Δημήτρης Κολλάτος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Γεννήθηκε στις [[9 Ιουνίου]] [[1937]]. Έγραψε την πρώτη του ποιητική συλλογή το [[1956]], ενώ ήταν μαθητής στο λύκειο.

Το [[1966]] ο "Θάνατος του Αλέξανδρου", στο [[φεστιβάλ Θεσσαλονίκης]] αγνοήθηκε από τα επίσημα βραβεία, πήρε όμως τρία βραβεία Κριτικών (καλύτερης ταινίας, καλύτερου σεναρίου, καλύτερης μουσικής) και γνώρισε όχι μόνο καλλιτεχνική αλλά και εισπρακτική επιτυχία, αφού όταν κατάφερε επιτέλους να προβληθεί στους αθηναϊκούς κινηματογράφους έκοψε σε μία εβδομάδα, 29.900 εισιτήρια. Ο [[Μάνος Χατζηδάκις]] είχε πεί: ''«Η σημαντικωτέρα ταινία που προεβλήθη εις το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης,'' αληθινά πανίσχυρη παρουσία που με άφησε άναυδον με το θάρρος και την δύναμιν της συλλήψεώς της, ήταν η ταινία του Δημήτρη Κολλάτου "Ο Θάνατος του Αλέξανδρου". Αυτή είναι η αληθινά μεγάλη ταινία του φεστιβάλ. Ο Δημήτρης Κολλάτος είναι ο πρώτος [[Δραματουργός]] του ελληνικού κινηματογράφου»''<ref>{{Cite web|url = http://diskoryxeion.blogspot.gr/2012/10/blog-post_18.html|title = Δισκορυχείον}}</ref>. ''

Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας στην [[Ελλάδα]], εγκαταστάθηκε μόνιμα στη [[Γαλλία]], όπου ανέβασε 20 θεατρικές παραγωγές, δημιουργώντας το "Θέατρο της Τέχνης" (Théatre de l'Art) στο ίδιο κτίριο του Σατλέ, στο [[Παρίσι]]. Εκεί παρουσίασε, μεταξύ άλλων, το έργο Philippe Pétain  και το [[θεατρικό έργο]] του "Γυναίκα του Σωκράτη" , ένα μονόλογο με πρωταγωνίστρια τη σύζυγό του Αρλέτ Μπωμάν που ανέβασα στο θέατρο Τέχνης.  Η [[πρεμιέρα]] έγινε στις [[22-12- Δεκεμβρίου]] [[1973,]]. Επιλέχτηκε ως καλύτερη παράσταση της χρονιάς, και παρουσιάστηκε στο θέατρο των εθνών στις [[Βρυξέλλες]] και επαναλήφθηκε τον Ιανουάριο του [[1975]] και το Σεπτέμβριο του [[1976]].

Γύρισε επίσης την ταινία Συμπόσιο ([[1972]]), με θέμα τον έρωτα και την [[ομοφυλοφιλία]].

Μετά την επιστροφή του στην [[Ελλάδα]] το [[1975]], άρχισε να ανεβάζει μια σειρά παραστάσεων που από πολλούς θεωρήθηκαν πως έχουν ως στόχο την πρόκληση (όπως τα "Σόδομα και Γόμορρα" με γυμνό που εκείνη την εποχή έκανε σάλο) ή έστω τον πολιτικοκοινωνικό ακτιβισμό και όχι την τέχνη, όπως οι "Οι εφοπλιστές",  Άγιος Πρεβέζης που έγινε και ταινία (1982). Το λεγόμενο "θέατρο καταγγελίας".