Κλασική εξαρτημένη μάθηση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''κλασική εξάρτηση''' (''Pavlovian'' η ''Respondent Conditioning'') είναι μια μορφή συνειρμικής μάθησης, που για πρώτη φορά παρουσιάστηκε από τον [[Ιβάν Παβλόφ]]. Η τυπική διαδικασία για την εισαγωγή της κλασικής εξάρτησης περιλαμβάνει παρουσιάσεις ενός ουδέτερου [[ερέθισμα (φυσιολογία)|ερεθίσματος]] μαζί με κάποιο σημαντικό ερέθισμα. Το ερέθισμα θεωρείται ουδέτερο όταν δεν έχει ως αποτέλεσμα κάποια εμφανή συμπεριφορά (απάντηση) από τον υπό διερεύνηση οργανισμό. Ο Παβλόφ αναφέρεται σε αυτό ως ''εξαρτημένο ερέθισμα''. Αντίθετα, η παρουσίαση των σημαντικών ερεθισμάτων αναγκαστικά διεγείρει μια φυσική, συχνά ανακλαστική, απάντηση. Αυτού του είδους το ερέθισμα και την αντίστοιχη απάντηση ο Παβλόφ ονομάζει ''ανεξάρτητο ερέθισμα'' και ''ανεξάρτητη απάντηση''. Αν τα ''ουδέτερα'' και τα ''ανεξάρτητα'' ερεθίσματα συνδέοντα επανειλημμένα, τα δυο ερεθίσματα γίνονται συνειρμικά και ο οργανισμός αρχίζει να παράγει μία συμπεριφορική απάντηση, την οποία ο Παβλόφ αποκάλεσε εξαρτημένη απόκριση. Η κλασική εξάρτηση έχει αποδειχθεί σε πολλά είδη με διάφορες μεθοδολογίες.

Ο Παβλόφ, μελετώντας ζητήματα φυσιολογίας της [[πέψη|πέψης]]ς<ref>Του απέφερε το Βραβείο Νόμπελ "σε αναγνώριση της συνεισφοράς του στη φυσιολογία του πεπτικού συστήματος, μέσω της οποίας μεταβλήθηκαν και διευρύνθηκαν οι γνώσεις για ζωτικές πτυχές του εν λόγω συστήματος"

}}</ref> και πειραματιζόμενος µε [[σκύλος|σκύλους]] επινόησε µια µέθοδο συγκέντρωσης και ακριβούς μέτρησης του παραγόμενου [[σίελος|σιέλου]] κατά τη διαδικασία διατροφής του σκύλου.