Φραγκία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 4:
Το Βασίλειο ιδρύθηκε από τον [[Χλωδοβίκος Α΄|Χλωδοβίκο Α΄]], που στέφτηκε πρώτος Βασιλιάς των Φράγκων το 496. Με τις σχεδόν συνεχόμενες εκστρατείες των [[Πεπίνος του Χέρσταλ|Πεπίνου του Χέρσταλ]], [[Κάρολος Μαρτέλος|Κάρολου Μαρτέλου]], [[Πεπίνος ο Βραχύς|Πεπίνου του Βραχύ]], [[Καρλομάγνος|Καρλομάγνου]] και [[Λουδοβίκος ο Ευσεβής|Λουδοβίκου του Ευσεβή]]—πατέρα, γιου, εγγονού, δισέγγονου και τρισέγγονου—η μεγαλύτερη επέκταση της Φραγκικής Αυτοκρατορίας είχε διασφαλιστεί ως τις αρχές του 9ου αιώνα.
Η παράδοση του να διανέμονται κληροδοτήματα μεταξύ των αδελφών σήμαινε ότι το Φραγκικό βασίλειο ηγεμονευόταν τυπικά ως μία πολιτεία, οντότητα, διαμοιρασμένη σε αρκετά ''regna'' (βασίλεια, ή υπό-βασίλεια). Η γεωγραφία και ο αριθμός τους ποίκιλε ανά το χρόνο, αλλά ο συγκεκριμένος όρος Φραγκία γενικά κατέληξε να αναφέρεται σε ένα μόνο ''regnum'', αυτό της [[Αυστρασία]]ς, που βρισκόταν ανάμεσα στους ποταμούς [[Ρήνος|Ρήνο]] και [[Μόσας|Μόσα]]
Τελικά, το όνομα Φραγκία ‘μετακινήθηκε’ προς το [[Παρίσι]], και κατέληξε στην περιοχή του Σηκουάνα γύρω από το Παρίσι, η οποία και σήμερα ονομάζεται [[Ιλ-ντε-Φρανς]], και έδωσε το όνομά της σε ολόκληρο το [[Βασίλειο της Γαλλίας]] (Francia-->France). Οι περισσότεροι Φράγκοι Βασιλείς ήταν θαμμένοι στην [[Βασιλική Σαιν-Ντενί|Βασιλική του Σαιν-Ντενί]] κοντά στο Παρίσι. Η σημερινή [[Γαλλία]] ακόμα και σήμερα ονομάζεται ''Francia'' στα Ισπανικά και τα Ιταλικά, όπως και ''Frankreich'' στα Γερμανικά.
Γραμμή 33:
[[File:Division of Gaul - 511.jpg|thumb|250px|Ο διαμοιρασμός της Φραγκίας με το θάνατο του Χλωδοβίκου (511). Τα βασίλεια δεν είναι γεωγραφικές ενότητες, γιατί δημιουργήθηκαν σε μια προσπάθεια να φτιαχτούν ίσες φορολογικές περιφέρειες. Η διαφορά στο μέγεθος φανερώνει τη συγκέντρωση των ρωμαϊκών φορολογικών περιφερειών.]]
Οι γιοι του Χλωδοβίκου έκαναν πρωτεύουσες στην κυρίως Φραγκική χώρα
Τα αδέλφια είχαν μόνο μικρά διαστήματα φιλικών σχέσεων και συχνότερα σχέσεις αντιπαλότητας. Με τον πρόωρο θάνατο του Χλωδόμερου, ο αδελφός του Κλοθάριος δολοφόνησε τους νεαρούς γιους του (πρώτου) ώστε να πάρει εκείνος το μερίδιο του βασιλείου που άφησε ο αδελφός του, το οποίο, όπως ήταν σύνηθες, μοιραζόταν μεταξύ των άλλων αδελφών. Ο Θεοδέριχος πέθανε το 534, αλλά ο γιος του Θεοδοβέρτος Α΄ μπόρεσε να υπερασπιστεί την κληρονομιά του, από την οποία διαμορφώθηκε το μεγαλύτερο από τα Φραγκικά υπό-βασίλεια και ο πυρήνας του κατοπινού βασιλείου της [[Αυστρασία]]ς.
Γραμμή 55:
==== Διαχωρισμός της Φραγκίας στη Νευστρία, Αυστρασία και Βουργουνδία====
Όταν ο Γκουντράμος πέθανε το 592, η Βουργουνδία πέρασε ολόκληρη στον Χιλδεβέρο, αλλά αυτός πέθανε τρία μόλις χρόνια μετά, το 595. Οι δύο γιοί του διαμοίρασαν το βασίλειο, με το μεγαλύτερο Θεοδοβέρτο Β΄ να παίρνει την Αυστρασία συν το μέρος της Ακουϊτανίας του Χιλδεβέρτου, και τον νεότερο αδελφό Θεοδέριχο Β΄ να κληρονομεί
Το 599 κατατρόπωσαν τις δυνάμεις του στην Ντορμέλ και κατέλαβαν την επαρχία της Ντεντελέν (Dentelin), αλλά μετά οι σχέσεις τους χάλασαν, και πέρασαν τον υπόλοιπο χρόνο της βασιλείας τους σε σύγκρουση, υποκινούμενοι συχνά από
Κατά τη διάρκεια των βασιλειών τους, ο Θεοδοβέρτος και ο Θεοδέριχος εκστράτευαν επιτυχώς στην [[Γασκώνη|Γασκόνη]] όπου είχαν ιδρύσει το [[Δουκάτο της Γασκώνης]], και είχαν υποτάξει τους [[Βάσκοι|Βάσκους]] (602). Η κατάκτηση της Γασκόνης στην αρχή περιελάμβανε και εδάφη νότια των [[Πυρηναία|Πυρηναίων]], συγκεκριμένα την [[Μπισκάγια]] και την [[Γκιπούθκοα]], περιοχές οι οποίες χάθηκαν στους Βησιγότθους το 612.
Γραμμή 75:
==== Δαγοβέρτος Α΄ ====
[[File:Europe around 650.jpg|350px|thumb|Η Φραγκία και οι γειτονικοί [[Σλάβοι|Σλαβικοί λαοί]] περίπου το 650.]]
Ο Δαγοβέρτος στις σχέσεις του με τους Σάξονες, Αλεμμανούς και Θουρίγγιους, όπως και με τους [[Σλάβοι|Σλαβικούς λαούς]] πέρα από τα σύνορα της Φραγκίας στους οποίους είχε προσπαθήσει να επιβάλει φόρο υποτέλειας αλλά ηττήθηκε από τον βασιλιά τους Σάμο στη μάχη του Wogastisburg το 631, είχε καταστήσει όλους αυτούς τους λαούς στα ανατολικά υποτελείς στην Αυλή στης Νευστρίας και όχι της Αυστρασίας. Αυτό ήταν που παν’ απ’ όλα παρακίνησε τους Αυστρασιανούς να ζητήσουν ένα δικό τους βασιλιά από
Το υπό-βασίλειο της Ακουϊτανίας αντιστοιχούσε στο νότιο μισό της παλιάς Ρωμαϊκής επαρχίας της Ακουϊτανίας και η πρωτεύουσά του ήταν η [[Τουλούζ]]. Άλλες πόλεις του βασιλείου ήταν η Καχόρς, Αζέ, Περιζό, [[Μπορντό]] και Σετ, ενώ το Δουκάτο της Γασκώνης ανήκε επίσης στο βασίλειο. Ο Χαριβέρτος εκστράτευσε με επιτυχία εναντίον των Βάσκων, αλλά μετά το θάνατό του αυτοί εξεγέρθηκαν ξανά (632), ενώ την ίδια περίοδο ξεσηκώθηκαν εναντίον των Φράγκων και οι Βρετόνοι. Ο ηγέτης τους Judicael ap Hoel υποχώρησε και έκανε ειρήνη με τους Φράγκους, και πλήρωσε φόρο υποτέλειας, αφού ο Δαγοβέρτος τον απείλησε ότι θα στείλει στρατό εναντίον του (635). Την ίδια χρονιά ο Δαγοβέρτος έστειλε στρατό για να υποτάξει τους Βάσκους, κάτι που κατάφερε.
Γραμμή 85:
Τον νεαρό Σιγιβέρτο κατά την περίοδο που ήταν ανήλικος έλεγχε ο Μαγιορδόμος Γκρίμοαλντ, ο οποίος έπεισε τον ανήλικο βασιλιά να υιοθετήσει τον με Μεροβίγγειο όνομα γιο του Χιλδεβέρτο τον Υιοθετημένο (Childebert the Adopted) ως γιο και διάδοχό του. Μετά το θάνατο του Δαγοβέρτου το 639, ο Δούκας της Θουριγγίας Ραδούλφος (Radulf), επαναστάτησε και προσπάθησε να αυτοανακηρυχθεί βασιλιάς. Νίκησε τον Σιγιβέρτο, κάτι που ήταν σοβαρή ανατροπή για την δυναστεία (640).
Ο βασιλιάς έχασε την υποστήριξη πολλών από τους άρχοντες ενώ ήταν σε εκστρατεία και η εξασθένιση των μοναρχικών θεσμών ήταν μέχρι τότε φανερή από το γεγονός ότι δεν μπορούσε να διεξάγει πόλεμο χωρίς την υποστήριξη των αρχόντων. Στην πραγματικότητα, χωρίς
Ο Χλωδοβίκος Β΄, διάδοχος του Δαγοβέρτου στη Νευστρία και Βουργουνδία, που από τότε και μετά ενωμένες αλλά με διαφορετική διακυβέρνηση, ήταν ανήλικος κατά το μεγαλύτερο μέρος της βασιλείας του. Αυτόν έλεγχε η μητέρα του Nanthild και ο Μαγιορδόμος της Νευστρίας Erchinoald. Ο διάδοχός του Εμπροΐν, ήλεγχε το βασίλειο για τα επόμενα 15 χρόνια συνεχόμενων σχεδόν εμφυλίων πολέμων. Με το θάνατο του Σιγιβέρτου το 656 ο γιος του στάλθηκε στην Ιρλανδία, ενώ ο γιος το Γκρίμοαλντ Χιλδεβέρτος κυβέρνησε την Αυστρασία.
Τελικά ο Εμπροΐν ένωσε όλο το Φραγκικό βασίλειο για τον διάδοχο του Χλωδοβίκου Κλοθάριου Γ΄ σκοτώνοντας τον Γκρίμοαλντ και απομακρύνοντας τον Χιλδεβέρτο το 661. Όμως, οι Αυστρασιανοί απαίτησαν πάλι βασιλιά γι’ αυτούς, και ο Κλοθάριος όρισε τον μικρότερο αδελφό του Χιλδέριχο Β΄. Κατά τη βασιλεία του Κλοθάριου οι Φράγκοι επιτέθηκαν
===Κυριαρχία των Μαγιορδόμων, 687–751===
Γραμμή 104:
Έχοντας επιτύχει μεγάλες επιτυχίες με τους Φρίσσιους, ο Πεπίνος στράφηκε στους Αλεμαννούς. Το 709 εξαπέλυσε πόλεμο εναντίον του Willehari, δούκα του Όρτεναου, μάλλον σε μια προσπάθεια να επιβάλει στη διαδοχή του δούκα τους νεαρούς γιους του εκλιπόντος Γκότφριντ. Αυτή η εξωτερική ανάμειξη οδήγησε και σε νέο πόλεμο το 712, και οι Αλεμαννοί, προς το παρόν, επανήλθαν υπό το Φραγκικό έλεγχο.
Όμως, στη νότια Γαλατία, η οποία δεν ήταν υπό την επιρροή των Αρνούλφων, οι περιοχές απομακρύνονταν από
==== Θάνατος του Πεπίνου ====
Γραμμή 111:
Μετά την ήττα της Πλεκρούδης και του Θευδόαλδο από τον βασιλιά (τώρα ο Χιλπέριχος Β΄) και τον Ράγκενφριντ, ο Κάρολος ανέβασε στην εξουσία για λίγο δικό του βασιλιά, τον Κλοθάριο Δ΄, σε αντίδραση προς τον Χιλπέριχο. Τελικά ο Κάρολος στην Μάχη του Σουασσόν το 718 κατήγαγε αποφασιστική νίκη επί των αντιπάλων του, και τελικά δέχτηκε τον βασιλιά, με τον όρο ότι θα λάμβανε τις κτήσεις του πατέρα αυτού. Από το σημείο αυτό και μετά δεν υπήρχαν άλλοι ενεργοί Μεροβίγγειοι βασιλείς, και ο Κάρολος και οι [[Δυναστεία των Καρολιδών|Καρολίδες]] διάδοχοί του κυβερνούσαν τους Φράγκους.
Μετά το 718 ο Κάρολος Μαρτέλος ενεπλάκη σε μια σειρά από πολέμους που σκοπό είχαν την ενδυνάμωση της ηγεμονίας των Φράγκων στην δυτική Ευρώπη. Το 718 νίκησε τους εξεγερμένους Σάξονες, το 719 κατέλαβε την Δυτική Φρισία, το 723 υπέταξε ξανά τους Σάξονες, και το 724 νίκησε τον Ράγκενφριντ και τους εξεγερμένους Νευστριανούς, δίνοντας τέλος στην περίοδο του εμφυλίου πολέμου της βασιλείας του. Όταν ο Χιλπέριχος πέθανε το 720, διόρισε βασιλιάς τον Θευδέριχο Δ΄, αλλά αυτός δεν ήταν παρά μαριονέτα υπό τον έλεγχό του. Το 724 επέβαλε τον Hugbert στην διαδοχή του δούκα των Βαυαρών, και ανάγκασε τους Αλεμαννούς να τον βοηθήσουν στις εκστρατείες του
==== Ισλαμική εισβολή ====
Γραμμή 129:
Ο Πεπίνος κυβέρνησε ως εκλεγμένος βασιλιάς. Αν και τέτοιες εκλογές δεν γίνονταν συχνά, ένας γενικός κανόνας του Γερμανικού νόμου υπαγόρευε ότι ο βασιλιάς βασιζόταν στην στήριξη των ηγετών του. Αυτοί οι ηγέτες είχαν το δικαίωμα να εκλέξουν έναν νέο ηγέτη που άξιζε να γίνει βασιλιάς από την οικογένεια που ήταν στην εξουσία, αν αισθάνονταν ότι ο παλιός δεν μπορούσε να τους οδηγήσει σε επικερδή πόλεμο. Ενώ στην κατοπινή Γαλλία το βασίλειο έγινε κληρονομικό, οι βασιλείς της μετέπειτα [[Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]] δεν μπόρεσαν να εξαλείψουν την παράδοση του Πρίγκιπα-Εκλέκτορα, και συνέχισαν να κυβερνούν ως εκλεγμένοι βασιλείς μέχρι την επίσημη διάλυση της Αυτοκρατορίας το 1806.
Ο Πεπίνος ισχυροποίησε την θέση του το 754 κάνοντας συμμαχία με τον [[Πάπας Στέφανος Β΄|Πάπα Στέφανο Β΄]], ο οποίος δώρισε στον βασιλιά των Φράγκων ένα αντίγραφο της "[[Δωρεά του Κωνσταντίνου|Δωρεάς του Κωνσταντίνου]]" στο Παρίσι, και σε μια μεγαλοπρεπή
Ο Πεπίνος έδωσε τις περιοχές γύρω από τη Ρώμη στον Πάπα, θέτοντας τη βάση για τα [[Παπικά Κράτη]], με τη "Δωρεά του Πεπίνου" την οποία εναπόθεσε στον τάφο του Αγίου Πέτρου. Ο παπισμός είχε καλό λόγο να περιμένει ότι η νέα Φραγκική μοναρχία θα ήταν καλή βάση υπεράσπισης (''potestas'') στη νέα τάξη πραγμάτων με επίκεντρο τον Πάπα.
Γραμμή 139:
Ο κυριότερος Σάξονας αντίπαλος του Καρλομάγνου, Βίτεκιντ (Wittekind, ή και Βίντουκιντ, Widukind), δέχτηκε να βαπτιστεί το 785 ως μέρος της συμφωνίας για ειρήνη, αλλά άλλοι Σάξονες ηγέτες συνέχισαν να πολεμάνε. Μετά τη νίκη του στο Βερντέν το 787, ο Καρλομάγνος διέταξε τη μαζική εκτέλεση χιλιάδων παγανιστών Σαξόνων αιχμαλώτων. Μετά από συνεχείς εξεγέρσεις, οι Σάξονες υπέστηκαν οριστική ήττα το 804. Το γεγονός αυτό επέκτεινε το Φραγκικό Βασίλειο ως τον ποταμό [[Έλβας|Έλβα]], κάτι που είχε κάποτε επιχειρήσει να κάνει μία φορά και η [[Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία]], και στο οποίο είχε αποτύχει στην [[Μάχη του Τευτοβούργιου δρυμού|Μάχη του Τευτοβούργιου Δρυμού]] το 9 μ.Χ. Για να εκχριστιανίσει πιο αποτελεσματικά τους Σάξονες, ο Καρλομάγνος ίδρυσε αρκετές επισκοπές, μεταξύ των οποίων της Βρέμης, του Μύνστερ, του Πάντεμπορν, και του Όσναμπουρκ.
Την ίδια περίοδο (773–774), ο Καρλομάγνος κατέκτησε τους [[Λομβαρδοί|Λομβαρδούς]] και έτσι περιέλαβε
In 788, ο ''dux'' (δούκας) Τάσιλο της Βαυαρίας επαναστάτησε εναντίον του Καρλομάγνου. Ο τελευταίος συνέτριψε την επανάσταση και ενέταξε
Έτσι, ο Καρλομάγνος δημιούργησε ένα βασίλειο το οποίο εκτεινόταν από τα [[Πυρηναία]] στα νοτιοδυτικά (βασικά μια περιοχή στη Βόρεια Ισπανία, ''Marca Hispanica'', Ισπανική Μαρκιωνία μετά το 795) και σε σχεδόν όλη τη σημερινή Γαλλία (εκτός από τη [[Βρετάνη]] την οποία οι Φράγκοι δεν κατέκτησαν ποτέ), μέχρι τα ανατολικά στο μεγαλύτερο μέρος της σημερινής Γερμανίας, μαζί με
Τα Χριστούγεννα του 800 ο [[Πάπας Λέων Γ΄|Πάπας Λέοντας Γ’]] έστεψε τον Καρλομάγνο "Αυτοκράτορα των Ρωμαίων" στην Ρώμη σε μια τελετή που ήταν έκπληξη (ο Καρλομάγνος δεν επιθυμούσε να ήταν υποχρεωμένος στον Πάπα), μια ακόμα κίνηση του Πάπα σε μια σειρά από συμβολικές ενέργειες που διαμόρφωναν τον αμοιβαίο ρόλο της παπικής αυθεντίας, ''auctoritas'', και της αυτοκρατορικής ισχύος, ''potestas''. Ενώ ο Καρλομάγνος σεβόμενος την [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|Βυζαντινή]] αντίδραση προτιμούσε τον τίτλο "Αυτοκράτορας, Βασιλιάς των Φράγκων και των Λομβαρδών", η τελετή αναγνώριζε επίσημα την Φραγκική Αυτοκρατορία ως τον διάδοχο της (Δυτικής) Ρωμαϊκής (αν και μόνο η πλαστή "Δωρεά" έδινε στον πάπα την πολιτική δικαιοδοσία να το κάνει αυτό), αρχίζοντας έτσι μια σειρά από διαμάχες για την ονομασία [[Ονομασίες των Ελλήνων|Ρωμαίος]]. Μετά από αρχική διαμαρτυρία για την οικειοποίηση του ονόματος, το 812 ο [[Κατάλογος Βυζαντινών αυτοκρατόρων|Βυζαντινός Αυτοκράτορας]] [[Μιχαήλ Α΄]] αναγνώρισε τον Καρλομάγνο ως συν-Αυτοκράτορα. Η στέψη έδωσε μόνιμη νομιμότητα στα πρωτεία των Καρολιδών μεταξύ των άλλων Φράγκων. Οι [[Δυναστεία των Οθώνων|Όθωνες]] αργότερα θα επαναφέρανε αυτή τη σύνδεση το 962.
| |||