Κάρολος ο Φαλακρός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ σήμανση για έλλειψη πηγών |
Yobot (συζήτηση | συνεισφορές) μ Διόρθωση συντακτικών λαθών του κώδικα με τη χρήση AWB (11457) |
||
Γραμμή 31:
| υπογραφή =
}}
Ο '''Κάρολος ο Φαλακρός''' (Karl der Kahle, [[13 Ιουνίου]] [[823]] – [[6 Οκτωβρίου]] [[877]]) ήταν βασιλιάς της [[Δυτική Φραγκία|Δυτικής Φραγκίας]] ([[843]]–[[877]]) και αυτοκράτορας της [[Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]] ([[875]]–[[877]]). Ήταν ο μικρότερος γιος του αυτοκράτορα [[Λουδοβίκος ο Ευσεβής|Λουδοβίκου του ευσεβούς]] από τη δεύτερη σύζυγό του, [[Ιουδήθ της Βαυαρίας (795-843)|Ιουδήθ]], και εγγονός του [[Καρλομάγνος|Καρλομάγνου]]. Μετά από μία σειρά εμφύλιων πολέμων που άρχισαν κατά τη διάρκεια της βασιλείας του πατέρα του, [[Λουδοβίκος ο Ευσεβής|Λουδοβίκου του ευσεβούς]], ο Κάρολος πέτυχε με τη [[Συνθήκη του Βερντέν]] να αποκτήσει το δυτικό μέρος της αυτοκρατορίας.
== Διαμερισμός της μεγάλης αυτοκρατορίας του Καρολομάγνου ==
Όταν οι μεγαλύτεροι αδελφοί του Καρόλου ενηλικιώθηκαν, απαίτησαν από τον πατέρα τους να τους δώσει το μερίδιο τους. Ο Λουδοβίκος ο ευσεβής αναζητούσε και για τον μικρότερο Κάρολο ένα βασίλειο αρχικά στην [[Αλαμανία]] και στην συνέχεια στα [[Πυρηναία]]. Τελικά αποφάσισε να του δώσει μερίδιο την [[Γαλατία]], την περιοχή στην οποία βρίσκεται η σημερινή [[Γαλλία]]. Σε μια [[Δίαιτα]] στο [[Κρεμιέ]] ([[837]]) όρισε τον Κάρολο διάδοχο του, κάτι που έκανε τους μεγαλύτερους αδελφούς του να εξεγερθούν. Ο [[Πεπίνος Α΄ της Ακουιτανίας]] πέθανε ([[838]]) και το δουκάτο παραχωρήθηκε στον Κάρολο.
[[Αρχείο:Charles le Chauve denier Bourges after 848.jpg|thumb|left|200px|Κάρολος ο φαλακρός]]
Ο θάνατος του αυτοκράτορα Λουδοβίκου του ευσεβούς ([[840]]) έφερε πολλές διαμάχες ανάμεσα στους γιους του για την διαδοχή. Ο Κάρολος συμμάχησε με τον [[Λουδοβίκος ο Γερμανικός|Λουδοβίκο τον Γερμανικό]] νικώντας τον [[Λοθάριος Α΄|Λοθάριο]] και τον ανιψιό του [[Πεπίνος Β΄ της Ακουιτανίας|Πεπίνο Β΄ της Ακουιτανίας]], γιο του Πεπίνου Α΄ που διεκδικούσε την Ακουιτανία στις [[25 Ιουνίου]] [[841]] στην μάχη του '''Φοντενέ-αν-Πουισέ'''. Τα επόμενα χρόνια τα δύο αδέλφια επιβεβαίωσαν την συμμαχία τους με τον '''όρκο του Στρασβούργου''': ο πόλεμος τελικά κατέληξε στην [[Συνθήκη του Βερντέν]] τον Αύγουστο του [[843]]. Σύμφωνα με την τελική συμφωνία, ο μικρότερος αδελφός, Κάρολος ο Φαλακρός, θα κληρονομούσε την Δυτική Φραγκία, δηλαδή την σημερινή [[Γαλλία]] μέχρι τον [[ισπανία|Ισπανικό]] ποταμό [[Έβρος (Ισπανία)|Έβρο]], ο Λουδοβίκος την [[
Τα πρώτα χρόνια της βασιλείας τους μέχρι τον θάνατο του Λοθάριου ([[855]]) ήταν σχετικά ειρηνικά, με τα τρία αδέλφια να συνεργάζονται άψογα μεταξύ τους. Το ([[858]]), ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός δέχθηκε πρόσκληση ευγενών να επιτεθεί στην Γαλατία και να εκθρονίσει τον Κάρολο, που ήταν τόσο αντιπαθής στον κόσμο που δεν μπορούσε να συγκεντρώσει στρατό και δραπέτευσε για την [[Βουργουνδία]]. Τελικά ο Κάρολος σώθηκε χάρη στην υποστήριξη των επισκόπων, που αρνήθηκαν να στέψουν τον Λουδοβίκο βασιλιά, και των [[Γουέλφοι και Γιβελλίνοι|Γουέλφων]], που υποστήριζαν την μητέρα του, Ιουδήθ. Όταν πέθανε ο ανιψιός του, [[Λοθάριος Β΄ της Λοθαριγγίας]] ([[869]]), επιχείρησε να καταλάβει τα εδάφη του, αλλά με την [[Συνθήκη του Μέρσεν]] ([[870]]) αναγκάστηκε να τα μοιράσει με τον αδελφό του Λουδοβίκο τον Γερμανικό.
| |||