Α΄ Αθηναϊκή Σχολή: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ορόσημο για την εμφάνιση του ρομαντισμού της Α΄ Αθηναϊκής Σχολής είναι το [[1831]], έτος δημοσίευσης των ποιημάτων ''[[Ο Οδοιπόρος (ποίηση)|Ο Οδοιπόρος]]'' του [[Παναγιώτης Σούτσος|Παναγιώτη Σούτσου]] και ''[[Δήμος και Ελένη]]'' του [[Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής|Αλέξανδρου Ρίζου Ραγκαβή]]. Τα χρόνια ώς το [[1850]] ονομάζονται «τα χρόνια της εξόρμησης»<ref>Κ. Θ. Δημαράς, «Η ποίηση στον ΙΘ΄ αιώνα», ''Ελληνικός Ρομαντισμός'', Ερμής, Αθήνα 1994, σελ. 169.</ref>. Είναι η περίοδος στην οποία οι ποιητές προσπαθούν να διαμορφώσουν την φυσιογνωμία τους· η [[Επανάσταση του 1821|Επανάσταση]] είναι το βασικό γεγονός που τροφοδοτεί την ποίηση, οι λογοτέχνες αναζητούν εκφραστικούς τρόπους και χρησιμοποιούν ακόμα και την δημοτική (ή μία μορφή που την προσεγγίζει) και την [[καθαρεύουσα]]. Τα χρόνια [[1850]]-[[1870]] είναι τα χρόνια της ακμής. Οι κυριότεροι εκπρόσωποι ([[Αλέξανδρος Κ. Σούτσος|Αλέξανδρος Σούτσος]], [[Παναγιώτης Σούτσος|Π. Σούτσος]], [[Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής|Ραγκαβής]]) έχουν φτάσει στην ωριμότητα, ενώ εμφανίζονται και νεότεροι ([[Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος]], [[Σπυρίδων Βασιλειάδης]]). Τα χρόνια αυτά σηματοδοτούνται από την κυριαρχία των [[Α' Αθηναϊκή Σχολή#Ποιητικοί διαγωνισμοί|Ποιητικών διαγωνισμών]] του [[Πανεπιστήμιο Αθηνών|Πανεπιστημίου Αθηνών]] και την στροφή προς τον αρχαϊσμό, ενώ γίνονται όλο και πιο έντονα τα αρνητικά χαρακτηριστικά του Αθηναϊκού ρομαντισμού (ατημέλητη μορφή, υπερβολική μελαγχολία, στόμφος και ρητορισμός) τα οποία φτάνουν σε ακραίες μορφές (ακυρολεξία, θανατολαγνεία) κατά την τελευταία περίοδο, της παρακμής ([[1870]]-[[1880]]), όταν έχουν πεθάνει οι κυριότεροι εκπρόσωποι, έχουν παρακμάσει οι [[Α΄ Αθηναϊκή Σχολή#Ποιητικοί διαγωνισμοί|Ποιητικοί διαγωνισμοί]] και κυριαρχεί η μορφή του [[Αχιλλέας Παράσχος|Αχιλλέα Παράσχου]].