Τζωρτζ Μπέρκλεϋ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μετά την περιπέτεια στην Αμερική συνέχισε τη συγγραφική του δραστηριότητα στο Λονδίνο, υποστηρίζοντας τον Θεϊσμό και τον Χριστιανισμό<{{#tag:ref>|Στο έργο του Alciphron, or the Minute Philosopher (1732)- Αλκίφρων ή ένας ασήμαντος φιλόσοφος</ref>|group=Σημ.}}<ref> Στο έργο : The Analyst: a Discourse addressed to an Infidel Mathematician"</ref>. Το 1734 χειροτονήθηκε επίσκοπος στο [[Δουβλίνο]] στο Κλόυν όπου και μετακόμισε. Εκεί διορίστηκε μέλος της Ιρλανδικής Βουλής των λόρδων και απέκτησε τέσσερα ακόμη παιδιά (δύο γιους και δύο κόρες) που προστέθηκαν στους δύο γιούς που είχε ήδη. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ασχολήθηκε κυρίως με την έρευνα του [[κατραμόνερο|κατραμόνερου]], φαρμάκου με αντικαταρροϊκές ιδιότητες για τη θεραπεία χρόνιων παθήσεων.<ref> Στο έργο: Siris, a chain of philosophical reflections and inquiries, concerning the virtues of tar-water (1744) και στο "Farther Thoughts on Tar-water (1752).</ref><ref name = "Θ. Πελεγρίνης"> Θ. Πελεγρίνης </ref><ref>Δείτε ''[http://plato.stanford.edu/entries/berkeley/ Stanford Encyclopedia of Philosophy]''</ref>Τον Αύγουστο του 1752 τακτοποίησε όλες τις εκκρεμότητες του και πήγε στην Οξφόρδη όπου έμεινε μέχρι τον θάνατό του (1753). Ο τάφος του βρίσκεται στον καθεδρικό ναό του Χριστού. Προς τιμήν του ένα κολέγιο στο Γέηλ και ένα πανεπιστήμιο στην Καλιφόρνια φέρουν το όνομα του ([[Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, Μπέρκλεϋ]])<ref>Ιστορία της δυτικής Φιλοσοφίας</ref>

Το προοίμιο των ιδεών κατατίθεται στο δοκίμιο "An Essay towards a New Theory of Vision (1709) - (Δοκίμιο για μια νέα θεωρία της όρασης). Με αφορμή τη μελέτη του σε θέματα [[Οπτική|Οπτικής]], αφής και μεγέθους καταθέτει την άποψη ότι τα αντικείμενα της όρασης δεν υπάρχουν αυτά καθ´εαυτά αν και για τα αντικείμενα της αφής θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει την ανεξάρτητη υπόστασή τους. Με αυτό τον τρόπο ο Μπέρκλεϋ υποστήριζε τη βασική αρχή του [[Ιδεαλισμός|ιδεαλισμού]] ότι για τα μόνα πράγματα που μπορούμε να αποφανθούμε είναι αυτά που προκύπτουν από τις ιδέες που βασίζονται όμως μόνο στην εμπειρία μας δηλαδή αποκλειστικά στις αισθήσεις μας. Ως εκ τούτου απέρριπτε την υλική ουσία τις υλικές αιτίες και υποστήριζε ότι οι λέξεις που χρησιμοποιούμε έχουν νόημα μόνο όταν αντιστοιχούν στην περιγραφή της εμπειρίας μας.<ref name = "Θ. Πελεγρίνης"></ref><ref name = "Πάπυρος Λαρούς"> Πάπυρος Λαρούς </ref><{{#tag:ref> |Στο έργο : A Treatise Concerning the Principles of Human Knowledge, Part I (1710) - Πραγματεία για τις αρχές της ανθρώπινης γνώσης</ref>|group=Σημ.}} Έτσι η πραγματικότητα ταυτίζεται με την πραγματικότητα της αντίληψης μας, ενώ η υπόσταση των πραγμάτων δεν είναι ποτέ υλικής φύσεως. Οι ιδέες είναι το μόνο συστατικό στοιχείο του κόσμου και εντοπίζονται στο νου μας και στον καθένα διαφορετικά. Το μόνο λοιπόν αυτόνομο σύστημα είναι το πνεύμα το οποίο συλλαμβάνει τις ιδέες και υπάρχει ως ανεξάρτητη οντότητα.<ref name="Θ. Πελεγρίνης"> </ref> Όπως και ο Λοκ, ο Μπέρκλεϋ λέγοντας ιδέα εννοεί την εικόνα την αισθητηριακή εμπειρία τη δευτερεύουσα ποιότητα και την έννοια. Εν κατακλείδι ο ιδεαλιστής φιλόσοφος συνοψίζει την σκέψη του σε τέσσερις άξονες: 1. Όλες οι αισθητές ποιότητες (κάθε είδους όπως ο χώρος και ο χρόνος) είναι ιδέες. 2 Δεν υπάρχει αδρανής [[ύλη]] 3. Η ύπαρξη του Θεού είναι δεδομένη και αποδείξιμη. 4. Επανερμήνευση της γλώσσας βάσει του Ιδεαλισμού.<ref> Οι ισχυρισμοί αυτοί αναπτύσσονται διεξοδικά στο έργο του : Three Dialogues between Hylas and Philonous (1734) - Τρεις διάλογοι μεταξύ Ύλα και Φιλονόου </ref> Ο Μπέρκλεϋ δεν αποδέχεται την άποψη (αλλά δεν την απορρίπτει και απολύτως), ότι τα πράγματα εξαφανίζονται και εμφανίζονται ανάλογα με το αν τα βλέπουμε ή όχι κάτι που θα ταίριαζε στον [[Σολιψισμός|σολιψισμό]], και αυτό το δηλώνει σαφώς σε πολλά σημεία του έργου του.<ref name="Πάπυρος Λαρούς"> Πάπυρος Λαρούς</ref>. Εν τέλει η βασική του φράση "Esse est percipi" (η ύπαρξη είναι η αντίληψη)<ref>Fogelin, Robert ''Berkeley and the Principles of Human Knowledge''. [[Routledge]], 2001. p. 27.</ref>, περιγράφει την ουσία των σκέψεων του.