυθμό, είναι ένα μοναδικό παράδειγμα έργο των αρχιμαστόρων της Αραγονιάς και των κτιστών από τη Σεβίλλη, οι οποίοι κάλυψαν τον εξωτερικό τοίχο με γεωμετρικά σχέδια φτιαγμένα από λεία τούβλα και υαλοποιημένα κεραμικά. Στο εσωτερικό, η οροφή αποτελείται από επιχρυσωμένο ξύλο, επίσης σε Μουδέχαρ ρυθμό.
=== Αναγέννηση ===
[[Image:La Seo.jpg|thumb|left|Το δεξί εγκάρσιο κλίτος, με το παρεκκλήσι το Γαμπριέλ Θαπόρτα, του 16ου αιώνα.]]
Το 1403, ο παλιός τρούλος κατέρρευσε. Ο [[Αντίπαπας Βενέδικος ΙΓ΄]], γεννημένος στην Αραγονία, ξεκίνησε την ανακατασκευή του κτιρίου. Τα ρομανικά ιερά ανυψώθηκαν, προστέθηκαν δύο πύργοι στην άκρη των ιερών και ένας νέος τρούλος κατασκευάστηκε στο σχήμα παπικής τριάρας. Διακοσμήθηκε το 1409 από τον αρχιμάστορα Μοχάμεντ Ραμί, και μπορεί να τον είδε ο Βενέδικτος ΙΓ΄ κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στην πόλη το 1410.
Η κύρια Αγία Τράπεζα κατασκευάστηκε όταν αρχιεπίσκοπος ήταν ο Δον Δαλμάου δε Μουρ ι Θερβέγιο (1431-1456). Ο Δαλμάου Μουρ επικεντρώθηκε στον εξωραϊσμό του εσωτερικού του κτιρίου, αναλαμβάνοντας, πέρα από την κύρια Αγία Τράπεζα, τη χορωδία και άλλες μικρότερες κατασκευές.
Τις 14 Σεπτεμβρίου 1485, ο Πέδρο δε Αρμπουές, επικεφαλής ιεροεξεταστής της Αραγωνίας, δολοφονήθηκε στον καθεδρικό καθώς προσευχόταν ενώ φορούσε κράνο και αλυσιδωτή πανοπλία. Αυτό ήταν αποτέλεσμα της κακής αποδοχής που είχε η [[Ιερά Εξέταση]] στην Αραγονία, οπου φάνηκε ως επίθεσα από τον επικεφαλής των φουέρος. Συγκεκριμένα, μερικές από τις πιο ισχυρές οικογένειες, ανάμεσα σε όσους είχαν ασπαστεί τον Ιουδαϊσμό - όπως οι Σάντεθ, Μοντέθα, Πατερνόι και Σαντάνχελ - ενοχοποιήθηκαν για την δολοφονία. Ως αποτέλεσμα, ξέσπασε λαϊκό κίνημα ενάντια στους Εβραίους: «εννιά βρέθηκαν εκτελεσμένοι, μαζί με δύο αυτοκτονίες, 13 θανάτους στη πυρά και 4 που καταδικάστηκαν ως συνένοχοι», σύμφωνα με το αρχείο του Χερόνιμο Θουρίτα. Ο Πέδρο δε Αρμπουές αγιοποιήθηκε από τον πάπα Πίο Θ΄ το 1867. Ο τάφος του, σχεδιασμένος από τον Χιλ Μορλάνες τον πρεσβύτερο, βρίσκεται μέσα στον καθεδρικό, στο παρεκκλήσι του Σαν Πέδρο Αρμπουές.
Κατά τη διάρκεια του 16ου και 17ου αιώνα, ο καθεδρικός ήταν ένα από τα κέντρα πολυφωνικής μουσικής της Αραγονίας. Οι μουσικοί Μελτσόρ Ρομπλέδο, Σεμπαστιάν Αγουιλέρα δε Ερέδια, Πέδρο Ρουιμόντε, Ντιέγο Πόντακ, Χουσέπε Χιμένεθ και Άνδρες δε Σόλα, μεταξύ άλλων, εργάστηκαν και συνέθεσαν εδώ.
=== Πρόσφατοι αιώνες ===
Η μακροχρόνια διαμάχη ανάμεσα στα συμβούλια του Ελ Πιλάρ και του Λα Σέο ήταν γνωστή στον 17ο αιώνα. Το καθεδρικό συμβούλιο του Ελ Πιλάρ μάλιστα μήνυσε για να κερδίσει την επισκοπική έδρα, μια μήνυση η οποία αποφασίστηκε από τον Φίλιππο Δ΄ ότι ήταν υπέρ του Λα Σέο. Οι διαμάχες δεν έληξαν μέχρι το 1676, όταν ο Πάπας Κλήμης Ι΄ βρήκε τη σολομόντια λύση να ενώσει τα δύο συμβούλια με τη Βούλα της Ένωσης.
Επίσης τον 17ο αιώνα, οι παλιοί και ετοιμόρροποι Μουδέχαρ πύργοι κατεδαφίστηκαν και το 1686 ξεκίνησε η κατασκευή ενός νέου. Ο νέος πύργος σχεδιάστηκε το 1683 στην Ρώμη από τον Χουάν Μπαουτίστα Κοντίνι σε μπαρόκ ρυθμό, και η κατασκευή του άρχισε το 1686 και ολοκληρώθηκε το 1704, με την τοποθέτηση του οβελού.
Η μπροστινή πρόσοψη κατασκευάστηκε τον 18ο αιώνα σε ιταλικό μπαρόκ ρυθμό και έχει ξεκάθαρα μια νεοκλασσική πτυχή. Την κατασκευή του ανέλαβε ο Χουλιάν Γιάρθα, μαθητής του Βεντούρα Ροδρίγκεθ.
Κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα, έλαβε χώρα μια διεξοδική ανακαίνιση του κτιρίου, η οποία διήρκησε 23 χρόνια, από το 1975 μέχρι το 1998. Συνολικά, η κυβέρνηση της Αραγονίας, η αρχιεπισκοπή της Σαραγόσα και το μητροπολιτικό συμβούλιο, το Τμήμα εκπαίδευσης και πολιτισμού της Ισπανίας και η Κάχα δε Αόρρος δε λα Ινμακουλάδα ξόδευσαν περισσότερες από 2 δις πεσέτες.
{{σε χρήση}}
| |||