Στη νεότερη ελληνική ιστορία και συγκεκριμένα στο μεσοπόλεμο, στην περίοδο 1928-1931, με τον όρο φραξιονισμός ή '''φραξιονιστική πάλη χωρίς αρχές''' που έλαβε ευρύτατη χρήση χαρακτηρίστηκε η πολιτική κρίση που είχε ξεσπάσει μέσα στους κόλπους του [[ΚΚΕ]] και της [[ΟΚΝΕ]] η οποία και έληξε το Νοέμβριο του 1931.
=== Φραξιονιστική Πάλη Χωρίς Αρχές ===
Την εποχή εκείνη η ηγεσία και ο μηχανισμός των δύο αυτών Οργανώσεων [[ΚΚΕ]] και [[ΟΚΝΕ]] είχε διασπαστεί σε δύο αντίπαλες παρατάξεις προσπαθώντας η μία να επιβληθεί ή και να εξουδετερώσει την άλλη. Στα μέσα μάλιστα του 1931 φαίνεται πως το ΚΚΕ είχε οδηγηθεί σχεδόν στην αποσύνθεση με επακόλουθο την αντανάκλαση της στα εργατικά στρώματα.<ref>Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ (2012), & Ελεφάντης (1976), σελ.99</ref>
Η μία παράταξη, η δεξιά, με επικεφαλής τους [[Ανδρόνικος Χαϊτάς|Χαϊτά]], [[Κώστας Ευτυχιάδης|Ευτυχιάδη]] και [[Γιώργος Κολοζώφ|Κολοζώφ]] ήρθε σε ολομέτωπη σύγκρουση με την αριστερή των συνδικαλιστών [[Γιώργης Σιάντος|Σιάντου]], [[Κώστας Θέος|Θέου]], Πυλιώτη, [[Δημήτρης Παπαρήγας|Παπαρήγα]] και Ασίκη. Μετά την φυλάκιση από το αστικό καθεστώς το Σεπτέμβριο του 1930 του Γραμματέα Χαϊτά και των Ευτυχιάδη-Κολοζώφ την ηγεσία στο κόμμα ανέλαβε η ομάδα των Σιάντου-Θέου.
Η ομάδα των Χαϊτά-Ευτυχιάδη είχε σαν σύνθημα το "πρώτα οργάνωση και ύστερα επανάσταση", ενώ των Σιάντου-Θέου "την μετατροπή των αυθόρμητων λαϊκών κινητοποιήσεων σε γενική πολιτική απεργία".<ref>Ελεφάντης (1976), σελ.114</ref> Η [[Κομμουνιστική Διεθνής]] χαρακτήρισε την ομάδα των Χαϊτά-Ευτυχιάδη '''οππορτουνιστική δεξιά φράξια''', ενώ των Σιάντου-Θέου '''αναρχοσυνδικαλιστική''', αποκλίνουσες και οι δύο από την ορθόδοξη γραμμή του Μαρξισμού-Λενινισμού.
Η μετέπειτα διαφώτιση, την εποχή του Ζαχαριάδη, υποστήριξε ότι η "Φραξιονιστική Πάλη Χωρίς Αρχές" ήταν "απολιτική" και ότι οφειλόταν κυρίως στη "μεγαλοποίηση πολιτικών μικροαποχρώσεων και σε προσωπικές διαφορές".<ref>Ελεφάντης (1976), σελ.113</ref>
