Φρανθίσκο Γκόγια: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 68:
[[Αρχείο:Francisco de Goya y Lucientes 054.jpg|left|thumb|260px|'''''[[Η οικογένεια του Καρόλου Δ']]''''' (Φρανθίσκο Γκόγια, [[1800]], Ελαιογραφία σε μουσαμά, 280× 336cm, [[Μουσείο ντελ Πράδο]], [[Μαδρίτη]])]]
Από το [[1786]], χρονιά κατά την οποία έλαβε τον τίτλο του «ζωγράφου του βασιλιά», ο Γκόγια ξεχώρισε και έγινε περισσότερο γνωστός μέσα από τις προσωπογραφίες του, φιλοτεχνώντας κυρίως πορτρέτα εκπροσώπων της άρχουσας τάξης και πλούσιων αστών. Στο ομαδικό πορτρέτο ''[[Η οικογένεια του Καρόλου Δ΄|Η Οικογένεια του Καρόλου Δ΄]]'', ακολούθησε το παράδειγμα του [[Ντιέγο Βελάθκεθ]], απεικονίζοντας τον εαυτό του σε μία άκρη του πίνακα, όπως είχε κάνει και ο Βελάθκεθ στον πίνακα ''[[Λας Μενίνας|Las Meninas]]''.<ref>[http://www.museodelprado.es/en/the-collection/online-gallery/on-line-gallery/obra/the-family-of-carlos-iv/ Museo Nacional del Prado - ''The family of King Carlos IV'' \]</ref> Ο Γκόγια είχε μελετήσει το έργο του Βελάθκεθ, ο οποίος επίσης διακρίθηκε ως προσωπογράφος, και πιθανώς επηρεάστηκε από αυτό. Ενδεικτικό είναι ακόμα το γεγονός πως επέλεξε να απεικονίσει με απόλυτα ρεαλιστικό τρόπο τα μέλη της βασιλικής οικογένειας, χωρίς διάθεση κολακείας. Ανάμεσα στους διακεκριμένους παραγγελιοδότες του Γκόγια, ανήκε επίσης ο [[πρωθυπουργός]] της Ισπανίας, [[Μανουέλ ντε Γοδόι|Μανουέλ Γοδόι]].
[[Αρχείο:Courtyard with Lunatics by Goya 1794.jpg|left|thumb|220px|''[[Το προαύλιο των τρελών]]'', λάδι σε λευκοσίδηρο, [[Μουσείο Meadows]]]]
Το γεγονός της βαριάς ασθένειάς του, που εκδηλώθηκε το [[1792]] και προκάλεσε μεταξύ άλλων την απώλεια της ακοής του, αποτέλεσε πιθανά την αφορμή για την έντονη διαφοροποίηση των καλλιτεχνικών προσανατολισμών του και την απεικόνιση των προσωπικών του οραμάτων, πέρα από τις επίσημες παραγγελίες που αναλάμβανε. Την περίοδο αυτή ολοκλήρωσε ένα νέο κύκλο έργων μικρών διαστάσεων, ζωγραφισμένα σε πλάκες λευκοσίδηρου, που διακρίνονταν για την πρωτοτυπία, τη φαντασία αλλά και την εφιαλτική ατμόσφαιρα τους. Σε ένα από αυτά, με τίτλο ''[[Το προαύλιο των τρελών]]'', ο Γκόγια απεικόνισε μία ομάδα τρελών, μερικοί από τους οποίους παλεύουν μεταξύ τους ενώ άλλοι χαμογελούν ή ειρωνεύονται προς τον θεατή. Στον πίνακα φαίνεται αμυδρά μία περίφραξη, ενώ ο φωτισμός εντείνει με τη σειρά του τη ζοφερή ατμόσφαιρα που μεταδίδεται. Στα πλαίσια των «οραματικών» έργων του, ο Γκόγια κυκλοφόρησε το [[1799]] μία σειρά 80 χαρακτικών, με τον γενικό τίτλο ''[[Τα Καπρίτσια|Καπρίτσια]]'' (όρος που απέδιδε περισσότερο την έννοια ''φαντασιώσεις''). Για τη δημιουργία των χαρακτικών, υιοθέτησε τη μέθοδο της [[οξυγραφία|οξυγραφίας]], κυρίως της γραμμικής, αλλά και της τονικής. Οι συνθέσεις σατίριζαν ή καυτηρίαζαν τα ανθρώπινα πάθη ή τα ήθη της κοινωνίας της εποχής, ειδικότερα την εξουσία της Ιεράς Εξέτασης και γενικά του κλήρου,<ref>Simon, Linda, [http://www.worldandi.com/newhome/public/2004/february/bkpub1.asp "The Sleep of Reason"], ''The World and I</ref> τη στιγμή που ο ίδιος ο Γκόγια αποτελούσε οπαδό του [[Διαφωτισμός|Διαφωτισμού]]. Λίγες ημέρες μετά την κυκλοφορία τους, τα ''Καπρίτσια'' έπαψαν να διατίθενται, πιθανά υπό το βάρος πιέσεων που ασκήθηκαν από εκκλησιαστικούς κύκλους, ενώ το 1803 οι μήτρες των χαρακτικών δόθηκαν ως δώρο στον Κάρολο Δ' και μεταφέρθηκαν στο Βασιλικό Χαλκογραφείο. Τυπώθηκαν εκ νέου πολύ μεταγενέστερα, στα μέσα του [[19ος αιώνας|19ου αιώνα]], ενισχύοντας σημαντικά τη φήμη του Γκόγια εκτός των ισπανικών συνόρων.<ref name="Rose-Hagen">''Γκόγια'', Rose-Marie & Rainer Hagen, σ.38, Taschen</ref>
| |||