Ελεύθερος στίχος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 29:
Ο ελεύθερος στίχος μπήκε στη νεοελληνική λογοτεχνία από ξένες φιλολογίες και προ πάντων από τη Γαλλική<ref group="Σημ">Απ' όπου πήρε και τον όρο του, στη νεοελληνική λογοτεχνία.</ref>.
Οι απαρχές του ελεύθερου στίχου στη νεοελληνική ποίηση, θα μπορούσε ν' αναχθούν αφενός στο πεζοτράγουδο<ref group="Σημ">Poèm en prose.</ref> και αφετέρου στον ελευθερωμένο ή τελείως χαλαρό στίχο της παραδοσιακής ποίησης, που δεν απομακρύνεται βέβαια από τα καθιερωμένα μέτρα, απομακρύνεται όμως από την παραδοσιακή χρήση τους. Αντίθετα, η μοντέρνα ποίηση, που εγκαινιάζεται βασικά με τους ποιητές της λεγόμενης γενιάς του 1930, προχώρησε στην κατάργηση του.
Πρόδρομος του εν λόγω ποιητικού είδους στην Ελλάδα, θεωρείται ο Κωνσταντίνος Καβάφης. Ο Τάκης Παπατσώνης είναι ο πρώτος Έλληνας που έγραψε πάνω σ' αυτό το 1918. Η μεγάλη στροφή των ποιητών από την παραδοσιακή ποίηση, στον ελεύθερο στίχο<ref group="Σημ">Ή μοντέρνα ποίηση, όπως έχει καθιερωθεί ο όρος.</ref>, πραγματοποιήθηκε με τη γενιά του 1930, με το χαρακτηριστικό έργο ''Η Στροφή'' του Γιώργου Σεφέρη το 1931.
Το 1935 έρχονται να εκφράσουν το νέο ποιητικό είδος δύο μεγάλα, σε σπουδαιότητα, πνευματικά γεγονότα. Τον Ιανουάριο εκδίδεται το περιοδικό «Νέα Γράμματα«, όπου αποτέλεσε το όργανο των μοντέρνων ποιητών και το Μάρτιο κυκλοφορεί το ''Μυθιστόρημα'' του Γιώργου Σεφέρη, μία αντιπροσωπευτική συλλογή ποιημάτων, μ' ελεύθερο στίχο.
Την ίδια περίοδο διακρίνονται πάνω σ' αυτό το νέος είδος, κι άλλοι σπουδαίοι ποιητές, όπως ο Τάκης Παπατσώνης, ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Ανδρέας Εμπειρίκος, ο Νίκος Εγγονόπουλος, ο Γιώργος Σαραντάρης, ο Δημήτρης Αντωνίου, ο Νίκος Γκάτσος και ο Γιάννης Ρίτσος.
Έως το 1945 ο ελεύθερος στίχος, επικράτησε και ρίζωσε στη νεοελληνική λογοτεχνία, προσφέροντας εξαιρετικά και αριστουργηματικά ποιήματα, χαρακτηριστικά της μοντέρνας ποίησης.
Ακολουθεί το ποίημα του [[Ιωάννης Γρυπάρης (λογοτέχνης)| Ιωάννη Γρυπάρη]], με ελεύθερο στίχο, το οποίο όμως φέρει χαρακτηριστικά της παραδοσιακής ποιητικής μορφής.
| |||