Θυλακίνος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Repairing external link using Checklinks |
||
Γραμμή 59:
Οι περιγραφές του θυλακίνου ποικίλλουν, καθώς τα διασωζόμενα στοιχεία περιορίζονται σε ταριχευμένα ζώα, απολιθώματα, δέρματα και σκελετούς, ασπρόμαυρες φωτογραφίες και ταινίες του ζώου σε αιχμαλωσία, και μαρτυρίες από παρατηρήσεις στο πεδίο.
[[File:ThylacineOslo.jpg|thumb|Δείγμα στο μουσείο του Όσλο, που δείχνει τον χρωματισμό του ζώου]]
Ο θυλακίνος υπήρξε ο μεγαλύτερος θηρευτής της Αυστραλίας έως 3500 έτη πριν,<ref>{{cite doi|10.1371/journal.pone.0034877}}</ref> και έμοιαζε με μεγάλο, κοντότριχο σκύλο με δύσκαμπτη ουρά η οποία εκτεινόταν ομαλά από το κυρίως σώμα όπως στο [[καγκουρό]]. Πολλοί ευρωπαίοι άποικοι τον συνέκριναν με την [[ύαινα]], λόγω της ασυνήθιστης στάσης και γενικής συμπεριφοράς του.<ref name="PWS2" /><nowiki> </nowiki>Το καστανοκίτρινο τρίχωμα είχε από 13 έως 21 ευδιάκριτες σκούρες λωρίδες στη ράχη, τους πίσω γλουτούς και την βάση της ουράς της, κάτι που τού έδωσε το παρατσούκλι ''τίγρη''. Οι λωρίδες ήταν πιο έντονες στα νεαρά άτομα, και ξεθώριαζαν όσο το ζώο μεγάλωνε σε ηλικία.<ref name="ABRS">{{cite web|url=http://www.deh.gov.au/biodiversity/abrs/publications/fauna-of-australia/pubs/volume1b/20-ind.pdf|archiveurl=https://web.archive.org/web/20090108143156/http://www.deh.gov.au/biodiversity/abrs/publications/fauna-of-australia/pubs/volume1b/20-ind.pdf|archivedate=2009-01-08|title=Fauna of Australia chap.20 vol.1b|author=Dixon, Joan |publisher=Australian Biological Resources Study (ABRS)| accessdate =22 November 2006|format=PDF}}</ref> Μια από τις λωρίδες επεκτεινόταν προς τα κάτω στο εξωτερικό σημείο των πίσω μηρών, το τρίχωμα του ήταν πυκνό και απαλό, μέχρι 15 χιλιοστά σε μήκος, και στα νεαρά μέλη η κορυφή της ουράς διέθετε λοφίο. Τα στρογγυλά, ανασηκωμένα αυτιά τους είχαν περίπου 8 εκατοστά μήκος και ήταν καλυμμένα με απαλό τρίχωμα.<ref name="AM1">{{cite web|url=http://australianmuseum.net.au/The-Thylacine|archiveurl=http://web.archive.org/web/20091024073340/http://australianmuseum.net.au/The-Thylacine|archivedate=24 October 2009|title=Australia's Thylacine: What did the Thylacine look like?|publisher=Australian Museum|year=1999| accessdate =21 November 2006}}</ref> Ο χρωματισμός τους διαφοροποιούνταν από ανοικτό έως σκοτεινό καφετί χρώμα, και η κοιλιά τους ήταν ανοικτόχρωμη κρεμ.<ref name="UTAS">{{cite web|url=http://www.zoo.utas.edu.au/tfprofiles/tasanimals/Thylacine2.htm|title=Profile – Thylacine|author=Guiler, Eric |publisher=Zoology Department, University of Tasmania|year=2006| accessdate =21 November 2006}}</ref>
Ο ενήλικος θυλακίνος είχε μήκος από 1 έως 1.3 μέτρα ενώ, συνυπολογιζομένης της ουράς, έφθανε τα 1.5 έως 1.65 μέτρα.<ref name="PI">{{cite book|title=Tasmania's Threatened Fauna Handbook|author=Bryant, Sally and Jackson, Jean; Threatened Species Unit, Parks and Wildlife Service, Tasmania|publisher=Bryant and Jackson|year=1999|pages=190–193|isbn= 978-0-7246-6223-4}}</ref> Το ύψος τους ήταν περίπου 60 εκατοστά έως τον ώμο, και ζύγιζαν από 20 έως 30 κιλά.<ref name="PI" /> Υπήρχε μικρός [[φυλετικός διμορφισμός]], με τα αρσενικά μεγαλύτερα από τα θηλυκά κατά μέσον όρο.<ref name="FA">{{cite journal|journal=Ecology|volume=78|author=Jones, Menna |page=2569|title=Character displacement in Australian dasyurid carnivores: size relationships and prey size patterns |doi=10.1890/0012-9658(1997)078[2569:CDIADC]2.0.CO;2|year=1997|issue=8}}</ref>
Γραμμή 65:
Το θηλυκό είχε θύλακο με τέσσερις [[μαστικός αδένας|μαστικούς αδένες]], αλλά σε αντίθεση με άλλα μαρσιποφόρα, ο θύλακος είχε το άνοιγμα στο πίσω μέρος του σώματος του. Τα αρσενικά διέθεταν ειδικό [[όσχεο|θύλακο οσχέου]], μοναδικό δομικό στοιχείο ανάμεσα στα μαρσιποφόρα της Αυστραλίας,<ref>Τα μόνα άλλα μαρσιποφόρα εκτός Αυστραλίας που έχουν αυτή την ιδιότητα είναι τα ''οπόσουμ του νερού'', στην Κεντρική και Λατινική Αμερική.</ref> μέσα στον οποίο μπορούσαν να αποσύρουν το όσχεό τους.<ref name="ABRS" />
Ο θυλακίνος μπορούσε να ανοίγει τις γνάθους του υπό ασυνήθιστη γωνία, που έφθανε τις 120 μοίρες.<ref name="APTTR">{{cite web|url=http://animal.discovery.com/news/afp/20031020/thylacine.html|archiveurl=https://web.archive.org/web/20121008035435/http://animal.discovery.com/news/afp/20031020/thylacine.html|archivedate=2012-10-08|title=Extinct Thylacine May Live Again|author=AFP|publisher=Discovery Channel|date=21 October 2003| accessdate =28 November 2007}}</ref> Η ικανότητα αυτή φαίνεται μερικώς στην βιντεοσκόπηση του [[Ντέιβιντ Φλέι]] (''David Fleay''), σε ένα άτομο σε αιχμαλωσία, το 1933. Τα σαγόνια του ήταν καλοσχηματισμένα αλλά αδύναμα, ενώ διέθετε 46 δόντια.<ref name="AM1" /><ref name="Jaws"/>
[[File:Thylacine-footprint.png|thumb|Τα αποτυπώματα του θυλακίνου είναι αρκετά χαρακτηριστικά και ξεχωρίζουν από τα άλλα ντόπια και εισηγμένα είδη.]]
Τα αποτυπώματα του θυλακίνου μπορούσαν εύκολα να ξεχωρίσουν από άλλα γηγενή ή εισηγμένα είδη ζώων, μια και σε αντίθεση με τις αλεπούδες, γάτες, σκύλους, [[ φασκωλόμυς|φασκωλόμυες]] (''γουόμπατ''), ή τους διαβόλους της Τασμανίας, οι θυλακίνοι διέθεταν στα μπροστινά πέλματα, πολύ μεγάλο πίσω «μαξιλαράκι» και τέσσερα διακριτά μπροστινά, σχεδόν σε ευθεία γραμμή.<ref name="tasparks">{{cite web|url=http://www.parks.tas.gov.au/wildlife/mammals/thylacin.html|title=Wildlife of Tasmania: Mammals of Tasmania: Thylacine, or Tasmanian tiger, ''Thylacinus cynocephalus'' |publisher=Parks and Wildlife Service, Tasmania|year=2006| accessdate =21 November 2006}}</ref> Τα πίσω πόδια ήταν παρόμοια με τα μπροστινά αλλά διέθεταν τέσσερα δάχτυλα αντί για πέντε. Τα νύχια τους παρέμεναν εκτεθειμένα, ως μή-συσταλτά (δεν αποτραβιούντουσαν στο εσωτερικό του ποδιού).<ref name="ABRS" />
Γραμμή 170:
<nowiki> </nowiki>Όποιος και να ήταν ο λόγος, το ζώο πλέον είχε γίνει εξαιρετικά δυσεύρετο στη φύση τη δεκαετία του 1920. Παρά την γενική πεποίθηση πως ο θυλακίνος ευθυνόταν για τις επιθέσεις στα πρόβατα, το 1928 η Τασμανική επιτροπή για το περιβάλλον πρότεινε τη δημιουργία ενός καταφυγίου για την προστασία του είδους, με πιθανές κατάλληλες τοποθεσίες αυτές του [[Ποταμός Άρθουρ (Τασμανία)|ποταμού Άρθουρ]], και ποταμού [[Ποταμός Πάιμαν (Τασμανία)|Πάιμαν]] (''Pieman'') στη δυτική Τασμανία.<ref name="CM2">{{cite web|url=http://www.nma.gov.au/collections/highlights/thylacine|title=Pelt of a thylacine shot in the Pieman River-Zeehan area of Tasmania in 1930: Charles Selby Wilson collection|publisher=National Museum of Australia, Canberra| accessdate =9 January 2012}}</ref>
Το 1930 σκοτώθηκε ο τελευταίος γνωστός άγριος θυλακίνος, στα βορειονατολικά του νησιού, όπου το ζώο, το οποίο αναφέρεται πως ήταν αρσενικό, είχε θεαθεί να κυκλοφορεί κοντά στο σπίτι του ανθρώπου που το σκότωσε για αρκετές εβδομάδες.<ref name="NW">{{cite web|url=http://www.naturalworlds.org/thylacine/history/persecution/persecution_10.htm|title=HISTORY – PERSECUTION – (page 10)|publisher=The Thylacine Museum|year=2006| accessdate =27 November 2006}}</ref> [[File:"Benjamin".jpg|thumb|Ο τελευταίος γνωστός θυλακίνος -ο ''Μπέντζαμιν''- φωτογραφημένος το 1933.]]
Ο τελευταίος αιχμαλωτισμένος θυλακίνος, αργότερα γνωστός με το όνομα Μπέντζαμιν<ref name="P198">[[#Paddle|Paddle (2000)]], pp. 198–201.</ref>, είχε αιχμαλωτιστεί το 1933 και στάλθηκε στον [[Ζωολογικός κήπος του Χόμπαρτ|ζωολογικό κήπο του Χόμπαρτ]] όπου και έζησε εκεί για τρία έτη. Το φύλο του ζώου υπήρξε σημείο συζήτησης από τον καιρό που πέθανε στον ζωολογικό κήπο. Πρόσφατες λεπτομερείς εξετάσεις ενός στιγμιότυπου από την ασπρόμαυρη ταινία που κινηματογραφήθηκε το 1933, επιβεβαιώνουν πως το ζώο ήταν αρσενικό, όπου μεγεθύνοντας την εικόνα και αυξομειώνοντας την αντίθεση και φωτεινότητα στο στιγμιότυπο όπου κάθεται στα δύο πίσω του πόδια, φαίνονται ευκρινώς τα αρσενικά γενετικά όργανα.<ref>{{cite journal|last1=Sleightholme|first1=Stephen|title=Confirmation of the gender of the last captive Thylacine|journal=Royal Zoological Society of NSW|date=29 January 2012|issue=4 |year= 2011|volume =35|pages=953–956|doi=10.7882/AZ.2011.047}}</ref>
Γραμμή 178:
Αν και είχε ήδη οργανωθεί ένα κίνημα προστασίας του θυλακίνου από το 1901, εν μέρει από την ανάγκη προμήθειας δειγμάτων του προς συλλέκτες του εξωτερικού, οι πολιτικές δυσκολίες εμπόδισαν την κάθε μορφή προστασίας μέχρι και το 1936, στις 10 Ιουλίου του 1936, μόλις 59 ημέρες πριν τον θάνατο του τελευταίου ζώου.<ref name="P184">[[#Paddle|Paddle (2000)]], p. 184.</ref>
Στην Αυστραλία, ξεκινώντας απο τις 7 Σεπτεμβρίου του 1996, η ημερομηνία έχει αφιερωθεί επίσημα στην επέτειο του θανάτου του τελευταίας καταγεγραμμένου θυλακίνου.<ref name="TSD">{{cite web|url=http://www.environment.gov.au/biodiversity/threatened/ts-day/index.html|archiveurl=https://web.archive.org/web/20090709141827/http://www.environment.gov.au/biodiversity/threatened/ts-day/index.html|archivedate=2009-07-09|title=National Threatened Species Day|publisher=Department of the Environment and Heritage, Australian Government|year=2006| accessdate =21 November 2006}}</ref>
=== Έκτοτε αναζητήσεις ===
Γραμμή 185:
Παρά τα δεδομένα αυτά όμως, δε βρέθηκαν ποτέ αδιαμφισβήτητα στοιχεία που να υποστηρίζουν πως συνέχιζε να επιβιώνει στη φύση.<ref name="PWS2" /> Μεταξύ του 1967 και 1973 διενεργήθηκε και η πιο έντονη και λεπτομερής αναζήτηση που έχει γίνει ποτέ, με τη συμμετοχή ζωολόγων και κατοίκων της περιοχής, σε όλη την δυτική ακτή της Τασμανίας. Χρησιμοποιήθηκαν επίσης αυτόματες κάμερες καταγραφής, άμεσοι έλεγχοι σε περίπτωση ισχυρισμού πως θεάθηκε το ζώο, και το 1972 δημιουργήθηκε μια επιπλέον εξερευνητική ομάδα η οποία ολοκλήρωσε το έργο της χωρίς να βρει κανένα στοιχείο για την ύπαρξή του.<ref>{{Cite journal| author= Park, Andy |title= Tasmanian tiger – extinct or merely elusive?|journal=Australian Geographic |volume= 1|issue=3 |pages= 66–83|date=July 1986}}</ref>
Οι έρευνες για τον εντοπισμό του ζώου συνεχίζονται, και πρόκειται κυρίως για ιδιωτικές πρωτοβουλίες από λάτρεις του θυλακίνου, με την κάθε πρωτοβουλία να ποικίλει ως προς τον τρόπο διενέργειας της έρευνας, γενικές γνώσεις, και γενικό τρόπο διεξαγωγής. Μερικοί εξερευνητές θέλουν να πιστεύουν πως ακόμα επιζεί και βασίζουν την έρευνα τους στην πίστη τους αυτή, ενώ άλλοι θέλουν να υπολογίσουν τις πιθανότητες να έχει εξαφανιστεί και να ανακαλύψουν περισσότερα στοιχεία για το πώς εξαφανίστηκε. Υπάρχει επίσης και ένας ιστότοπος τον οποίο μπορεί κάποιος να επισκεφτεί και να δηλώσει την θέαση θυλακίνου και τις λεπτομέρειες του περιστατικού.<ref name="Thylacine Research Unit">{{cite web|url=http://thylacineresearchunit.org/ |title=Home – Thylacine . Research . Unit |publisher=Thylacine . Research . Unit . |date=7 September 1936 |accessdate=4 October 2013}}</ref> [[File:Thylacine-sightings-western-australia.PNG|thumb|upright|left|Χάρτης των θεάσεων στα νοτιοδυτικά της [[δυτική Αυστραλία|δυτικής Αυστραλίας]]]]
[[File:Thylacine sightings Tasmania.png|thumb|Χάρτης με τις τοποθεσίες του συνόλου των θεάσεων μεταξύ του 1936 και του 1980 στην [[Τασμανία]]. ''Μαύρο'' = μια θέαση, ''Κόκκινο'' = πολλαπλές θεάσεις]]Ο θυλακίνος είχε κατηγοριοποιηθεί ως απειλούμενο είδος μέχρι το 1982, μια και οι κανονισμοί της [[Διεθνής Ένωση Προστασίας της Φύσης (IUCN)|Διεθνής Ένωσης Προστασίας της Φύσης]] δηλώνουν πως ένα ζώο δε μπορεί να θεωρηθεί εξαφανισμένο παρά μόνο μετά την πάροδο 50 ετών χωρίς επιβεβαιωμένη θέαση στη φύση, και ακολούθησε η κυβέρνηση της Τασμανίας το 1986. Το είδος επίσης αφαιρέθηκε από το Παράρτημα Α της Συνθήκης του Διεθνούς Εμπορίου Απειλούμενων Ειδών (CITES) το 2013.<ref name="CITES2013">{{cite web|url=http://www.cites.org/sites/default/files/eng/notif/2013/E-Notif-2013-012.pdf |title=Amendments to appendices I and II of the Convention |date=19 April 2013 |publisher=Convention on International Trade in Endangered Species of Wild Fauna and Flora |accessdate=16 December 2014}}</ref>
Οι αρχές της Αυστραλίας διαθέτουν 3.800 αναφορές θέασης του ζώου από το 1936, έτος τελικής εξαφάνισης του θυλακίνου στην Τασμανία,<ref name="ARFRA">{{cite web|url=http://arfra.webs.com/informationfaq.htm|title=ARFRA Information/FAQ|publisher=Australian Rare Fauna Research Association|year=2003| accessdate =22 November 2006}}</ref> ενώ διάφοροι άλλοι οργανισμοί αναφέρουν τα δικά τους χαμηλότερα σύνολα.<ref name="sight" /><ref name="TT">{{cite web|url=http://www.tasmanian-tiger.com/sightings.htm|title=Thylacine Sightings Map|author=Emburg, Buck and Emburg, Joan |publisher=Tasmanian-tiger.com| accessdate =22 November 2006}}</ref>
<nowiki> </nowiki>Οι θεάσεις επικεντρώνονται πιο συχνά στην περιοχή της νότιας Βικτώριας,<ref name="smhcbd">{{cite news|url= http://www.smh.com.au/news/Tassie-Tiger/Thyla-seen-near-CBD/2003/08/18/1061059765660.html |title= Thyla seen near CBD? |publisher=The Sydney Morning Herald |date=18 August 2003 |accessdate=15 February 2010}}</ref>με μερικές από αυτές να έχουν δημιουργήσει αρκετή δημοσιότητα με την ύπαρξη μεγάλου πλήθους βιντεοσκοπήσεων, φωτογραφιών, αποτυπωμάτων και ηχητικών ντοκουμέντων<ref>{{cite news | author=Hall, Phil | title =The Bootleg Files: "Footage of the Last Thylacine" | publisher=Film Threat | date =16 February 2007 | url =http://www.
Λόγω της έντονης ενασχόλησης σχετικά με την επανανακάλυψη του θυλακίνου, το είδος θεωρείται συχνά ως [[κρυπτοειδές]].<ref>{{Cite book|last1=Eberhart|first1=George M.|url=https://docs.google.com/viewer?url=http://www.beastofbala.com/files/25.pdf|title=Mysterious Creatures: A Guide to Cryptozoology|year=2002|publisher=Abc-Clio Incorporated|location=Santa Barbara, California|isbn=979-1-576-07283-6|pages=547–550 (section regarding Thylacine)}}</ref><ref>{{Cite book|last1=Coleman|first1=Loren|authorlink1=|last2=Clark|first2=Jerome|authorlink2=|asin=0684856026|title=Cryptozoology A To Z: The Encyclopedia of Loch Monsters, Sasquatch, Chupacabras, and Other Authentic Mysteries of Nature|year=1999|publisher=Touchstone (original edition), Simon & Schuster|isbn=978-0-684-85602-5|pages=238–239 (section regarding Thylacine)}}</ref>
| |||