Έντουαρντ Τζέννερ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

| ημερομηνία_γέννησης = [[17 Μαΐου]] [[1749]]

| ημερομηνία_θανάτου = {{ηθηλ|1823|1|26|1749|5|17}}

| αιτία_θανάτου =

| υπηκοότητα =

| εθνικότητα = [[Αγγλία|Αγγλική]]

 

== Βιογραφία ==

 

Ο Τζέννερ εργαζόταν σε αγροτική περιοχή και, κατά συνέπεια, οι περισσότεροι πελάτες του ήταν αγρότες και αγελαδοτρόφοι. Κατά το 18ο αιώνα η [[ευλογιά]] ήταν πολύ κοινή νόσος και αποτελούσε μια από τις κυριότερες αιτίες θανάτου. Η [[ευλογιά]] είναι ιογενής ασθένεια (οφείλεται στον ιό "Variolae Vaccinae") και μαρτυρίες για την ύπαρξή της χρονολογούνται από το 1157 π.Χ., καθώς πιθανολογείται ότι από ευλογιά πέθανε ο [[Φαραώ]] [[Ραμσής ο 5ος]]. Από την ίδια ασθένεια πιθανολογείται ότι πέθαναν ή προσβλήθηκαν πολλά επιφανή μέλη της ανθρώπινης κοινωνίας, όπως ο [[Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ|Μότσαρτ]], η βασίλισσα [[Ελισάβετ Α']], ο [[Τζορτζ Ουάσινγκτον]], ο [[Αβραάμ Λίνκολν]]. Ήταν ευρύτατα διαδεδομένη ανά τον Κόσμο και ιδιαίτερα επικίνδυνη. Χάρη στον Τζέννερ και το εμβόλιό του η [[Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας]] διακήρυξε, το 1980, ότι οι κάτοικοι του πλανήτη είναι πλέον "απαλλαγμένοι από την ενδημική ευλογιά". Τελευταίο θύμα της αναφέρθηκε το 1977 στη [[Σομαλία]].<ref>[http://www.dinweb.org/dinweb/DINMuseum/Edward%20Jenner.asp DIN.org]</ref>

Στην [[Κίνα]] είχαν γίνει ορισμένες προσπάθειες για την προστασία του ανθρώπου από την ευλογιά: Αποξήραιναν και κονιοποιούσαν μια εφελκίδα από προσβεβλημένο άτομο και στη συνέχεια εισήγαγαν τη σκόνη με τη βοήθεια ενός αργυρού σωλήνα στο αριστερό ρουθούνι - για τους άρρενες - ή στο δεξιό - για τις θήλεις. Στις περισσότερες περιπτώσεις, όσοι δέχονταν αυτή τη σκόνη προσβάλλονταν από ήπια μορφή ευλογιάς, η οποία τους εξασφάλιζε ανοσία. Ένας Άγγλος περιηγητής που είδε τη μέθοδο και τα αποτελέσματά της την πρότεινε στη [[Βασιλική Εταιρεία]] (Royal Society) αλλά η πρότασή του δεν έγινε δεκτή. Οι Άραβες επίσης ακολουθούσαν μια - διαφορετική - μέθοδο: Έκαναν μικρές εγχαράξεις στο δέρμα υγιούς ατόμου και σε αυτές απέθεταν πύον από φλύκταινες προσβεβλημένου ατόμου. Τα αποτελέσματα ήταν όπως της διαδικασίας των Κινέζων, αλλά ούτε αυτή η μέθοδος έτυχε αποδοχής στη Δύση. Το 1701 στην Κωνσταντινούπολη ο ιατρός Ιάκωβος Πυλαρινός (1659-1718, που είχε σπουδάσει στην Πάδοβα,άρχισε την πρώτη επιστημονική εφαρμογή του εμβολιασμού για την προστασία από την ευλογιά εμβολιάζοντας τα παιδιά με υγρό που έπαιρνε από φλύκταινες νοσούντων. Τα αποτελέσματά του τα δημοσίευσε στο αγγλικό περιοδικό Philosophical Transactions, αρ. 339, Απρίλιος-Ιούνιος 1714, τόμ. ΧΧΙΧ, 1714-1716, Λονδίνο, 1717, σελ. 393-399, "Pylarinus, James. M.D. A new and safe method of procuring the smal pox by transplantation, lately invented and drawn into use". Στο ίδιο τόνο επίσης δημοσιεύθηκε και του Εμμανουήλ Τιμόνη η αντίστοιχη εργασία σελ. 72-82, "An account or history of the procuring the small-pox by incision or innoculation as it has for some time been practised at Constantinople", και είχε παρουσιαστεί στην Βασιλική Ιατρική Εταιρεία του Λονδίνου στις 27 Μαϊου 1714 από τον φίλο του ιατρό J. Woodward. Την μέθοδο αυτή του εμβολιασμό την διέδωσε στην Αγγλία με επιστολές της το 1717 η Lady Mary Worthley Montagu,(1689-1762), σύζυγος του Άγγλου πρέσβη στην Κωνσταντινούπολη και η οποία είχε ενημερωθεί από τον Τιμόνη για τον εμβολιασμό έχοντας εμβολιάσει τον γιό της. Η μέθοδος αυτή του εμβολιασμού για την προστασία από την ευλογιά των Τιμόνη και Πυλαρινού διαδόθηκε και στην Αμερική από τον ιατρό Zabdied Boylston (1680-1766) με το βιβλίο του "Some account of what is said of inoculation or transplanting the small pox by the learned Dr. E. Timoni and J. Pylarinus with some remarks thereon. To which are added a few queries in answer to the scruples of many about the lawfulness of this method, Boston 1721. Την μέθοδο αυτή του εμβολιασμού από υγρό φλυκταινών νοσούντων ανθρώπων, ο Ed. Jenner την τροποποίησε παίρνοντας υγρό από τις φλύκταινες νοσούντων αγελάδων, με καλλίτερα αποτελέσματα.

 

 

Ο μικρός Τζέιμς προσβλήθηκε από πολύ ήπια μορφή δαμαλίτιδας. Έξι εβδομάδες αργότερα, όταν ο μικρός είχε συνέλθει τελείως, ο Τζέννερ τον "εμβολίασε" και πάλι, αυτή τη φορά με κανονικό ιό ευλογιάς. Ο μικρός δεν προσβλήθηκε από ευλογιά, ο Τζέννερ είχε την επιβεβαίωση της θεωρίας του. Το πείραμά του, ωστόσο, θα μπορούσε να του έχει στοιχίσει ως και τη ζωή του: Αν αποτύγχανε και ο μικρός πέθαινε από ευλογιά, θα θεωρούνταν δολοφόνος. Ωστόσο δε δίστασε να επαναλάβει το πείραμα και σε άλλα παιδιά, μεταξύ των οποίων ήταν και ο ηλικίας 11 μηνών γιος του.<ref>[http://www.bbc.co.uk/history/historic_figures/jenner_edward.shtml BBC History]</ref>

 

Το 1797 υπέβαλε τα αποτελέσματα των ερευνών του στη Βασιλική Εταιρεία, η οποία τα απέρριψε. Το 1798 ο Τζέννερ υπέβαλε εκ νέου τις ανακαλύψεις του και η Εταιρεία ενέκρινε τη δημοσίευσή τους, η οποία πραγματοποιήθηκε υπό τον τίτλο "An Inquiry into the Causes and Effects of the Variolae Vaccinae". Ο Τζέννερ αποκάλεσε τη διαδικασία "vaccination" (ελλ. εμβολιασμός), από το όνομα του ιού (variolae '''vaccinae''') ενώ ήταν και ο πρώτος που χρησιμοποίησε τον όρο "virus" (ιός).<ref>[http://www.zephyrus.co.uk/edwardjenner.html Zephurys... ό. π.]</ref> Η δημοσίευσή του δεν έγινε ευμενώς δεκτή. Αντίθετα λοιδορήθηκε σχεδόν από το σύνολο του τύπου, ενώ σφοδρή ήταν και η επίθεση που δέχθηκε από τον Κλήρο, που ισχυριζόταν ότι ο εμβολιασμός ήταν απεχθής πράξη και ενάντια στη θεϊκή θέληση.<ref>[http://sundaytimes.lk/080601/FunDay/famous.html Sunday Times Online]</ref>

Παρά τις αντιδράσεις, οι ιατροί αρχικά στο Λονδίνο και το Γκλόστερσάιρ και κατόπιν σε όλη τη Βρετανία, άρχισαν να εμβολιάζουν τους πελάτες τους. Η μέθοδος γρήγορα διαδόθηκε τόσο στις [[ΗΠΑ]] όσο και στην υπόλοιπη [[Ευρώπη]]. Ο Βασιλιάς της Αγγλίας εντυπωσιάστηκε από τα αποτελέσματα της μεθόδου του Τζέννερ ώστε του παραχώρησε την άδεια να "αφιερώσει τη δεύτερη έκδοση του έργου του στο Βασιλέα". Η αντίδραση, ωστόσο, εξακολουθούσε και ο Τζέννερ, ο οποίος είχε κατασκευάσει ένα μικρό νοσοκομείο πλάι στο ιατρείο του και εμβολίαζε τον κόσμο δωρεάν, άρχισε να αντιμετωπίζει σοβαρές οικονομικές δυσχέρειες. Οικονομική ενίσχυση του ήλθε από τη Βρετανική κοινότητα της Ινδίας και μόνο το 1807 ευδόκησε το Κοινοβούλιο να τον επιχορηγήσει με το ποσό των 20.000 λιρών.