Λάφυρο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ + § Ιστορία, κατ. |
μ →Ιστορία: + Διεθν. Δίκαιο |
||
Γραμμή 2:
===Ιστορία===
Τα λάφυρα είναι γνωστά στην ιστορία από τους αρχαιότατους πολέμους
Στους πολέμους των ιστορικών χρόνων τα λάφυρα καθώς και ο τρόπος διανομής τους ελάχιστα διαφέρουν από τους ηρωικούς χρόνους. Και στους πολέμους αυτούς λάφυρα θεωρούνται και τα πράγματα και οι αιχμάλωτοι μεθιστάμενοι σε κατάσταση δούλων που διανέμονταν ως λάφυρα στη κυριότητα των νικητών. Στους πολέμους όμως αυτούς η διανομή των λαφύρων γίνεται κατά την απόλυτη κρίση του αρχηγού είτε κατά βαθμό επιδειχθείσης ανδρείας και τόλμης στη μάχη είτε κατά ισομοιρία μεταξύ των μαχητών. Πάντα όμως ένα μέρος εξ αυτών αποτελούσε [[αφιέρωμα]] προς τους θεούς και ειδικότερα για το [[Μαντείο των Δελφών]].
Στους Ρωμαϊκούς χρόνους διαπιστώνεται πως οι [[Ρωμαίοι]] φημίζονταν για τον ζήλο τους στις λαφυραγωγήσεις. Στη περίοδο όμως αυτή διαπιστώνεται πως τα λάφυρα θα πρέπει να εκποιούνται και το δε τίμημα εξ αυτών να καταβάλλεται στο δημόσιο ταμείο. Παρά ταύτα η επιταγή αυτή ουδέποτε ή πολύ σπάνια εφαρμόσθηκε. Αργότερα οι [[Φράγκοι]] αποδείχθηκαν δεινοί λαφυραγωγοί, ιδίως στους χρόνους των [[Σταυροφορίες|Σταυροφοριών]]. Για παράδειγμα οι [[Βενετία|Ενετοί]] κόσμησαν τον ναό του Αγίου Μάρκου από τα λάφυρα που πήραν από την [[Κωνσταντινούπολη]] μετά την [[άλωση]] που υπέστη απ΄ αυτούς το [[1204]]. Και οι Τούρκοι όμως δεν υστέρησαν σε λαφυραγωγία ανθρώπων. Αλλ΄ ακόμη και ο [[Μέγας Ναπολέων]] στις κατακτήσεις του εφάρμοσε συστηματική λαφυραγωγία.
===Διεθνές Δίκαιο===
Στη σύγχρονη αντίληψη του όρου τα λάφυρα περιορίζονται μόνο σε κινητές αξίες του εχθρού ή του αντίπαλου κράτους. Ως λάφυρα (πολέμου) θεωρούνται τα λεγόμενα πολεμοφόδια παλαιότερα και σήμερα πυρομαχικά, οπλισμός βαρύς και φορητός, άρματα μάχης, στρατιωτικά οχήματα ή άλλα κρατικά μέσα μεταφοράς, καύσιμα από αποθήκες καυσίμων κλπ και γενικά οτιδήποτε που μπορεί να εξυπηρετήσει σ΄ οποιοδήποτε βαθμό την διεξαγωγή πολεμικών επιχειρήσεων. Τα αντικείμενα αυτά περιερχόμενα στη κυριότητα του ενός των εμπολέμων νόμιμα κρατούνται απ΄ αυτόν και δεν επιστρέφονται ακόμη και μετά τη λήξη του πολέμου, εκτός της περίπτωσης αντεπίθεσης και επανάκτησης οπότε και χάνουν τότε την έννοιά τους, ως λάφυρα. Μέγιστης σημασίας λάφυρα αποτελούσαν πάντα και αποτελούν οι [[σημαία|σημαίες]] και τα στρατιωτικά εμβλήματα του αντιπάλου με ηθικές και ψυχολογικές προεκτάσεις, αντίθετες κάθε φορά, των αντιπάλων.
Συνεπώς στη συγχρονη αντίληψη του [[Διεθνές Δίκαιο|διεθνούς δικαίου]] η ιδιωτική περιουσία σε καμία περίπτωση δεν θεωρείται ή δεν μπορεί ν΄ αποτελέσει αντικείμενο λαφυραγωγίας.
| |||