Χαϊλέ Σελασιέ Α΄: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
προσθήκη πληροφορίας
Γραμμή 1:
{{πηγές|12|08|2013}}
[[Αρχείο:Selassie.jpg|250px|thumb|Ο Χαϊλέ Σελασιέ το 1930]]
Ο '''Χαϊλέ Σελασιέ A'''' ([[αμχαρική γλώσσα|αμχ.]] ኃይለ፡ ሥላሴ, που σημαίνει «ισχύς, δύναμη της Αγίας Τριάδας», [[23 Ιουλίου]] [[1892]] – [[27 Αυγούστου]] [[1975]]) υπήρξε ο τελευταίος αυτοκράτορας της [[Αιθιοπία]]ς, από τις [[2 Απριλίου]] [[1930]] έως τις [[12 Σεπτεμβρίου]] [[1974]], που διακρίθηκε για την προσπάθεια εκσυγχρονισμού της χώρας του. Εισήγαγε την Αιθιοπία στην [[Κοινωνία των Εθνών]] και στον [[Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών|Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών]], ενώ υπήρξε επίσης πρωτεργάτης της ίδρυσης του [[Οργανισμός Αφρικανικής Ενότητας|Οργανισμού Αφρικανικής Ενότητας]] το [[1963]]. Εκδιώχθηκε από τους Ιταλούς του Μουσολίνι μετά την κατάκτηση της Αιθιοπίας από αυτούς και επανήλθε τον Ιανουάριο του 1942. Η στάση του έναντι των Ιταλών τον ανέδειξε σε παγκόσμιο σύμβολο αντίστασης και το αμερικανικό περιοδικό ''Time'' τον ανακήρυξε "Άνθρωπο της χρονιάς" για το 1935.<ref>Σταύρος Βινιεράτος, [http://www.ausgreeknet.net/Konta-84.pdf "Ο Ρας Ταφάρι"], ''ΚοντάςΚοντά σας'', τεύχ, 84 (2010), σ.8 (περιοδικό Συλλόγου Ελλήνων Αιθιοπίας). Ανακτήθηκε 12-06-2015.</ref> Το Σεπτέμβριο του [[1974]] ανατράπηκε από τους στρατιωτικούς, σε μια περίοδο που ο [[λιμός]] και τα αυξανόμενα επίπεδα ανεργίας αποτελούσαν κυρίαρχα προβλήματα της χώρας. Πέθανε τον Αύγουστο του [[1975]]. Σύμφωνα με επίσημες πηγές, ο θάνατός του προήλθε από φυσικά αίτια, ωστόσο υπάρχουν ενδείξεις πως στραγγαλίστηκε με διαταγή της στρατιωτικής κυβέρνησης<ref name="britannica">«Haile Selassie I.» Encyclopædia Britannica. 2009. Encyclopædia Britannica Online. 2009.</ref>
 
Το πραγματικό του όνομα ήταν '''Λιτζ Ταφάρι Μακόνεν''' και γεννήθηκε στο χωριό Εδζέρσα Γκόρο, κοντά στο [[Χαράρ]]. Ήταν γιος του κυβερνήτη Μακονεν της επαρχίας του Χαράρ, εκπαιδεύτηκε από Γάλλους καθολικούς ιεραπόστολους και ήταν στο θρήσκευμα Χριστιανός Ορθόδοξος της Αιθιοπικής Εκκλησίας. Το 1916 έγινε σύμβουλος, αντιβασιλιάς και ανακηρύχθηκε διάδοχος της αυτοκράτειρας [[Ζαουντίτου]]. Το 1928 στέφθηκε βασιλιάς και το 1931 αυτοκράτορας. Το 1924 κήρυξε την κατάργηση της δουλείας και το 1932 - αυτοκράτορας πλέον - παραχώρησε στη χώρα του το πρώτο Σύνταγμα.<ref>Εγκυκλοπαίδεια Νέα Δομή, τόμος 35, σελ. 105, 1996.</ref>
Γραμμή 7:
Ο '''Χαϊλέ Σελασιέ''' θεωρείται μεσσίας για το κίνημα του [[ρασταφαριανισμός|ρασταφαριανισμού]] και του "προφήτη" του κινήματος, του Τζαμαϊκανού [[Μάρκους Γκάβρεϋ]], που προωθούσε την ιδέα της επιστροφής των μαύρων στην Αφρική. Κυριότεροι λόγοι γι΄ αυτό θεωρούνται δύο: η Αιθιοπία είχε πάντα αυτοκράτορες - βασιλείς και είναι η μοναδική χώρα της Αφρικής που δεν είχε καθεστώς αποικιοκρατίας. Ο Χαϊλέ Σελασιέ επισκέφθηκε τη Τζαμάϊκα στις 21 Απριλίου 1966, όπου δεκάδες χιλιάδες Ρασταφάριαν τον υποδέχθηκαν - έκτοτε η η ημερομηνία της επίσκεψής του εορτάζεται σαν θρησκευτική γιορτή. Ο λόγος που εκφώνησε το 1963 στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ έγινε το τραγούδι War από τον Τζαμαϊκανό συνθέτη και τραγουδιστή της reggae μουσικής [[Μπομπ Μάρλεϊ]].
 
Ο '''Χαϊλέ Σελασιέ''' επισκέφθηκεήλθε για πρώτη φορά την Ελλάδα το 1924. Ως Αυτοκράτορας, την ξαναεπισκέφθηκεεπισκέφθηκε επίσημα τον Ιούλιο του 1954 και περιηγήθηκε σε αρκετά μέρη της (όπως Κέρκυρα, Κεφαλλονιά). Χρηματοδότησε την ανακατασκευή του Νοσοκομείου Μαντζαβινάτειο στο [[Ληξούρι]], για την επισκευή των ζημιών που είχαν προκληθεί από τους σεισμούς του 1953<ref>Σταύρος Βινιεράτος, "Ο Ρας Ταφάρι".</ref>.  (Η Κεφαλλονιά ήταν η ιδιαίτερη πατρίδα του Δ<sup>ρα</sup> Ιάκωβου Ζερβού, προσωπικού ιατρού του Αυτοκράτορα.)<ref>Elizabeth Germany, ''Ethiopia My Home: the Story of John Moraitis'' (Shama Books: Aντίς Αμπέμπα, 2001), σ.98-99.</ref> Το 1965 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του [[Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης|Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης]].<ref>Θανάσης Τσιγγανάς, [http://www.kathimerini.gr/162611/article/epikairothta/ellada/o-xaile-selasie-o-elyths-o-flemingk-kai-o-gkormpatsof "O Χαϊλέ Σελασιέ, ο Ελύτης, ο Φλέμινγκ και ο Γκορμπατσόφ"], ''Η Καθημερινή'', 20 Σεπτεμβρίου 2003. Ανακτήθηκε στις 12-06-2015</ref>
 
== Παραπομπές ==