Ελευθερία πανοράματος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν επίσης ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Ιταλία [ 6 ] και την Ισλανδία , [ 7 ], όπου εξακολουθεί να μην υπάρχει ελευθερία πανόραμα καθόλου. Στην Ιταλία, παρά τις πολλές επίσημες διαμαρτυρίες [ 8 ] και μια εθνική πρωτοβουλία [ 9 ] με επικεφαλής τον δικηγόρο Guido Scorza και το δημοσιογράφο Luca Spinelli (ο οποίος επεσήμανε το ζήτημα), [ 6 ], η δημοσίευση φωτογραφικές αναπαραγωγές των δημόσιων χώρων εξακολουθεί να απαγορεύεται, σύμφωνα με τα παλιά ιταλική νομοθεσία περί πνευματικών δικαιωμάτων [ 10 ] [ 11 ] γίνεται πιο περιοριστική από ένα νόμο που ονομάζεται "Codice Urbani", η οποία αναφέρει, μεταξύ άλλων διατάξεων, ώστε να δημοσιεύσει φωτογραφίες των «πολιτιστικών αγαθών» (που σημαίνει θεωρητικά κάθε πραγματοποιούνται πολιτιστικές και καλλιτεχνικές αντικειμένου / θέση) για εμπορικούς σκοπούς, είναι υποχρεωτικό να λαμβάνουν άδεια από το τοπικό υποκατάστημα του Υπουργείου Τεχνών και Πολιτιστικής Κληρονομιάς, το "Soprintendenza".<div><span style="background-color: white;">Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν επίσης ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Ιταλία</span><ref name="it">Spinelli, L. </ref> και η Ισλανδία,<ref name="is">Salvör Gissurardóttir ''[http://salvor.blog.is/blog/salvor/entry/977597/ Bannað að birta mynd af Hallgrímskirkju]'', [[blog entry]]. </ref> όπου εξακολουθεί να μην υπάρχει ελευθερία πανόραμα καθόλου. Στην Ιταλία, παρά τις πολλές επίσημες διαμαρτυρίες<ref>{{cite web |archiveurl = http://web.archive.org/web/20081025001151/http://www.grillini.it/show.php?4884|archivedate = 2008-10-25|last1 = Grillini|first1 = F.|url = http://www.grillini.it/show.php?4884|title = Diritto di panorama|accessdate = 2008-08-21}}</ref> και μια εθνική πρωτοβουλία<ref>Scorza, G., Spinelli, L., ''[http://www.diritto.it/all.php?file=25583.pdf Dare un senso al degrado]''. </ref> με επικεφαλής τον δικηγόρο Guido Scorza και το δημοσιογράφο Luca Spinelli (ο οποίος επεσήμανε το ζήτημα),<ref name="it">Spinelli, L. </ref> η δημοσίευση φωτογραφικών αναπαραγών των δημόσιων χώρων εξακολουθεί να απαγορεύεται, σύμφωνα με τα παλιά ιταλική νομοθεσία περί πνευματικών δικαιωμάτων<ref>''[http://www.normattiva.it/uri-res/N2Ls?urn:nir:stato:legge:1941-04-22;633!vig= Legge 22 aprile 1941 n. 633]''. </ref><ref>''[http://www.camera.it/parlam/leggi/deleghe/testi/04042dl.htm Decreto Legislativo 22 gennaio 2004, n. 42]''. </ref></div>▼

Ορισμένες χώρες, όπως η Γαλλία ή το Βέλγιο, δεν έχουν συνολική άδεια για την δημιουργία εικόνων μιας καλλιτεχνικής δημιουργίας, όπως ένα έργο αρχιτεκτονικής ή γλυπτικής, σε δημόσιους χώρους και να επιτρέπονται εικόνες των έργων πνευματικής ιδιοκτησίας μόνον υπό ρήτρες "περιστασιακής ενσωμάτωσης". Στη Γαλλία, η άδεια του δημιουργού, αλλά όχι του ιδιοκτήτη, συνεπώς απαιτείται αν το έργο δεν χρησιμοποιείται μόνο δευτερευόντως ή ως φόντο για την εικόνα αλλά σκόπιμα ή ως κεντρικό και ουσιαστικό θέμα του.<div><ref>{{cite web|url = http://legifrance.gouv.fr/affichCodeArticle.do?idArticle=LEGIARTI000006278875&cidTexte=LEGITEXT000006069414&dateTexte=20120705&oldAction=rechCodeArticle|title = Article L.112-2 du Code de la propriété intellectuelle|language = fr|publisher = Legifrance.gouv.fr|date = 1992-07-01|accessdate = 2012-07-20}}</ref></div>▼

<div>Όπως φαίνεται στον παραπάνω χάρτη, υπάρχουν επίσης διεθνείς διαφορές στο συγκεκριμένο ορισμό του «δημόσιου χώρου». Στις περισσότερες χώρες, αυτός περιλαμβάνει μόνο υπαίθριους χώρους (για παράδειγμα, στη Γερμανία),<ref name="de">Seiler, D.: ''[http://www.fotorecht.de/publikationen/gebaeude.html Fotografieren von und in Gebäuden]'', in ''visuell'' 5/2001, p.&nbsp;50. </ref> ενώ ορισμένες άλλες χώρες περιλαμβάνουν επίσης εσωτερικούς χώρους, όπως δημόσια μουσεία (αυτή είναι για παράδειγμα, είναι η περίπτωση στο Ηνωμένο Βασιλείο <ref name="uk">Lydiate, H.: ''[http://www.artquest.org.uk/articles/view/advertising-and-marketing-art-copyright-confusion1 Advertising and marketing art: Copyright confusion]''. </ref> και τη Ρωσία).</div><div><ref name="ru">Elst p. 432, footnote 268. </ref></div>▼