Ερνστ Κάλτενμπρουνερ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το μεγάλο άλμα στην καριέρα του ήλθε μετά τη δολοφονία του [[Ράινχαρντ Χάιντριχ]] το [[1942]], αρχηγού του RSHA, στο οποίο υπαγόταν και η [[Γκεστάπο]] και η Yπηρεσία Πληροφοριών των SS ([[Sicherheitsdienst]] - ''SD'').<ref name="Black-3"/> Για ένα μικρό χρονικό διάστημα την αρχηγία τoυ Κεντρικού Γραφείου είχε ανάβει προσωπικά ο [[Χάινριχ Χίμλερ]], το 1943 όμως διόρισε στη θέση αυτή στον Κάλτενμπρουνερ. Παράλληλα, λόγω της θέσης του, έγινε προϊστάμενος των στρατοπέδων συγκέντρωσης και εξόντωσης, με στενότερους συνεργάτες του τον Άιχμαν και τον [[Ρούντολφ Ες (Άουσβιτς)|Ρούντολφ Ες]] (Höss), Διοικητή του στρατοπέδου του [[Στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς|Άουσβιτς-Μπίρκεναου]]. Επίσης, ονομάσθηκε Πρόεδρος της Διεθνούς Επιτροπής Αστυνομίας Δίωξης Εγκλήματος, η οποία μετά τον Πόλεμο μετονομάσθηκε σε [[Ιντερπόλ]].

 

Η εξουσία του Κάλτενμπρουνερ ενισχύθηκε ιδιαίτερα προς το τέλος του Πολέμου και ιδιαίτερα μετά την απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ στις [[20 Ιουλίου]] [[1944]], οπότε και απέκτησε άμεση πρόσβαση στον Φύρερ. Η επιρροή του στον Χίτλερ ήταν τόση, ώστε λέγεται ότι ακόμη και ο Χίμλερ τον φοβόταν. Πράγματι, είχε εξελιχθεί σε τρομακτική φυσιογνωμία, καθώς σε αυτό συνέβαλαν το ύψος του (2,01 μ.) και το "ξερακιανό" και "γεμάτο ουλές"<ref name="Γκολντ-107">[[#Γκολντ|Γκόλντενσον (2004)]], σ. 107.</ref> πρόσωπό του (αποτέλεσμα κατ' άλλους μονομαχίας στα φοιτητικά του χρόνια, κατ' άλλους τροχαίου ατυχήματος καθώς οδηγούσε μεθυσμένος) και ο άστατος, κυκλοθυμικός του χαρακτήρας.

 

===Το τέλος===

Με την κατάρρευση της [[Ναζιστική Γερμανία|Ναζιστικής Γερμανίας]] ο Κάλτενμπρουνερ έδωσε εντολή σε όλους τους διοικητές στρατοπέδων να εκτελέσουν τους κρατουμένους και στη συνέχεια να φύγουν από τα στρατόπεδα. Ο ίδιος πήρε ένα αναγνωριστικό αεροσκάφος και πέταξε προς νότο. Αναγκάσθηκε, όμως, να προσγειωθεί και συνελήφθη από τους Συμμάχους.

 

Δικάστηκε στη Δίκη της Νυρεμβέργης, εκπροσωπώντας στο εδώλειο τα SS, δεδομένης της απουσίας των Χάιντριχ και Χίμλερ.<ref name="Black-3"/> Υποστήριξε πως ήταν αθώος για τα εγκλήματα που τον κατηγορούσαν. Ισχυρίστηκε πως δε γνώριζε τις "φρικαλεότητες" που διαπράττονταν "κάτω από τις διαταγές του Χίμλερ", διότι αυτός εργαζόταν "κλεισμένος στο γραφείο [του] στο Βερολίνο".<ref>[[#Γκολντ|Γκόλντενσον (2004)]], σ. 108.</ref> Κατά τη διάρκεια της κράτησής του, υπέστη δυο επεισόδια υπαραχνοειδούς αιμορραγίας.<ref name="Γκολντ-107"/> Κρίθηκε ένοχος για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και καταδικάστηκε σε θάνατο με απαγχονισμό. Η ποινή εκτελέστηκε στις 16 Οκτωβρίου 1946.