Διάδοχοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

[[File:Sphinx Alexandria.jpg|thumb|200px|right|Η [[Αλεξάνδρεια]] εξελίχθηκε σε οικονομικό και πνευματικό κέντρο του ελληνιστικού κόσμου.<ref>Γέλλιος Αύλος (Aulus Gellius), Αττικές νύχτες lib. XII 8.1</ref>]]Ο [[Αντίγονος ο Μονόφθαλμος]] ή Κύκλωψ, ήταν άντρας με μεγάλες ικανότητες, μεγάλες φιλοδοξίες και σπινθηροβόλο πνεύμα. Τώρα που έλειψε ο Ευμένης και ο βασιλικός οίκος ήταν μόνο μια σκιά, προχώρησε στην πραγματοποίηση των σχεδίων του.

[[ΑρχείοFile:DiadochSphinx Alexandria.png|350pxjpg|thumb|Πριν την [[μάχη της Ιψού]] το [[301 π.Χ.]] η αυτοκρατορία των διαδόχων του [[Αλέξανδρος ο Μέγας200px|Μεγάλου Αλεξάνδρου]] ήταν διαιρεμένη σε πέντε στρατόπεδα: του [[Κάσσανδροςright|Κασσάνδρου]] στη Μακεδονία, τουΗ [[Λυσίμαχος|ΛυσιμάχουΑλεξάνδρεια]] στηνεξελίχθηκε Θράκη,σε τουοικονομικό [[Πτολεμαίοςκαι οπνευματικό Σωτήρ|Πτολεμαίου]] στην Αίγυπτο,κέντρο του [[Αντίγονοςελληνιστικού οκόσμου.<ref>Γέλλιος Μονόφθαλμος|Αντιγόνου του Α΄]] στηνΑύλος Μικρά(Aulus ΑσίαGellius), ΣυρίαΑττικές καινύχτες κεντρική Ελλάδα και του [[Σέλευκος Α' Νικάτωρ|Σελεύκου]] στηνlib. υπόλοιπηXII Ασία8.1</ref>]]Στο τέλος του τέταρτου χρόνου του πολέμου του Αντίγονου με τον εναντίον συνασπισμό, οι αντίπαλοι συνήψαν συνθήκη ειρήνης για να νομιμοποιήσουν μάλλον όσα απέκτησαν και ν’ ανασυνταχθούν κι όχι γιατί την ήθελαν μόνιμη.

Έτσι επικυρώθηκε και τυπικά η διάλυση της αυτοκρατορίας του Αλέξανδρου. Οι Διάδοχοι, αφού κράτησαν για λίγα χρόνια τα προσχήματα της νομιμότητας, μοίρασαν τελικά το κράτος μεταξύ τους, έχοντας εξοντώσει εν τω μεταξύ τους νομίμους κληρονόμους. Ό,τι είχε αγωνιστεί ν’ αποτρέψει ο Ευμένης, αγωνιζόμενος για την ενότητα του κράτους και τα δικαιώματα του βασιλικού οίκου, πραγματοποιήθηκε τώρα.<ref>[[Κορνήλιος Νέπως]], [http://www.tertullian.org/fathers/nepos.htm Eumenes] 13, 2-3 : «Κανείς από τους Διαδόχους δεν τόλμησε ν’ αναγορευτεί βασιλιάς όσο ζούσε ο Ευμένης»</ref>

[[Αρχείο:Diadoch.png|350px|thumb|Πριν την [[μάχη της Ιψού]] το [[301 π.Χ.]] η αυτοκρατορία των διαδόχων του [[Αλέξανδρος ο Μέγας|Μεγάλου Αλεξάνδρου]] ήταν διαιρεμένη σε πέντε στρατόπεδα: του [[Κάσσανδρος|Κασσάνδρου]] στη Μακεδονία, του [[Λυσίμαχος|Λυσιμάχου]] στην Θράκη, του [[Πτολεμαίος ο Σωτήρ|Πτολεμαίου]] στην Αίγυπτο, του [[Αντίγονος ο Μονόφθαλμος|Αντιγόνου του Α΄]] στην Μικρά Ασία, Συρία και κεντρική Ελλάδα και του [[Σέλευκος Α' Νικάτωρ|Σελεύκου]] στην υπόλοιπη Ασία.]]Στην [[Μάχη της Ιψού|Ιψό]] της [[Φρυγία]]ς συναντήθηκαν οι αντίπαλοι στρατοί το καλοκαίρι του 301. Ο [[Αντίγονος ο Μονόφθαλμος|Αντίγονος]] είχε εβδομήντα χιλιάδες πεζούς και δέκα χιλιάδες ιππείς και οι συνασπισμένοι βασιλείς εξήντα τέσσερις χιλιάδες πεζούς και δέκα χιλιάδες πεντακόσιους ιππείς. Αλλά ο [[Σέλευκος Α' Νικάτωρ|Σέλευκος]] είχε τετρακόσιους ελέφαντες, ενώ ο Αντίγονος μόνο εβδομήντα πέντε.<ref>Scullard H.H., The elephant in the greek and roman world, Cambridge, 1974</ref> Ο Αντίγονος θέλησε να εξουδετερώσει τους αντιπάλους του μ’ ένα χτύπημα, ενώ έπρεπε να τους πολεμήσει ένα προς ένα, κι έτσι τώρα είχε ενωμένες τις δυνάμεις τους εναντίον του. Εκτός αυτού το ηθικό του ήταν τώρα πεσμένο. Παλιά, όταν πλησίαζε η μάχη, γινόταν ενεργητικός και πνευματώδης, ενώ τώρα η κατήφεια διακρινόταν έντονη στο πρόσωπό του. Συγκέντρωσε τον στρατό κι ανακήρυξε τον Δημήτριο διάδοχό του, πράξη περιττή κι επιζήμια για το ηθικό του στρατού. Στη συνέχεια άρχισε τις συσκέψεις για το σχέδιο της μάχης, πρωτοφανές για τον Αντίγονο που πάντα αποφάσιζε μόνος του και διέταζε.

[[File:Ellinistikos Kosmos 300pX el.PNG|thumb|left|380px|Μετά την μάχη της [[Μάχη της Ιψού|Ιψού]] (301 π.Χ.) το κράτος του [[Αντίγονος ο Μονόφθαλμος|Αντιγόνου του Μονόφθαλμου]] διαμελίστηκε μεταξύ Λυσιμάχου, Σελεύκου και Πτολεμαίου. Ωστόσο λίγα χρόνια αργότερα το 294, ο γιος του ηττημένου ηγεμόνα [[Δημήτριος ο Πολιορκητής]] κατέλαβε το θρόνο της Μακεδονίας. Στον χάρτη σημειώνονται τα εδάφη των τεσσάρων βασιλείων, του [[Κάσσανδρος|Κασσάνδρου]] στη Μακεδονία, του [[Λυσίμαχος|Λυσιμάχου]] στη Θράκη και τη Μικρά Ασία, του [[Σέλευκος Α' Νικάτωρ|Σελεύκου]] στις ασιατικές περιοχές των αλεξανδρινών κτήσεων και του [[Πτολεμαίος ο Σωτήρ|Πτολεμαίου]] στην Αίγυπτο.<ref>Εκπαιδευτική Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Ελληνική Ιστορία», Τόμ. 25 σ.126</ref>]]