|
=== Συγκρούσεις ===
Το 1414 ξέπσασε νέος σποραδικός πόλεμος, γνωστός και ως [[Πόλεμος της Πείνας]], λόγω της τκτικής της καμμένης γης που χρησιμοποιούσαν οι Ιππότες, καταστρεφόντας χωράφια και μύλους. Όμως τόσο οι Τεύτονες όσο και οι Λιθουανοί είχαν εξαντληθεί από προηγούμενο πόλεμο και δεν θέλησαν να εμπλακούν σε μεγάλη μάχη, και οι μάχες συνέχισαν μέχρι το φθινόπωρο. Οι εχθροπραξίες αναζωπυρώθηκαν ξανά το 1419, κατά τη διάρκεια τουτης συνεδρίουσυνόδου της Κωνσταντίας, όταν ο Πάπας ήρε την υποστήριξή του.
ΤοΗ συνέδριο[[σύνοδος της Κωνσταντίας]] ήταν σημείο καμπής για τις σταυροφοριές των Τευτόνων, όπως και για πολλές άλλες διαμάχες στην Ευρώπη. Ο Βιτάουτας έστειλε αντιπροσωπεία το 1415, στην οποία συμμετείχε ο μητροπολίτης Κιέβου και Σαμογιτιανούς. Έφτασαν στην Κωνσταντία στο τέλος του χρόνου για να εκφράσουν την επιθυμία τους να βαπτιστούν σε νερό και όχι σε αίμα. Οι Πολωνοί απεσταλμένοι, ανάμεσα στους οποίους ήταν ο Μικολάι Τράμπα, Ζάνισα Τσάρνι και Πάβελ Βλόντκοβιτς, συμμάχησαν για να σταματήσει ο εκχριστιανισμός των ειδωλολατρών με τη βία και η επιθετικότητα των Τευτόνων ενάντια στην Πολωνία και Λιθουανία. Ως αποτέλεσμα της πολωνολιθουανικής διπλωματίας, το συμβούλιο, με αφορμή την ερώτηση του Βλόντκοβιτς σχετικά με τη νομιμότητα του μοναστικού κράτους, αρνήθηκε να εγκρίνει την παράκληση του Τευτονικού Τάγματος για νέα σταυροφορία και αντίθετα εμπιστεύτηκε τον εκχριστιανισμό των Σαμογιτιανών στην Πολωνία και τη Λιθουανία.
Στα θέματα που συζητήθηκαν στο συνέδριο ήταν και η [[ΧουσιτικοίΠόλεμοι πόλεμοιτων Χουσιτών|εξέγερση των Χουσιτών]] της Βοημίας, οι οποίοι ήθελαν η Πολωνία να γίνει σύμμαχός τους στον πόλεμο ενάντια στον νεοκλεγέντα αυτοκράτορα και βασιλιά της Βοημίας Σιγισμούνδο. Το 1421, η δίαιτα της Βοημίας ανακήρυξε ότι ο Σιγισμούνδος ήταν έκπτωτος και προσέφερε το στέμμα στον Λαδίσλαο με την προϋπόθεση ότι θα αποδεχόταν τις θρησκευτικές αρχές των τεσσάρων άρθρων της Πράγας, κάτι για το οποίο δεν ήταν προετοιμασμένος. Μετά την άρνηση του Λαδίσλαου, εξελέγη βασιλιάς της Βοημίας, ο Βιτάουτας, ο οποίος όμως διαβεβαίωσε τον Πάπα ότι δεν συμφωνούσε με τοους αιρετικούς. Ανάμεσα στο 1422 και το 1428, ο ανιψιός του Λαδίσλαου, ο Σιγισμούνδος Κόριμπουτ, προσπαθησε να κυβερνήσει τη Βοημία, η οποία είχε βυθιστεί στον πόλεμο, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Ο Βιτάουτας αποδέχθηκε την πρόταση του Σιγισμούνδου για βασιλικό στεμμα το 1429, φαινομενικά με τη συναίνεση του Λαδίσλαου, αλλά οι Πολωνικές δυνάμεις παρενέβησαν στη μεταβίβαση του στεμματος και η στέψη ακυρώθκηκε.
Το 1422 άρχισε νέος πόλεμος ενάντια στους Τεύτονες Ιππότες, ο πόλεμος Γκόλουμπ, νικώντας τους πρωτού φτάσουν οι αυτοκρατορικές ενισχύσει. Η συνθήκη του Μέλνο τερμάτισε τις βλέψεις των Τευτόνων στη Σαμογιτία και καθόρισε μόνιμα σύνορα ανάμεσα στους Τεύτονες και τη Πολωνία και τη Λιθουανία. Οι Λιθουανοί απέκτησαν τη Σαμογιτία και το λιμένα [[Παλάνγκα]], αλλά η [[Κλαϊπέντα]] παρέμεινε υπό την εξουσία των Τευτόνων. Τα σύνορα αυτά παρέμειναν σε μεγάλο βαθμό αναλύωτα για σχεδόν 500 χρόνια, μέχρι το 1920. Οι όροι όμως της συνθήκης θωρήθηκαν όμως ως ήττα, καθώς ο Λαδίσλαος αποκήρυξε τις διεκδικήσεις της Πολωνίας στην Πομερανία, Πομεραλία και Γη του Χέλμο, για τις οποίες έλαβε σε αντάλλαγμα μόνηο την πόλη [[Νιέσαβα]]. Αν και συνθήκη του Μέλνο έκλεισε ένα κεφάλαιο πολέμων ανάμεσα στους Τεύτονες και τη Λιθουανία, τα μακροχρόνια προβλήματα με τη Πολωνία δεν λύθηκαν. Σποραδικές μάχες ανάμεσα σε Πολωνία και Τεύτονες έλαβαν χώρα ανάμεσα στο 1431 και 1435.
|
