Γιώργος Γληνός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Γεώργιος (Γιώργος) Γληνός''' (1895 - 5 Ιανουαρίου 1966)<ref>{{cite web|title=Γληνός Γιώργος|url=http://pandektis.ekt.gr/pandektis/handle/10442/63559|work=Πανδέκτης|publisher=Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών/ΕIE|accessdate=09.11.2015}}</ref> ήταν [[Έλληνας]] ηθοποιός του θεάτρου, ο οποίος εμφανίστηκε λίγο και στον κινηματογράφο. Διακρίθηκε σε ερμηνείες έργων τόσο του ελαφρού, όσο και τουκλασικού και νεώτερου δραματολογίου.

Γεννήθηκε στη [[Σμύρνη]] το [[1895]]. O πατέρας του, Αλέξανδρος, ήταν από την [[Άνδρος|Άνδρο]] ενώ η μητέρα του, Αικατερίνη, ήταν Σμυρνιά.<ref>[[#Σιδ1953|Σιδέρης (1953)]], σελ.50.</ref> Ενδιαφέρθηκε για το θέατρο από νεαρή ηλικία και από το 1912, ύστερα από μια επίσκεψη του θιάσου της [[Κυβέλη]]ς στη Σμύρνη, είχε πλέον κατασταλάξει στο ότι ήθελε να γίνει ηθοποιός.<ref name="Σιδ-51">[[#Σιδ1953|Σιδέρης (1953)]], σελ.51.</ref> Η αντίδραση, όμως, του πατέρα του, είχε ως αποτέλεσμα να ξεκινήσει την πορεία του πάνω στο σανίδι πέντε χρόνια αργότερα, στις αρχές του 1917, παίζοντας σε μια κωμωδία του Μπισόν ([[:en:Alexandre Bisson|Alexandre Bisson]]).<ref name="Σιδ-51"/> Εντάχθηκε στο σχήμα του "Καλλιτεχνικού Θιάσου Σμύρνης", πρωταγωνιστώντας κυρίως σε οπερέτες ως τενόρος.<ref>[[#Παρ1961|Παραράς (1961)]], σελ.265.</ref> Το 1919 επισκέφθηκε την Αθήνα, λαμβάνοντας μέρος -μεταξύ άλλων- και σε παράσταση του [[Ο Βαφτιστικός|Βαφτιστικού]] του [[Θεόφραστος Σακελλαρίδης|Σακελλαρίδη]]. Τότε γνώρισε την [[Μαρίκα Κοτοπούλη]], η οποία τον πήρε μαζί της στο ανέβασμα μιας δραματικής κωμωδίας του Νικοντέμι ([[:en:Dario Niccodemi|Dario Niccodemi]]), απομακρύνοντάς τον οριστικά από το ελαφρύ λυρικό θέατρο. Το 1920, λόγω του πολέμου, ο Γληνός, επέστρεψε στη Σμύρνη, όπου ως στρατιώτης εμφανίστηκε στο θέατρο, παίζοντας μεταξύ άλλων και στους ''Βρυκόλακες'' του [[Ερρίκος Ίψεν|Ίψεν]].
<ref name="Σιδ-523">[[#Σιδ1953|Σιδέρης (1953)]], σελ.52-53.</ref>

Από τους ρόλους που υποδύθηκε ξεχώρισαν αυτοί του Ιάγου στον ''Οθέλλο'' και του τρελού Φέστα στη ''Δωδεκάτη νύχτα'' του [[Σαίξπηρ]], του Φιλίππου Β΄ στον ''Δον Κάρλο'' του [[Σίλλερ]], του Μεφιστοφελή στον ''Φάουστ'' του [[Γκαίτε]], του Ταρτούφου στο ομότιτλο έργο του [[Μολιέρος|Μολιέρου]], του Λεόντιου στο ''Χειμωνιάτικο παραμύθι'' του [[Άγγελος Τερζάκης|Τερζάκη]] κ.άλ.,<ref>[[#Γλην1961|Γληνός (1961)]], σελ. 221.</ref> του Τιερέχεν στη ''Σκουριά'' των Β.Κίρσον και Α.Ουσπένσκυ, στον πρόξενο Γκόρτυ του ''Να ντύσουμε τους γυμνούς'' του [[Λουίτζι Πιραντέλλο|Πιραντέλο]] κ.άλ.<ref name="ΜΡ67"/> Εμφανίσθηκε, επίσης, και στον κινηματογράφο.

Ο Γληνός εξέδωσε το 1953 το σπουδαίο βιβλίο με τον τίτλο [[#Γλην1953|''Ώρες σκηνής'']], έναν συλλογικό τόμο δοκιμίων και σκέψεων που αναφέρονται στο ελληνικό θέατρο της εποχής του. Τιμήθηκε αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της ζωής του για τη σημαντική προσφορά του στο ελληνικό θέατρο. Το 1943, ο θεατρικός κόσμος της χώρας οργάνωσε τον εορτασμό των "καλλιτεχνικών εικοσιπεντάχρονων" του Γιώργου Γληνού.<ref>[[#Γλην1953|Γληνός (1953)]], σελ. 204 ''κ.εξ.''</ref> Το 1954 τιμήθηκε από την [[Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών]] "για τα 35 χρόνια της καλλιτεχνικής του δράσης" ως ένας από τους "αξιώτερους και πιο σημαντικούς εργάτες της νεοελληνικής σκηνής"<ref>[[#ref=Κουκ1961|Κουκούλας (1961)]], σελ.241.</ref> και το 1962 από την [[Εστία Νέας Σμύρνης]]<ref name="ΝΜ266">[[#Ματσ1964|Μάτσας (1964)]], σελ.266.</ref> Επιπλέον, η πολιτεία του απένειμε το Χρυσό Σταυρό του Φοίνικος.<ref name="ΝΜ266"/>

*Η Αγνή του λιμανιού (1952), του [[Γιώργος Τζαβέλλας|Γιώργου Τζαβέλλα]], ως "καπετάν Γιακουμής", όπου αντικατέστησε τον [[Αιμίλιος Βεάκης|Αιμίλιο Βεάκη]] που είχε στο μεταξύ πεθάνει.<ref>[[#Τζαβ1953|Τzαβέλλας (1953)]], σελ.231.</ref>

**{{cite book|first=Νέστορας|last=Μάτσας|chapter=Ένας μεγάλος μύστης του Διονύσου|pages=166-266167|ref=Ματσ1964}}