[[Αρχείο:Makassar traditional port.jpg|thumb|250px|Το παραδοσιακό λιμάνι του Μακασάρ, όπου δένουν τα πλοία πισίνι, παραδοσιακά ινδονησιακά ιστιοφόρα που χρησιμοποιούνται για μεγάλες αποστάσεις]]
Το '''Μακασάρ''' ([[ινδονησιακά]]: ''Kota Makassar'') είναι πρωτεύουσα της επαρχίας Νότιο ΣουλαούεζιΣουλαουέζι, [[Ινδονησία]], και η μεγαλύτερη πόλη τουτης νήσου [[Σουλαουέζι]]. Από το 1971 μέχρι το 1999 η πόλη ονομάζοτανονομαζόταν '''Ουτζούνγκ Παντάνγκ''' εξαιτίας ενός προαποικιακού οχυρού και σήμερα τα δύο ονομάταονόματα χρησιμοποιούνται εξίσου. Σύμφωνα με την απογραφή του 2010 η πόλη είχε 1.334.090 κατοίκους, κατατάσσοντας το Μακασάρ ως την 10η μεγαλύτερη πόλη στη χώρα. Βρίσκεται στο νοτιοδυτικό άκρο του νησιού με μέτωπο προς το στενό του Μακασάρ.
Οι πρώτες αναφορές της πόλης χρονολογούνται από 14ο αιώνα. Μέχρι το 16ο αιώνα είχε εξελιχθεί στο κύριοκυριότερο λιμάνι του ΣουλαβέσιΣουλαουέζι και σημαντικό πολιτικό κέντρο, καθώς ήταν κέντρο εξουσίας των σουλτανάτων Γκόβα και Ταλό. Το 1667 εξαιτίας των επιθέσεων από τον στρατό Ολλανδών και [[Μπουργκίς]] παραδώθηκεπαραδόθηκε αρχικά το οχυρό Ουτζούνγκ Παντάνγκ και το 1669 το ισχυρότερο οχυρό Σομπαόπου, στο οποίο βρισκόταν το παλάτι του Σουλτάνου. Το 19ο αιώνα άρχισε η καλλιέργεια και η εμπορεία [[κοκκοκάρυδο|κοκκοκάρυδων]] και άλλων μπαχαρικών με αποτέλεσμα το Μακασσάρ να αναπτυχθεί. Το 1938 έγινε πρωτεύουσα της ολλανδικής επαρχείαςεπαρχίας «Μεγάλη Ανατολή» η οποία περιλάμβανε ολόκληρη την ανατολική Ινδονησία. Μετά την απελευθέρωση της ΙνδονήσιαςΙνδονησίας ο πληθυσμός της πόλης αυξήθηκε από τους μετανάστες που έφευγαν μακριά από τις συμπλοκές με αποτελεσμάαποτέλεσμα να αστικοποιηθεί γρήγορα.<ref>{{cite book|title = Labour Mobility and the Dynamics of the Construction Industry Labour Market: (the Case of Makassar, Indonesia) | author = Chairil Anwar |publisher = Cuvillier Verlag |year = 2004 |pages = 45,46,50 |url = http://books.google.gr/books?id=vmWc_IgaZzgC |isbn = 9783865371409}}</ref>
Η κύρια πηγή εισοδήματος της πόλης είναι το λιμάνι, το οποίο είναι το κύριο λιμάνι του νότιου Σουλαουέζι. Το λίμανιλιμάνι χρησιμοποιείται κυρίως για την εξαγωγή αγροτικών προϊόντων, κυρίως [[πίτουρο]] και [[κακάο]] στην Ανατολική Ασία και την Αμερική.<ref>[http://www.kadinsulsel.or.id/komeks.htm Export commodity by destination from Makassar Port] Ανακτήθηκε την 22 Σεπτεμβρίου 2012.</ref> Κατά τη διάρκεια της αποικιοκρατίας η πόλη ήταν γνωστή για το λάδι Μακασάρ, το οποίο χρησιμοποίοτανχρησιμοποιόταν ως προϊόν περιποίησης μαλλιών, και τον [[έβενος|έβενο]] του Μακασάρ.
