Άλκμααρ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το Άλκμααρ έχει πολλά καταγεγραμμένα (με νόμο του ολλανδικού κράτους) διατηρητέα μνημεία (rijksmonumenten). Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται εκκλησίες, μύλοι, κτήρια, κ.ο.κ. Είναι χαρακτηριστικό ότι, μόνο στο ιστορικό του κέντρο υπάρχουν 399 και στο δήμο γενικότερα άλλα 700. Μερικά από αυτά είναι:

 

 

*'''Ο Πύργος Ακσέινς (=των Φόρων) (De Accijnstoren)''': κατασκευάστηκε το 1622 και χρησιμοποιήθηκε ως αποθηκευτικός χώρος μεταφοράς προϊόντων προερχομένων από φορολογήσεις. Είναι κτισμένος με κόκκινη πέτρα και έχει τετραγωνική διατομή.

*'''Το Βάαχ (=Το Κτήριο της Ζυγαριάς) (De Waaggebouw)''': χρονολογείται από τον 14ο αιώνα αλλά η κατασκευή του ολοκληρώθηκε το 1583. Βρίσκεται στην ομώνυμη πλατεία (Waagplein), όπου λειτουργεί η Αγορά του Τυριού. Φέρει επιβλητικό κωδωνοστάσιο με χρωματιστό διάκοσμο και ρολόι, αλλά και επιγραφή στη λατινική γλώσσα. Παλαιότερα χρησιμοποιήθηκε ως χώρος ζύγισης και καταγραφής εμπορευμάτων, κυρίως τυριών, σε μεγάλες πλάστιγγες που υπήρχαν στο εσωτερικό του. Σήμερα χρησιμοποιείται για τον ίδιο λόγο ,αλλά μόνο τελετουργικά, κατά τη λειτουργία της Αγοράς Τυριού. Στεγάζει το Μουσείο Τυριού και αποτελεί το πλέον πολυφωτογραφημένο κτήριο του Άλκμααρ.

*'''Ο Πύργος του Νερού (De Watertoren)''': κατασκευάστηκε το 1900 και βρίσκεται κοντά στην είσοδο του εμπορικού κέντρου. Ο πύργος χρησιμοποιήθηκε στο πρόσφατο παρελθόν ως δεξαμενή ύδατος με ύψος 31,4 μέτρα και αποθηκευτική ικανότητα 800 κυβικών μέτρων. Παρουσίασε και παρουσιάζει ελαφρά κλίση, η οποία έχει μερικώς αποκατασταθεί κατά τη διάρκεια έργων συντήρησης.

Εκτός από αυτά, το Άλκμααρ είναι γνωστό για τα επώνυμα ιστορικά συγκροτήματα κατοικιών (hofjes), τα περισσότερα από τα οποία κατοικούνται ακόμη. Πρόκειται για περίκλειστα οικιστικά σύνολα, με συνήθως μία είσοδο, όπου η είσοδος επιτρέπεται μόνο στους ενοίκους ή με ειδική άδεια, εκτός εάν είναι επισκέψιμα για το κοινό, κάποιες ώρες κάθε ημέρα. Από τα ομορφότερα είναι το ''Ζέσεν (Het Huis van Zessen'', 1510), το ''Φαν Άχτεν (Het Huis van Achten, ''1675), το ''Μπέιλεφελτ (Het Provenhuis Bijlevelt'', 17ος αιώνας) και κυρίως το ''Σονόι (Het Hof van Sonoy'', πριν το 1572).