Δημήτριος Β΄ Αιτωλικός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ WPCleaner v1.33b - Fixed using Βικιπαίδεια:WikiProject Check Wikipedia (Ιεραρχία επικεφαλίδων) |
μ επιμέλεια |
||
Γραμμή 53:
Στο βορρά, μαρτυρίες θέλουν τη φυλή των [[Παίονες|Παιόνων]] να ανεξαρτητοποιείται από τους [[Μακεδόνες]] κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Δημητρίου.<ref name="mak318">Lemprière Hammond, Walbank, σελ. 318.</ref> Στην ανατολή η [[Χαλκιδική]] και οι ακτές τουλάχιστον μέχρι τους [[Φίλιπποι|Φιλίππους]] άνηκαν ακόμη στη σφαίρα επιρροής των [[Αντιγονίδες|Αντιγονιδών]].<ref name="mak318"/> Η [[Εύβοια]] με τη σειρά της βρισκόταν υπό την επίβλεψη των Μακεδόνων.<ref name="mak321">Lemprière Hammond, Walbank, σελ. 321.</ref> Η [[Αρχαία Αθήνα|Αθήνα]], παρόλο που τυπικά δεν ήταν υπό κατάληψη, αποτελούσε ισχυρό προπύργιο των Μακεδόνων, διαθέτοντας οχυρά στον [[Πειραιάς|Πειραιά]] και τη [[Μουνιχία]].<ref name="mak321"/> Τέλος, στην [[Πελοπόννησος|Πελοπόννησο]], φιλικά προσκείμμενες στους Μακεδόνες ήταν οι πόλεις [[Μεγαλόπολη]], [[Άργος]], [[Ορχομενός]] και [[Φλειούς]], όλες υπό το καθεστώς [[τυραννίδα]]ς.<ref name="mak321"/> Ο Αντίγονος σε γενικές γραμμές ακολούθησε την πολιτική του πατέρα του, καλλιεργώντας φιλικές σχέσεις με τους τυράννους που διοικούσαν τις διάφορες πόλεις της Πελοποννήσου και υποστηρίζοντάς τους ενάντια στα συμφέροντα της [[Αχαϊκή Συμπολιτεία|Αχαϊκής Συμπολιτείας]].<ref name="poly244">Πολύβιος, «Ιστορίαι», [http://penelope.uchicago.edu/Thayer/E/Roman/Texts/Polybius/2*.html#44 2.44]</ref>
Παράλληλα κληρονόμησε και μια σειρά από προβλήματα διπλωματικής φύσης. Η αυξανόμενη επιρροή της [[Αιτωλική Συμπολιτεία|Αιτωλικής Συμπολιτείας]] αποτελούσε απειλή για τα εδάφη του Δημητρίου στη [[Θεσσαλία]], ενώ το γεγονός ότι οι Αιτωλοί διαχειρίζονταν το πέρασμα των [[Θερμοπύλες|Θερμοπυλών]] καθιστούσε προβληματική την επικοινωνία με το νότο.<ref name="mak318"/> Επιπροσθέτως στην Πελοπόννησο, η Αχαϊκή Συμπολιτεία υπό το στρατηγό [[Άρατος|Άρατο]] παρενοχλούσε τους τυράννους που υποστήριζαν οι Μακεδόνες, οι οποίοι προφανώς χρησίμευαν ως γραμμή άμυνας κατά των επιθέσεων από το νότο (και ιδιαίτερα από τους [[Πτολεμαίοι|Πτολεμαίους]]).<ref name="mak318"/> Πέραν προσωπικής τους περιοχής και της πόλης της [[Σικυώνα]]ς, οι Αχαιοί είχαν προσαρτήσει μια
=== Δημητριακός Πόλεμος ===
Γραμμή 71:
Όσο μαινόταν ο Δημητριακός Πόλεμος η [[Δυναστεία των Αιακιδών]] στην Ήπειρο οδηγήθηκε στη δύση της μετά το θάνατο της τελευταίας της βασίλισσας, της [[Δηιδάμεια Β΄ της Ηπείρου|Δηιδάμειας]], περίπου το [[233 π.Χ.]] Μοναδικό μέλος της βασιλικής οικογένειας εν ζωή ήταν η [[Νηρηΐς]], κόρη του περίφημου [[Πύρρος της Ηπείρου|Πύρρου]] και σύζυγος του τυράννου των [[Συρακούσες|Συρακουσών]] [[Γέλων Β΄ των Συρακουσών|Γέλωνα Β΄]].<ref name=jus283>Ιουστίνος, «Επιτομή της Ιστορίας του Πομπήιου Τρώγου», [http://www.attalus.org/translate/justin4.html#28.3 28.3]</ref> Η [[μοναρχία]] καταλύθηκε και οι ηπειρωτικές πόλεις, πλέον υπό το [[Δημοκρατία|δημοκρατικό πολίτευμα]], συνασπίστηκαν σε ομοσπονδιακό κράτος, το «Κοινόν των Ηπειρωτών».
Η πολιτική κατάσταση χαρακτηριζόταν ακόμη από ένταση όταν οι Αιτωλοί εισήλθαν στην Ακαρνανία με επεκτατικές διαθέσεις. Η πόλη [[Μέδιον]], η οποία και πολιορκήθηκε στενά, δελέασε το Δημήτριο με την υπόσχεση αμοιβής προκειμένου να λάβει βοήθεια. Ο βασιλιάς με τη σειρά του απευθύνθηκε στον ηγεμόνα των [[Αρδιαίοι|Αρδιαίων]] [[Ιλλυριοί|Ιλλυριών]], που ονομαζόταν [[Άγρων της Ιλλυρίας|Άγρων]], προκειμένου να στείλει στρατιωτική βοήθεια.<ref>Πολύβιος, «Ιστορίαι», [http://penelope.uchicago.edu/Thayer/E/Roman/Texts/Polybius/2*.html#2 2.2]</ref> Η πόλη σώθηκε το [[231 π.Χ.]],<ref>Πολύβιος, «Ιστορίαι», [http://penelope.uchicago.edu/Thayer/E/Roman/Texts/Polybius/2*.html#3 2.3]</ref> εντούτοις ο Άγρων γεμάτος αυτοπεποίθηση θέλησε να προχωρήσει την εκστρατεία του. Ο θάνατος τον πρόλαβε καθώς ασθένησε με [[πλευρίτιδα]],<ref>Πολύβιος, «Ιστορίαι», [http://penelope.uchicago.edu/Thayer/E/Roman/Texts/Polybius/2*.html#4 2.4]</ref> εντούτοις η σύζυγός του, [[Τεύτα της Ιλλυρίας|Τεύτα]], αποφάσισε να συνεχίσει τις
Οι Ηπειρώτες απελπισμένοι στράφηκαν στους Αιτωλούς και τους Αχαιούς για βοήθεια. Εντούτοις όταν ο κίνδυνος πέρασε, διαπραγματεύτηκαν με τους Ιλλυριούς
Παράλληλα, το [[230 π.Χ.]] οι κτίσεις του Δημητρίου, με αφετηρία την Ήπειρο, δέχτηκαν επιθέσεις από τους [[Δάρδανοι|Δαρδάνους]], οι οποίοι υποχρέωσαν σε ήττα το Μακεδόνα βασιλιά.<ref>Ιουστίνος, «Επιτομή της Ιστορίας του Πομπήιου Τρώγου: Πρόλογοι», [http://www.tertullian.org/fathers/justinus_08_prologi.htm §28]</ref>
Γραμμή 82:
Ο θάνατος του Μακεδόνα βασιλιά, σύμφωνα με τον Πολύβιο, άφησε έκθετους τους τυράννους των διαφόρων πόλεων της Πελοποννήσου, των οποίων υπήρξε προστάτης και παροχέας αγαθών. Έτσι ο ένας μετά τον άλλο, επέστρεψαν την εκτελεστική εξουσία στους συμπολίτες τους, που με τη σειρά τους ένωσαν τις δυνάμεις τους με την Αχαϊκή Συμπολιτεία.<ref name="poly244"/>
Πεθαίνοντας ο Δημήτριος άφησε κληρονόμο του θρόνου του το γιο του, [[Φίλιππος Ε΄ της Μακεδονίας|Φίλιππο]]. Ο τελευταίος ωστόσο ήταν ακόμη νεαρό αγόρι, κι έτσι οι επιφανείς Μακεδόνες, φοβούμενοι την αναρχία που ίσως ξεσπούσε, κάλεσαν τον πρώτο εξάδελφο του αποθανόντος βασιλιά και επίσης εγγονό του [[Δημήτριος ο Πολιορκητής|Πολιορκητή]], τον [[Αντίγονος Γ΄ Δώσων|Αντίγονο]], να αναλάβει τη διακυβέρνηση.<ref name="aemilius8"/> Τον πάντρεψαν με τη μητέρα του Φιλίππου και του έδωσαν τα αξιώματα του αντιβασιλέως και του αρχιστράτηγου. Όταν δε διέγνωσαν πως επρόκειτο για ικανό κυβερνήτη, ωφέλιμο για το γενικό καλό, του απέδωσαν τον πλήρη τίτλο του βασιλιά.<ref name="aemilius8"/><ref name=jus283/> Μετά το θάνατο του τελευταίου το [[221 π.Χ.]], ο δεκαεπτάχρονος πλέον Φίλιππος, δεν παρέλαβε απλώς μία Μακεδονία και πάλι ισχυρή, αλλά επέδειξε και
== Σημειώσεις ==
| |||