Δαβίδ (Μιχαήλ Άγγελος): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Δαβίδ''' του [[Μιχαήλ Άγγελος|Μιχαήλ Άγγελου]], που φιλοτεχνήθηκε από το 1501 ως το 1504, είναι ένα αριστούργημα της [[Αναγέννηση|Αναγεννησιακής]] [[γλυπτική|γλυπτικής]] και, μαζί με την ''[[Πιετά του Μιχαήλ Άγγελου|Πιετά]]'', ένα από τα δυο σημαντικότερα γλυπτά του Μιχαήλ Άγγελου. Είναι ένα από τα πιο γνωστά [[άγαλμα|αγάλματα]] στην ιστορία της γλυπτικής, και έχει γίνει σύμβολο δύναμης και νεανικής ομορφιάς. Παριστάνει τον [[Βίβλος|Βιβλικό]] βασιλιά [[Δαβίδ]], τη στιγμή που αποφασίζει να αναμετρηθεί με τον [[Γολιάθ]]. Στην εποχή του θεωρήθηκε σύμβολο της [[Δημοκρατία της Φλωρεντίας|δημοκρατίας της Φλωρεντίας]], μιας ανεξάρτητης [[πόλη-κράτος|πόλης-κράτους]] που απειλούνταν από πιο ισχυρά αντίπαλα κράτη. Αυτή η ερμηνεία τονίστηκε και με την τοποθέτηση του ύψους 5,17 μέτρων αγάλματος έξω από το [[Παλάτσο Βέκιο]], την έδρα της τοπικής κυβέρνησης της [[Φλωρεντία|Φλωρεντίας]]. Τα αποκαλυπτήριά του έγιναν στις [[8 Σεπτεμβρίου]] του [[1504]].

 

Ο [[Αντόνιο Ροσσελίνο]] ανέλαβε να συνεχίσει από εκεί που είχε σταματήσει ο Ντι Ντούτσιο. Το συμβόλαιό του όμως ακυρώθηκε λίγο καιρό αργότερα και το μάρμαρο, που προερχόταν από ένα λατομείο της [[Καρράρα]] της βόρειας Ιταλίας, έμεινε παρατημένο για εικοσιπέντε χρόνια, εκτεθειμένο στα στοιχεία της φύσης στην αυλή του εργαστηρίου του καθεδρικού. Η βροχή και ο αέρας το έφθειραν με τρόπο ώστε τελικά θα αξιοποιούνταν μικρότερο μέρος του απ' ό,τι αρχικά σχεδιαζόταν. Το όλο ζήτημα κατέληξε να προβληματίζει σοβαρά τους διευθυντές των έργων, καθώς ένα τόσο μεγάλο κομμάτι μάρμαρο αφενός ήταν πολύ ακριβό, αφετέρου θα ήταν πολύ δύσκολη και επίπονη η μεταφορά του στη Φλωρεντία. Το 1500, ένας κατάλογος αντικειμένων του εργαστηρίου το περιέγραφε ως "κάποια μαρμάρινη μορφή ονόματι ''Δαβίδ'', κακοσμιλεμένη και ξαπλωμένη ανάσκελα". Ένα χρόνο αργότερα, έγγραφα δείχνουν ότι οι ''Operai'' ήταν αποφασισμένοι να βρουν κάποιον καλλιτέχνη που θα μπορούσε να τελειώσει το έργο. Διέταξαν να "στηθεί στα πόδια του" το μάρμαρο, που αποκαλούσαν ''Ο Γίγαντας'', έτσι ώστε κάποιος ειδικός καλλιτέχνης να μπορέσει να το εξετάσει και να εκφέρει γνώμη. Παρόλο που απευθύνθηκαν στον [[Λεονάρντο ντα Βίντσι]] και σε άλλους, ήταν ο νεαρός [[Μιχαήλ Άγγελος]], τότε μόλις εικοσιέξι ετών, που τους έπεισε ότι άξιζε την ανάθεση του έργου. Στις [[16 Αυγούστου]] [[1501]], του ανατέθηκε και επίσημα το απαιτητικό καθήκον. Άρχισε τη δουλειά νωρίς το πρωί της 13ης Σεπτεμβρίου, και θα συνέχιζε για περίπου τρία χρόνια.

 

Στις 25 Ιανουαρίου 1504, καθώς το άγαλμα πλησίαζε πλέον στην ολοκλήρωσή του, μια επιτροπή Φλωρεντίνων καλλιτεχνών, ανάμεσα στους οποίους ήταν οι Λεονάρντο ντα Βίντσι και [[Σάντρο Μποτιτσέλι]], συνεδρίασε για να αποφασίσει πού θα ήταν καλύτερο να τοποθετηθεί ο ''Δαβίδ''. Η πλειοψηφία, την οποία υποστήριζε κι ο Λεονάρντο, πίστευε ότι λόγω των ατελειών του μαρμάρου το άγαλμα θα έπρεπε να τοποθετηθεί κάτω από τη στέγη της Λότζια ντέι Λάντζι στην Πιάτσα ντέλλα Σινιορία. Μόνο λίγοι, ανάμεσα στους οποίους ήταν ο Μποτιτσέλι, πίστευαν ότι η θέση του ήταν στον καθεδρικό ή κοντά σε αυτόν. Τελικά ο ''Δαβίδ'' τοποθετήθηκε μπροστά στην είσοδο του [[Παλάτσο Βέκιο]], στην Πιάτσα ντέλλα Σινιορία, αντικαθιστώντας την ''[[Ιουδήθ και Ολοφέρνης|Ιουδήθ και τον Ολοφέρνη]]'' του Ντονατέλλο. Χρειάστηκαν τέσσερις μέρες για να μετακινηθεί το άγαλμα από το εργαστήρι του Μικελάντζελο στην τελική του θέση. Οι Φλωρεντίνοι πρόσθεσαν ένα επίχρυσο στεφάνι στο κεφάλι του και μια χάλκινη ζώνη για να κρύψουν τη γύμνια του. Εκείνη την εποχή επιχρυσωμένος ήταν και ο κορμός που στηρίζει τη μορφή.