Μηχανική: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''μηχανική''', δηλαδή «η τέχνη των μηχανών», αποτελεί έναν ευρύ κλάδο της [[φυσική]]ς που ασχολείται με τη συμπεριφορά των [[υλικό σώμα|φυσικών σωμάτων]], δηλαδή όταν αυτά αλληλεπιδρούν με [[Δύναμη|δυνάμεις]] μεταξύ τους, τα αποτελέσματα της άσκησης των δυνάμεων αυτών, δηλαδή με τη [[κίνηση]], δηλαδή τους μηχανισμούς της αλλαγής της [[σχετική θέση|σχετικής θέσης]] με το [[χρόνος|χρόνο]] (και την τυχόν [[παραμόρφωση|παραμόρφωσή]] τους)<ref>[http://www.femto.com.ua/articles/part_1/2257.html ''Механика'' ] – Статья в Физической энциклопедии</ref>. Η επιστημονική αυτή ενασχόληση έχει τις ρίζες της στην [[Αρχαία Ελλάδα]], όπως τεκμηριώνουν τα αρχαία κείμενα του [[Αριστοτέλης|Αριστοτέλη]] και του [[Αρχιμήδης|Αρχιμήδη]], που έχουν διασωθεί και ανευρεθεί<ref>Dugas, Rene. A History of Classical Mechanics. New York, NY: Dover Publications Inc, 1988, pg 19.</ref><ref>Rana, N.C., and Joag, P.S. Classical Mechanics. West Petal Nagar, New Delhi. Tata McGraw-Hill, 1991, pg 6.</ref><ref>Renn, J., Damerow, P., and McLaughlin, P. Aristotle, Archimedes, Euclid, and the Origin of Mechanics: The Prespective of Historical Epistemology. Berlin: Max Planck Institute for the History of Science, 2010, pg 1-2.</ref> (δείτε περισσότερες λεπτομέρειες παρακάτω, στην [[Μηχανική|'''Ιστορία της Κλασικής Μηχανικής]]'''). Κατά τις αρχές της Νεώτερης Περιόδου, επιστήμονες όπως ο [[Γαλιλαίος Γαλιλέι|Γαλιλαίος]], ο [[Γιοχάνες Κέπλερ|Κέπλερ]] και ιδιαίτερα ο [[Ισαάκ Νεύτων|Νεύτων]], οδήγησαν στην ίδρυση της αποκαλούμενης [[Κλασική μηχανική|Κλασικής Μηχανικής]]. Είναι ένας κλάδος της αντίστοιχης [[Κλασική Φυσική|Κλασικής Φυσικής]], που ασχολείται με σωματίδια που είτε είναι σε «ηρεμία» είτε κινούνται με (σχετικά) μικρή [[ταχύτητα]]. Η μηχανική μπορεί επίσης να οριστεί ως ένας κλάδος της Φυσικής που ασχολείται με την [[κίνηση]] και τη [[δύναμη]] ενός συγκεκριμένου αντικειμένου.

H κβαντική μηχανική είναι ένα ευρύτερο πεδίο και μπορεί να φανεί ότι εμπεριέχει την κλασική μηχανική σαν έναν υποτομέα της, που εφαρμόζεται υπό περιορισμένες συνθήκες. Αν η σχετική επιστήμη ερμηνευτεί σωστά, δεν υπάρχει αντίθεση ή σύγκρουση μεταξύ των δύο εννοιών, με την κάθε μια να αναφέρεται σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Οι αντίστοιχες αρχές συμπεριφοράς στα συστήματα που περιγράφονται από τις κβαντικές θεωρίες και αναπαράγονται από την κλασική φυσική στο όριο των μεγάλων κβαντικών αριθμών. Η κβαντική μηχανική ξεπέρασε την κλασική στο θεμελιώδες επίπεδο και είναι απαραίτητη για την εξήγηση και της πρόβλεψη των διεργασιών σε μοριακό, ατομικό και υποατομικό επίπεδο. Ωστόσο, για μακροσκοπικές διεργασίες, η κλασική μηχανική είναι ικανή να λύσει προβλήματα που είναι αφάνταστα δύσκολα για την κβαντική μηχανική και συνεπώς παραμένει χρήσιμη και συχνά εφαρμοζόμενη. Οι σύγχρονες περιγραφές τέτοιων συμπεριφορών αρχίζουν με έναν προσεκτικό ορισμό τέτοιων μεγεθών, όπως η [[απόσταση (γεωμετρία)|απόσταση κίνησης]], ο [[χρόνος]], η [[ταχύτητα]], η [[επιτάχυνση]], η [[μάζα]] και η [[δύναμη]]. Ωστόσο, μέχρι πριν περίπου 400 χρόνια από σήμερα, η κίνηση εξηγούνταν από μια πολύ διαφορετική οπτική σκοπιά. Για παράδειγμα, ακολουθώντας τις ιδέες του αρχαίου έλληνα φιλοσόφου και επιστήμονα Αριστοτέλη, οι επιστήμονες θεωρούσαν ότι η πτώση ενός σώματος γίνεται επειδή η φυσική του θέση είναι στο έδαφος της [[Γη|Γης]]ς. Επίσης, θεωρούσαν ότι ο [[Ήλιος]], η [[Σελήνη]] και τα αστέρια ταξιδεύουν σε [[Κύκλος|κύκλους]] γύρω από τη Γη επειδή είναι στη φύση των ουράνιων σωμάτων να ταξιδεύουν σε τέλειους κύκλους. Ο Ιταλός φυσικός και αστρονόμος Γαλιλαίος συγκέντρωσε τις ιδέες των άλλων μεγάλων διανοητών της εποχής του και άρχισε να τις αναλύει σε όρους απόστασης μετακίνησης από μια αρχική θέση σε μια άλλη, συνυπολογίζοντας το χρόνο στον οποίο η μετακίνηση αυτή πραγματοποιήθηκε. Έδειξε ότι η ταχύτητα των αντικειμένων που πέφτουν αυξάνεται με σταθερή [[επιτάχυνση]]. Η επιτάχυνση αυτή είναι σταθερή τόσο για τα βαριά όσο και για τα ελαφρά αντικείμενα, αν αφαιρεθεί η [[τριβή]] με τον αέρα. Ο άγγλος μαθηματικός και φυσικός Ισαάκ Νεύτωνας βελτίωσε αυτήν την ανάλυση ορίζοντας τη [[δύναμη]] και τη [[μάζα]] και σχετίζοντας τα μεγέθη αυτά με την επιτάχυνση. Για αντικείμενα που κινούνται με ταχύτητες που προσεγγίζουν την ταχύτητα του φωτός, οι νόμοι του Νεύτωνα ξεπεράστηκαν από τη Θεωρία της Σχετικότητας του Άλμπερτ Αϊνστάϊν. Για ατομικά και υπατομικά σωματίδια οι νόμοι του Νεύτωνα ξεπεράστηκαν από την Κβαντική Θεωρία. Για τα καθημερινά, όμως, φαινόμενα οι τρεις (3) νόμοι κίνησης του Νεύτωνα παραμένουν σε εφαρμογή και αποτελούν το θεμελιώδη λίθο της [[Δυναμική|Δυναμικής]]ς, που μελετά τις αιτίες που προκαλούν την κίνηση.

Οι αρχαίοι [[αρχαία Ελλάδα|Έλληνες]] [[φιλοσοφία|φιλόσοφοι]], και ιδιαίτερα ο [[Αριστοτέλης]], ήταν από τους πρώτους και πρότειναν ότι κάποιες θεμελιώδεις αρχές κυβερνούν τη φύση. Η αριστοτέλεια φυσική είναι μια μορφή φυσικής επιστήμης που περιγράφηκε από τον αρχαίο έλληνα φιλόσοφο Αριστοτέλη (384-322 π.Χ.). Στα «''[[Φυσικά|]]''Φυσικά'']]» του Αριστοτέλη ιδρύονται γενικές αρχές αλλαγών που κυβερνούν όλα τα φυσικά σώματα, ζωντανά και μη, ουράνια και γήιινα, συμπεριλαμβάνοντας όλες τις κινήσεις, μεταβολές με σεβασμό στη θέση, στο μέγεθος ή στον αριθμό, την ποιοτική μεταβολή κάθε είδους, τη γένηση και την καταστροφή. Για τον Αριστοτέλη η Φυσική ήταν ένα ευρύ πεδίο που εμπεριείχε θέματα όπως η [[φιλοσοφία του πνεύματος]], η [[εμπειρία των αισθήσεων]], η [[μνήμη]], η [[ανατομία]] και η [[βιολογία]]. Συνιστά (σε μεγάλο ποσοστό) τη γένεση της σκέψης, όπως υπογραμμίζεται σε πολλά από τα έργα του.