Πολιτεία δικαίου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στα γερμανικά συγγράμματα<ref>W. Jellinek μτφρ. Παπαδοπούλου, «το χρονικόν της υποθέσεως» Α΄σ. 246</ref> αναφέρεται η φράση του μυλωθρού του [[Πότσδαμ]]: «υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο», όταν δικεδικώνταςδιεκδικώντας με προτροπή του ηγεμόνα , αγρόκτημά του, προσέκρουσε στην αντίδραση των δικαστηρίων. Επίσης από την ιστορία βεβαιώνεται ότι ο [[Λουδοβίκος ΙΣΤ΄]], αν και απόλυτος μονάρχης, δεν μπόρεσε τελικά, καίτοι κεκετημένος το δικαίωμα της [[αρνησικυρία]]ς, να αποτρέψει δικαστική απόφαση στην περιλάλητη «[[Υπόθεση περιδαίρειου|Υπόθεση περιδεραίου]]» που άπτονταν του κύρους της βασίλισσας [[Μαρία Αντουανέττα|Μαρίας Αντουανέττας]].

Η αρχή αυτή της «νομιμότητας της διοίκησης», βάσει της οποίας καμμίακαμία εκτελεστική διοικητική πράξη δεν μπορεί να εκδοθεί χωρίς να την προβλέπει ο νόμος, κατευθύνει το [[Διοικητικό Δίκαιο]] των συγχρόνων κρατών, καθιερώνεται δε και στο [[Σύνταγμα της Ελλάδας|ελληνικό Σύνταγμα]] με διατάξεις που κατατάσσονται σε τρεις κατηγορίες:

3.Η αρχή της νομιμότητας καθιερώνεται επίσης με το άρθρο [[s:Σύνταγμα της Ελλάδας#Άρθρο 95|άρθρ. 95]], του ισχύοντος Συντάγματος με τη θέσπιση του θεσμού της ακύρωσης των διοικητικών πράξεων από το [[Συμβούλιο της Επικρατείας]] για υπέρβαση εξουσίας ή παράβαση νόμου. Με τη διάξηδιάταξη αυτή επιτάσσεται ο έλεγχος της τήρησης της συνταγματικής αρχής της νομιμότητας της διοίκησης, ανατίθεται στο Συμβούλιο της Επικρατείας.