Ακτίνιο (στοιχείο): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Είναι ένα μαλακό,ασημί-άσπρο ραδιενεργό μέταλλο,το οποίο αντιδρά ταχύτατα με το οξυγόνο και την υγρασία στον αέρα σχηματίζοντας μια λευκή επίστρωση οξειδίου του ακτινίου η οποία αποτρέπει την περαιτέρω οξείδωση. Όπως οι περισσότερες [[λανθανίδες]] και [[ακτινίδες]],το ακτίνιο αποκτά [[Οξειδωτική κατάσταση]] +3 σε όλες σχεδόν τις χημικές του ενώσεις. Το ακτίνιο εντοπίζεται μόνο σε ίχνη σε κοιτάσματα [[Ουράνιο|ουρανίου]] ως το [[ισότοπο]] ²²⁷Ac,το οποίο έχει [[Ημιζωή|χρόνο ημιζωής]] 21.772 χρόνια,εκπέμποντας κυρίως σωματίδια β. Ένας τόνος ουρανίου περιέχει περίπου 0.2 χιλιόγραμμα ακτινίου. Η πολύ μεγάλη ομοιότητα των φυσικών και χημικών ιδιοτήτων του ακτινίου και του [[Λανθάνιο|λανθανίου]] κάνουν το διαχωρισμό τους ατελέσφορο. Αντί αυτού,το στοιχείο παράγεται σε ποσότητες χιλιογράμμωνχιλιόγραμμων μέσω του βομβαρδισμού νετρονίων του ²²⁶[[Ράδιο|Ra]] μέσα σε [[Πυρηνικός αντιδραστήρας|πυρηνικό αντιδραστήρα]]. Λόγω της σπανιότητας του,της υψηλής τιμής και της ραδιενέργειας,το ακτίνιο δεν έχει καμιακαμιά σημαντική βιομηχανική χρησιμότητα. Οι χρήσεις του περιλαμβάνουν την πηγή νετρονίων και τον συντελεστή στις θεραπείες μέσω ακτινοβολίας στοχεύοντας καρκινικά κύτταρα στο σώμα.

Ο [[Αντρέ-Λουί Ντεμπιέρν]],ένας Γάλλος χημικός ανακοίνωσε την ανακάλυψη ενός νέου στοιχείου το 1899. Διαχώρισε τα υπολείμματα πισσουρανίτη τα οποία προέκυψαν από την εξαγωγή του ραδίου από τους [[Μαρί Κιουρί|Μαρί]] και [[Πιερ Κιουρί]]. Το 1899, ο Ντεμπιέρν περιέγραψε την ουσία σαν όμοια με το [[τιτάνιο]] και το 1900 σαν όμοια με το [[θόριο]]. Ο Friedrich Oskar Giesel ανεξάρτητα ανακάλυψε το ακτίνιο το 1902 ως ουσία όμοια με το [[λανθάνιο]] και την ονόμασε " Εμάνιο " το 1904. Μετά από μια σύγκριση των χρόνων ημιζωής των 2 ουσιών αποαπό τον Ντεμπιέρν,τον Hariett Brooks το 1904,και τους [http://vagia-gr.blogspot.gr/2009/02/blog-post_9753.html Όττο Χαν] και Όττο Σακούρ το 1905, το όνομα που επέλεξε ο Ντεμπιέρν επιλέχθηκε λόγω παλαιότητας.

Άρθρα που δημοσιεύτηκαν τη δεκαετία του 1970 και έπειτα υποδεικνύουν πως τα αποτελέσματα του Ντεμπιέρν που δημοσιεύτηκαν το 1904 έρχονται σε αντίθεση με αυτά που ανακοινώθηκαν το 1899 και το 1900. Αυτό οδήγησε μερικούς συγγραφείς να δηλώσουν πως στον Giesel έπρεπε να δωθούνδοθούν τα εύσημα για την ανακάλυψη. Μια λιγότερο επιθετική άποψη της επιστημονικής ανακάλυψης προτάθηκε από τον Αντλόφ. Προτείνει πως η αποκτηθείσα κριτική των νεότερων δημοσιεύσεων θα έπρεπε να μετριαστεί λόγω του νηπιακού επιπέδου της ραδιοχημείας, επισημαίνει την σύνεση των ισχυρισμών του Ντεμπιέρν στα αρχικά έγγραφα και σημειώνει ότι κανείς δε μπορεί να ισχυριστεί πως η ουσία του Ντεμπιέρν δεν περιείχε ακτίνιο. Ο Ντεμπιέρν που τώρα θεωρείται από τη μεγάλη πλειοψηφίαπλειονότητα των ιστορικών ως ο άνθρωπος που το ανακάλυψε, έχασε το ενδιαφέρον προς το αντικείμενο και το εγκατέλειψε. Ο Giesel, αντιθέτως,μπορεί σωστά να πάρει τα εύσημα για την πρώτη παραγωγή του καθαρού ραδιοχημικού ακτινίου και για την εξακρίβωση του ατομικού του αριθμού, 89.

Το όνομα ακτίνιο προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη ''ακτίς'' που σημαίνει ακτίνα. Το σύμβολο του, το Ac, χρησιμοποιείται επίσης σε συντομογραφίες άλλων ενώσεων που δεν έχουν καμία σχέση με το ακτίνιο, όπως το ακετύλιο, οι ακεταλδεΰδες και το οξικό άλας.

Το ²²⁷Ac ειναιείναι πολύ ραδιενεργό και τα πειράματα με αυτό εκτελούνται σε ειδικά διαμορφωμένα εργαστήρια τα οποία έχουν κατάλληλα γάντια και ασπίδες κατά της ραδιενέργειας. Όταν το τριχλωρίδιο του ακτινίου χορηγείται ενδοφλέβια σε ποντικούς, περίπου το 33% αποθηκεύεται στα οστά και το 50% στο συκώτι. Η τοξικότητα του συγκρίνεται,αν και είναι αισθητά χαμηλότερη του [[αμερίκιο]]υ και του [[Πλουτώνιο|πλουτωνίου]].