Προσωρινή Διοίκηση του ΚΚΕ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 2:
== Το ιστορικό υπόβαθρο ==
Το [[1936]] με το ξέσπασμα της μεταξικής δικτατορίας όλα τα κόμματα παύθηκαν και κάποια πέρασαν στην παρανομία. Ωστόσο, το δικτατορικό καθεστώς έδειξε απίστευτη αγριότητα απέναντι στο ΚΚΕ. Αρκετά στελέχη του ([[Γιάννης Ιωαννίδης (στέλεχος ΚΚΕ)|Γιάννης Ιωαννίδης]], [[Μανώλης Μανωλέας]], [[Βασίλης Βερβέρης]] κ.α) συνελήφθησαν από τις πρώτες μέρες της δικτατορίας, ενώ όσα στελέχη διέφυγαν αρχικά τη σύλληψη έδρασαν κάτω από
Ωστόσο οι συλλήψεις κλιμακώθηκαν κατά τα έτη 1938-[[1939]] και ολόκληρος ο καθοδηγητικός μηχανισμός, επικεφαλής του οποίου ήταν ο [[Γιώργης Σιάντος]] και ο [[Νίκος Πλουμπίδης]], εξαρθρώθηκε με εξαίρεση τους [[Δαμιανός Μάθεσης|Δαμιανό Μάθεση]] και [[Δημήτρης Παπαγιάννης|Μήτσο Παπαγιάννη]]. Κατά τη φυλάκισή τους, αρκετά καθοδηγητικά στελέχη λύγισαν και υπέγραψαν τις λεγόμενες [[Δήλωση μετάνοιας|δηλώσεις μετάνοιας]], που ήταν έμπνευση του [[Κωνσταντίνος Μανιαδάκης|Μανιαδάκη]]. Ανάμεσα σ'αυτά τα στελέχη όμως βρίσκονταν και εκείνοι που μεταστράφηκαν, έγιναν [[Αντικομμουνισμός|αντικομμουνιστές]] και πέρασαν στην υπηρεσία της δικτατορίας συνειδητά. Ο πυρήνας αυτών των στελεχών ήταν οι [[Μιχάλης Τυρίμος]], Μανώλης Μανωλέας, Γιάννης Μιχελίδης. Την συνεργασία με το τμήμα των πρακτόρων στους κόλπους του ΚΚΕ ανέλαβαν ο ίδιος ο Μανιαδάκης, καθώς και ο ανώτατος αξιωματικός της ασφάλειας, Σπύρος Παξινός, ο οποίος είχε εκπαιδευτεί για τη δίωξη του [[Κομμουνισμός|Κομμουνισμού]] στη [[Γκεστάπο]].<ref>Γρηγόρης Φαράκος:Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, Σχέσεις ΚΚΕ και Διεθνούς Κομμουνιστικού Κέντρου, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα σελ.38-39</ref>
| |||