Γιακόβ Σβέτοσλαβ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η ακριβής καταγωγή του Γιακόβ Σβέτοσλαβ δεν είναι καθαρή, αν και είναι γνωστό ότι ήταν ο ίδιος Ρώσος ευγενής ή ο γιος κάποιου. Ο Γιακόβ ή ο πατέρας του πιθανότατα έφτασαν στην Βουλγαρία με το κύμα των Ρώσων που έφευγαν λόγω της Μογγολικής εισβολής στη Ρωσία το πρώτο μισό του 13ου αιώνα.<ref name="fine175">Fine, p. 175.</ref> Ο ιστορικός Πλάμεν Παβλόφ θεωρεί ότι ο Γιακόβ Σβέτοσλαβ ήταν απόγονος των πριγκίπων των [[Κράτος των Ρως|Ρως του Κιέβου]], και υπολογίζει την ημερομηνία γέννησής του τις δεκατίες 1210 ή 1220.<ref name="ppavlov">Павлов.</ref> Στα τέλη της δεκαετίας 1250, ο Γιακόβ Σβέτοσλαβ ήταν ήδη ισχυρός ευγενής. Παντρεύτηκε μια κόρη του [[Θεόδωρος Β΄ Λάσκαρης|Θεόδωρου Β΄ Λάσκαρη]] από τον γάμο του με την κόρη του [[Τσάρος|Τσάρου]] [[Ιβάν Ασέν Β΄]], Ελένη. Μέχρι το 1261, είχε γίνει [[Δεσπότης]], υψηλόβαθμος ευγενής στην Βουλγαρική ιεραρχία. Ο τίτλος του απονεμήθηκε πιθανά από τον δικό του άρχοντα, τον ηγεμόνα της Βουλγαρίας, παρά τον [[Κατάλογος Βυζαντινών αυτοκρατόρων|Βυζαντινό αυτοκράτορα]],<ref name="fine175" /> πιθανά τον [[Κωνσταντίνος Τιχ|Κωνσταντίνο Τιχ]].<ref name="ppavlov" /> Ο Γιακόβ Σβέτοσλαβ ήταν κοντά στην Βουλγαρική αυλή και δήλωσε υποταγή στον Κωνσταντίνο. Έτσι, ο τσάρος τον έκανε ηγεμόνα μιας κτίσης που συνήθως θεωρούνταν ότι ήταν νότια από την περιφέρεια του Βίντιν στη δυτική Βουλγαρική Αυτοκρατορία.<ref name="fine175" /> Βυζαντινές πηγές αναφέρουν για τις κτίσεις του ότι βρίσκονταν "«κοντά στον [[Αίμος|Αίμο]]"», συνεπώς κοντά στην [[Σόφια]],<ref name="ppavlov" /> μεταξύ των Ουγγρικών κτίσεων στα βόρεια και την [[Μακεδονία]] στα νότια.<ref>Златарски, p. 499.</ref>

Το 1261, διοίκησε τις Βουλγαρικές δυνάμεις σε ένα πόλεμο εναντίον της Ουγγαρίας κοντά στο [[Ντρομπέτα-Τούρνου Σεβερίν|Σεβερίν]] (δυτική [[Βλαχία]]), και το 1262 πιθανά πολέμησε εναντίον του Βυζαντίου, όταν ο Βυζαντινός στρατός εισέβαλε στα εδάφη του τον επόμενο έτος κατά τη διάρκεια μια αντιβουλγαρικής εκστρατείας. Οι αδιάρρηκτοι δεσμοί του Γιακόβ Σβέτοσλαβ με τη Ρωσική πατρίδα του μαρτυράται από το αίτημά του προς τον [[Πατριάρχης Βουλγαρίας|Βούλγαρο πατριάρχη]]. Ο Γιακόβ αιτήθηκε τη λήψη ενός αντιγράφου του [[Νομοκανόνας|Νομοκανόνα]] που μετά στάλθηκε στον Κύριλλο Β΄, τον Μητροπολίτη του Κιέβου. Είχε ως παράρτημα μια επιστολή από τον Γιακόβ όπου ο ευγενής αποκαλεί τον μητροπολίτη "«επίσκοπο όλης της Ρωσικής γης... των προγόνων μου"». Το αντίγραφο τελειώνει με ένα απόσπασμα στο οποίο ο Γιακόβ αποκαλείται "«Βούλγαρος δεσπότης"».<ref>Златарски, pp. 501–502.</ref> Επίσης έκοψε δικά του νομίσματα που φέρουν ατελείς εικόνες του [[Άγιος Δημήτριος|Αγίου Δημητρίου]] ή του Γιακόβ του ίδιου, ντυμένου ως πολεμιστή με κράνος και σπαθί.<ref name="ppavlov" />

Παρά την αντίσταση των Βουλγάρων, οι Ούγγροι υπέταξαν μια σειρά από πόλεις όπως το [[Πλέβεν]]. Παρά την προηγούμενη αποστασία του Γιακόβ Σβέτοσλαβ στην βουλγαρική κυριαρχία, οι Ούγγροι τον επανέφεραν ως κυβερνήτη-μαριονέτα της περιφέρειας του Βίντιν. Το 1266, αναφέρθηκε ακόμη και ως «τσάρος των Βουλγάρων» ''(imperator Bulgarorum'')<ref>Златарски, p. 508.</ref> σε ουγγρικές πηγές, ενδεχομένως, για να ενθαρρυνθεί η αντιπαλότητα μεταξύ του Κωνσταντίνου και του Γιακόβ Σβέτοσλαβ για το βουλγαρικό θρόνο ή απλώς για να ικανοποιήσουν τις φιλοδοξίες του Γιακόβ.<ref name="fine178–179">Fine, pp. 178–179.</ref><h2>Τελική υποταγή στη Βουλγαρία και θάνατος</h2>Ο θάνατος του Στεφάνου Ε΄ το 1272 σήμαινε ότι τον διαδεχόταν το βρέφος γιος του [[Λαδίσλαος Δ΄ της Ουγγαρίας|Λαδίσλαος Δ΄]], με την χείρα σύζυγό του και μητέρα του αγοριού, Ελισάβετ, ως αντιβασίλλισα. Εκείνη την εποχή, ο Γιακόβ Σβέτοσλαβ διατουρούνταν ακόμη στο Βίντιν ως Ούγκρος υποτελής. Πιθανά το 1273, η Ουγγρική ηγεμονία στο Μπρανίτσεβο, δυτικά των κτήσεων του Γιακόβ, τέθηκε σε τέρμα από δυο [[Κουμάνοι|Κουμάνους]]-Βούλγαρους ευγενείς, τους Νταρμάν και Κουντελίν. Απομονομένος από τους Ούγγρους κυριάρχους του και αντιμετωπίζοντας την απειλή μιας Βουλγαρικής επίθεσης από τα ανατολικά, ο Γιακόβ Σβέτοσλαβ για άλλη μια φορά υποτάχτηκε στην Βουλγαρία. Έφτασε στο [[Βελίκο Τίρνοβο|Τάρνοβο]] για να διαπραγματευτεί την υποτγή του με την βασιλική σύζυγο του Κωνσταντίνου, [[Μαρία Παλαιολογίνα Καντακουζηνή]], που ήταν η κυρίαρχη φιγούρα στην αυτοκρατορία εκείνη την εποχή, λόγω της παράλυσης του τσάρου . Εκεί, ο Ιακώβ εγκρίθηκε επισήμως από την πολύ νεότερη<ref name="ppavlov2">Павлов.</ref> Μαρία ως δεύτερος γιος της, μετά το βρέφος διάδοχο [[Μιχαήλ Ασέν Β΄]]. Αυτή η υιοθεσία σταθεροποίησε τους δεσμούς του με την αυλή και σήμαινε ότι θα μπορούσε να διατηρήσει με ασφάλεια την αυτόνομη κτήση του ως Βούλγαρος υποτελής. Ο ίδιος έτρεφε επίσης ελπίδες να ανέβει στο θρόνο με τον παραμερισμό του Μιχαήλ όταν ο Κωνσταντίνος πέθανε.<ref name="fine181–183">Fine, pp. 181–183.</ref> Υποψιασμένη για αυτές τις άπιστες προθέσεις του Γιακόβ, η σύζυγος του Κωνσταντίνου Μαρία πιστεύεται ότι τον δηλητηρίασε,<ref>Бакалов.</ref> και πέθανε το 1275 ή 1276/1777, λίγο πριν από την [[Εξέγερση του Ιβάιλο|Εξέγερση του Ιβάιλο]].<ref name="ppavlov2" />

* {{cite book |title = Електронно издание "История на България"|language = BulgarianΒουλγαρικά|last = Бакалов|first = Георги|author2 = Милен Куманов|publisher = Труд, Сирма|location = София|year = 2003|isbn = 954528613X|chapter = Яков Светослав (неизв.–около 1276)|type = CD}}

* {{cite book|last = Павлов|first = Пламен|title = Бунтари и авантюристи в средновековна България|publisher = LiterNet|location = Варна|year = 2005|chapter = Руски "бродници", политически бегълци и военачалници през XII-XIV в.|chapterurl = http://liternet.bg/publish13/p_pavlov/buntari/ruski.htm|language = BulgarianΒουλγαρικά|isbn = 954-304-152-0|format = HTML}}